Kapłan naszych czasów.
Synod w Kartaginie z 254 r:
"Winniśmy przy przy ustanawianiu kapłanów wybierać tylko nieskazitelnych, nieposzlakowanych zwierzchników, którzy by święcie i godnie składając ofiary Bogu, mogli być wysłuchani, gdy się modlą o pomyślność ludu Pańskiego; napisane jest bowiem:
„Bóg grzesznika nie słucha, jednakże słucha tego, kto czci Boga i spełnia Jego wolę” Io 9,31.
Dlatego z jak największą pilnością i po należytym zbadaniu, należy wybierać do kapłaństwa Boga takich, o których wiadomo, że ich Bóg wysłucha.
A i lud nie może sobie pochlebiać, że nie zawinił, jeśli pozostaje w łączności z grzesznym kapłanem i na to się zgadza, aby jego zwierzchnik niesprawiedliwie sprawował urząd biskupi, choć sprawiedliwość Boża grozi i mówi przez proroka Ozeasza:
Ofiary ich jak chleb płaczących, wszyscy, którzy go jeść będą, się skalają. Oz 9,4
Tymi słowy poucza i wskazuje że ci wszyscy bez wyjątku grzeszą, którzy się kalają, uczestnicząc w ofierze bezbożnego i niesprawiedliwego kapłana. Widzimy to również wyrażone w Księdze Liczb, gdzie gdy Kore, Datan i Abiron wystąpili przeciw kapłanowi Aaronowi i przywłaszczyli sobie prawo składania ofiar, Pan przez Mojżesza rozkazuje ludowi, aby od nich odstąpił, żeby przestając z występnymi, nie popełnił takiej samej winy.
Odstąpcie, mówi, od namiotów ludzi niesprawiedliwych, całkowicie zatwardziałych, i nie dotykajcie tego, co do nich należy, abyście wraz z nimi nie zginęli w ich grzechu. Nm 20,25-26.
Toteż lud posłuszny nakazom Pańskim i bojąc się Boga, winien się odsunąć od grzesznego zwierzchnika i nie brać udziału w ofierze kapłana świętokradcy. W jego przecież szczególnej jest mocy albo wybierać godnych kapłanów, albo niegodnych strącać."
Synod w Kartaginie, 254 rok, "W sprawie Bazylidesa i Marcjalisa". Acta Synodalia, ann 50-381, Baron, Pietras.
Fragment po łacinie:
"(...)In ordinationibus sacredotum non nisi immaculatos et integros antistites eligere debemus, qui sancte et digne sacrifica Deo offerentes audiri in precibus possint quas faciunt pro plebis dominicae incolumitate, cum scriptum sit:
Deus peccatorem non audit; sed si quis Deum coulerit et voluntatem eius fecerit , illum audit.
Propter quod plena diligentia ex exploratione sincera oportet eos ad sacredotium Dei deligi quos a Deo constet audiri.
Nec sibi plebs blandiatur quasi immunis esse a contiago delicti possit cum sacredote peccatore communicans et ad iniustum atque illicitum praepositi sui episcopatum consensum suum commodans, quando per Osee prophetam comminetur et dicat censura divina:
Sacrificia eorum tamquam panis luctus, omnes qui manducant ea contaminabuntur,
docens scilicet et ostendes omnes omnino ad peccatum constringi qui fuerint profani et iniusti sacredotis sacrificio contaminati. Quot item in Numeris manifestari invenimus, quando Chore et Dathan et Abiron contra Aaron sacredotem sacrificandi sibi licentiam vindicaverunt. Illic quoque per Moysem praecepit Dominus ut ab eis populus separetur, ne facinorosis coniunctus eodem facinore et ipse perstringatur.
Separamini, inquit, a tabernaculis horum hominum durissimorum, et nolite tangere ea quae ad eos pertinent ne simul pereatis in peccato eorum.
Propter quod plebs obsequens praeceptis dominicis et Deum metuens a peccatore praeposito separare se debet, nec se ad sacrilegi sacerdotis sacrificia miscere, quando ipsa maxime habeat potestatem vel eligendi dignos sacerdotes vel indignos recusandi.”
Źródło: Święta Tradycja versus ocean przeciwności.
