Irlandzki głód ziemniaczany
Jedną z największych przykrywek i oszustw, jakie kiedykolwiek popełniono, jest prawdziwa historia irlandzkiego głodu lub ludobójstwa. W ukrytej historii jest ona częściej określana jako bardzo mylący "irlandzki głód ziemniaczany". Ponieważ Syndykat Zbrodni wydaje się organizować globalny głód i głód, przegląd irlandzkiej ukrytej historii jest w porządku.
Podstawowe badania pokazują, że Brytyjczycy wysłali armię do Irlandii po zarazie ziemniaczanej i agresywnie usunęli ogromne ilości żywności z Irlandii do użytku w Anglii. Ponadto zaraza ziemniaczana była obecna w Europie w tym czasie, co pozwoliło "kupcom" i spekulantom czerpać zyski z wyższych cen żywności w tym kraju.
W związku z tym, gdy żywność została usunięta, około 2 milionów (Fogarty - Rozdział 6, The Murder Toll, mojej Irlandii 1845-1850: the Perfect Holocaust, and Who Kept it "Perfect,) Irlandczyków zmarło i zostało pochowanych w niekonsekrowanych grobach w całym kraju. Nikt nie zna dokładnych lokalizacji, ponieważ twórcy przykrywki zignorowali masowe miejsca pochówku rozrzucone po całej Irlandii. Niektóre z nich zostały wyrzucone do morza. Poniższa mapa pokazuje jednak masowe groby w Irlandii i brytyjską blokadę okupacyjną. Została ona opracowana na podstawie badań terenowych i wywiadów z mieszkańcami przeprowadzonych przez autora Chrisa Fogarty'ego.
Irlandzki głód reprezentuje dwa podstawowe powody silnego narodu zakorzenionego we krwi i ziemi. Irlandzka ziemia została splądrowana i skradziona irlandzkim rolnikom przez wielkie brytyjskie interesy powiązane z międzynarodowymi finansami. W kapitalizmie laissez faire, jaki istniał w połowie XIX wieku - i w dużej mierze obecnie na całym świecie - żywność trafiała do tego, kto zaoferował najwyższą cenę. Gdy dzierżawcy rolni musieli wyżywić własne rodziny i krewnych, doszło do trudnej sprzedaży żywności o wyższej wartości, takiej jak bydło, która wpadła w ręce kupców.
Dieta Irlandii od czasów prehistorycznych składała się z mięsa, nabiału, zbóż, owoców i warzyw; dopiero później uzupełniono ją ziemniakami. Centralne miejsce w starożytnych legendach zajmują zwierzęta gospodarskie, haki żniwne, cepy, żarna i młyny zbożowe. Wiele młynów i młynów zbożowych Connacht pokazanych na irlandzkiej mapie Ordnance Survey z lat 1837-1841 działało nieprzerwanie przed i podczas głodu, a następnie aż do lat czterdziestych XX wieku. Dlatego też historia zarazy ziemniaczanej jako przyczyny masowego głodu jest dość drugorzędna i błędna.
Według historyka Cecila Woodhama-Smitha, zagraniczni właściciele ziemscy traktowali ziemię jako źródło dochodu, z którego należało wyciągnąć jak najwięcej. Ponieważ Irlandczycy "rozmyślali o swoim niezadowoleniu w ponurym oburzeniu" (według słów hrabiego Clare), wieś była w dużej mierze postrzegana przez właścicieli ziemskich jako wrogie miejsce do życia, a nieobecna własność była powszechna. Niektórzy właściciele ziemscy odwiedzali swoje posiadłości tylko raz lub dwa razy w życiu, jeśli w ogóle. Czynsze z Irlandii były generalnie przekazywane poza Irlandię, co skutkowało operacją zdzierania kapitału.
(...)
Irlandia głodowała, ponieważ jej żywność, od 40 do 70 statków dziennie, była zabierana na muszce przez 12 000 brytyjskich konstabli wzmocnionych przez brytyjską milicję, pancerniki, statki akcyzowe, straż przybrzeżną i 200 000 brytyjskich żołnierzy (100 000 w każdej chwili). Ostatecznie Wielka Brytania przejęła od irlandzkich producentów dziesiątki milionów zwierząt gospodarskich; dziesiątki milionów ton mąki, zbóż, mięsa, drobiu i produktów mlecznych; wystarczająco dużo, aby utrzymać 18 milionów ludzi.
żródło Britain’s Genocidal Starvation of the Irish — or So-Called ‘Potato Famine’ | Winter Watch
znaleziono na Exposing Feminism and The New World Order
