Skoro można zreformować Psałterz Błogosławionej Maryi Dziewicy, to tym bardziej można zreformować psałterz Dawida. Trzeba przecież, dla autoryzacji modernistów, zachować kompatybilność obu psałterzy. Należy więc dopisać do psałterza Dawida 50 psalmów. A po co?
Aby miał ich dwieście.
Dlaczego Psałterz Maryi ma mieć 200 pozdrowień Anielskich a Psałterz Dawida tylko 150 psalmów?
Szukamy więc poety, który podjąłby się tego chwalebnego czynu modernizacji Psałterza Dawidowego, gdyż ani Wisława Szymborska, ani Czesław Miłosz nie podjęli się tego chwalebnego dzieła.
Alain de la Roche otrzymał od Maryi 15 wspaniałych obietnic dla odmawiających różaniec, odpowiednio do 15 tajemnic, rozważanych w Psałterzu Maryi. Ale również te obietnice nie są kompatybilne do zmodernizowanego Psałterza Maryi, potrzeba więc dla autoryzacji zmodernizowanej wersji, zadbać o dopisanie kolejnych pięciu, odpowiednich dla tajemnic światła. O to bowiem nie zadbał nikt, kto nowe tajemnice do Psałterza Maryi przyfastrygował. Nie zadbał o dopisanie 50 psalmów Dawidowych, i nie zadbał o dopisanie obietnic Maryi.
Ale możemy sobie i z tym problemem poradzić. Może by poprosić widzących z Medjugorie, mających codzienny kontakt z Gospą, aby sfingowali kolejne obietnice do zreformowanego różańca? To nie powinien być żaden problem.
Ktoś powie, że nie można dopisać 50 psalmów. Nie można poprosić Gospy o dosztukowanie nowych obietnic.
Jak to nie można? Ależ można, wszystko się da zrobić! Skoro dopisano tyle „przepięknych” prefacji do Mszału, skoro ustanowiono tylu świętych i błogosławionych w podejrzanych procesach kościelnych, skoro dopisano tyle kanonów do świętych Mszałów, to nic nie jest niemożliwe.
Dlaczego to robić? Ano dlatego, że Kościół nie może być tradycyjny, musi być przepoczwarzony, zmodernizowany, ubogacony jak Wisła trzaskowianką.
