Zobaczmy teraz, jak na tę kwestyę zapatrują się moderniści, a to na podstawie ich własnych słów, wyjętych z odpowiedzi na encyklikę „Pascendi“ Piusa X. Będzie to, sądzę, najlepsze świadectwo ich zapatrywań oraz najpewniejsze wyjaśnienie ich stosunku do Kanta.

„Przede wszystkiem uznać należy — mówią moderniści, — że argumenta, przytaczane przez filozofię scholastyczną na dowód istnienia Boga ,… utraciły dziś wszelkie znaczenie. Pojęcia bowiem, na których opierają się one, w oczach krytyki pokantowskiej nie mają bezwzględnej wartości, jaką przypisywały im średniowieczne wywody.“ (33)
Z krytyką tą moderniści solidaryzują się widocznie najzupełniej, bo oto co piszą dalej bez żadnego zastrzeżenia:

„Krytyka współczesna rozmaitych teoryi poznania prowadzi nas do wniosku, że wszystko jest subjektywne i symboliczne w dziedzinie wiedzy: zarówno prawa naukowe, jak i teorye metafizyczne.” (34)

A więc dla modernistów niema prawdy bezwzględnej, istnieją tylko pojęcia i zapatrywania względne, zupełnie tak samo jak dla Kanta. Stosownie do tego, taki oto stawiają oni postulat:

„Nie tylko pragniemy, aby nie przekraczano właściwych granic w spekulacyi, ale nawet uznanym za słuszne rozumowaniom przypisujemy tylko względne znaczenie, choć odnosimy się do nich z należytym respektem. (35) Dla nas niema już znaczenia dosięganie Boga za pomocą metafizycznych dowodów średniowiecza; bez znaczenia są też świadectwa cudów i proroctw, które… są nieuchwytne dla wewnętrznego doświadczenia.” (36)
Za pewne i nieomylne uznają więc tylko kryterya wewnętrzne, rozumowaniom zaś przypisują tylko względne znczenie, bo w kwestyach wiary nie mają one właściwie zastosowania: