Maryja Niepokalana zrodziła Zbawiciela Jezusa Chrystusa, ale nie „zrodziła” Eucharystii. Nigdy Jej nie nosiła w swoim łonie. Eucharystia, Najświętszy Sakrament jest dziełem i darem Pana Jezusa. Maryja jest tą, która wraz z nami Najświętszy Sakrament adoruje. MARYA NIE RODZI WCIĄŻ NA NOWO CHRYSTUSA W BÓLACH, PONIEWAŻ SYMBOLEM ŻYWEGO CHRYSTUSA EUCHARYSTYCZNEGO JEST JEGO ŚMIERĆ (OFIARA), A NIE NARODZINY. CHRYSTUS PAN, PODCZAS OSTATNIEJ WIECZERZY NIE TYLKO ZOSTAWIŁ SWE CIAŁO JAKO POKARM, A SWĄ KREW JAKO NAPÓJ DLA DUSZ LUDZKICH, ALE NADTO USTANOWIŁ BEZKRWAWĄ OFIARĘ, PRZEBŁAGALNA ZA NASZE GRZECHY. TO NAJWIĘKSZY SKARB JAKI BÓG OFIAROWAŁ CZŁOWIEKOWI I NAJWIĘKSZA TAJEMNICA NASZEJ WIARY, KTÓRA DOKONUJE SIĘ PODCZAS KAŻDEJ MSZY ŚWIĘTEJ.
MARYA NIE MOŻE TRZYMAĆ MONSTRANCJI Z PRAWDZIWY EUCHARYSTYCZNYM CHRYSTUSEM, PONIEWAŻ NIE MA DŁONI KONSEKROWANYCH. TYLKO KAPŁANI MOGĄ DOTYKAĆ NACZYNIA LITURGICZNE A TAKŻE NAJŚWIĘTSZY SAKRAMENT. JEST, TO PROPAGOWANIE KOMUNII ŚWIĘTEJ DO RĄK.
PODCZAS OBJAWIEŃ MARYA ZAWSZE UKAZYWAŁA SIĘ W CAŁEJ POSTACI CIELESNEJ. W OPRACOWANIACH nt. FAŁSZYWYCH OBJAWIEŃ BRAK STÓP JEST ODCZYTYWANY JAKO POSTAĆ NIECIELESNA A DUCHOWA, JAKO ZJAWA, DUCH, BOGINI LUB BÓSTWO. PODŚWIETLONA OD DOŁU W STYLISTYCE HORROROWEJ. JEST TO ZERWANIE ZWIĄZKÓW MIEDZY SZTUKĄ NA POTRZEBY SAKRALNE A TEOLOGIĄ I TRADYCJĄ. POSTAĆ MARYI, NIE MOŻE PEŁNIĆ FUNKCJI MONSTRANCJI, PONIEWAŻ NIGDY DOTYCHCZAS MONSTRANCJA NIE BYŁA POSTACIĄ!
METALICZNA, srebrna TWARZ „ MARYJI”- raczej ją odczłowiecza. Brak nóg sugeruje postać zjawy.
Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów
Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii (17.12.2001)
20. KONIECZNY RYGOR W IKONOGRAFII KOŚCIOŁA21, UWZGLĘDNIAJĄCY WYRAŻANIE PRAWD WIARY I ICH HIERARCHIĘ, PIĘKNO I JAKOŚĆ, ODNOSI SIĘ TAKŻE DO OBRAZÓW I PRZEDMIOTÓW POBOŻNOŚCI PRYWATNEJ I OSOBISTEJ.

Monstrancja jako naczynie liturgiczne pełni w Kościele bardzo ważną funkcję prezentowania i procesyjnego obnoszenia świętej hostii, uobecniającej w kościele katolickim osobę Jezusa Chrystusa w celu jego adoracji. Ma ona długą, wielowiekową tradycję, sięgającą XIII wieku oraz belgijskiej miejscowości Liège[1]. Następnie, tradycja umieszczania hostii w monstrancji przeszła do diecezji niemieckich[1]. Kiedy to 11 sierpnia 1264 papież Urban IV wprowadził święto Bożego Ciała, monstrancja zaczęła pełnić kluczową funkcję w liturgii tej uroczystości oraz rozpowszechniła się w całym kościele. Początkowo w celu prezentowania Najświętszego Sakramentu posługiwano się przeźroczystymi, osadzonymi na metalowej stopie, kryształowymi puszkami tzw. Ostensoriami (łac. Ostendere - „patrzeć”)[1]. Następnie puszki te zaczęto zwieńczać metalowymi, pojedynczymi gotyckimi wieżyczkami, które od XIV wieku coraz bardziej rozbudowywano, upodabniając je w swoich pomysłach do budowy gotyckich katedr[1]. W XV wieku były to już pokaźnych rozmiarów skomplikowane kompozycje artystyczne z bogatą ikonografią i zdobnictwem, z licznymi szkarpami i pinaklami[1]. W okresie baroku wprowadzono nowy typ monstrancji, a mianowicie prezentowanie hostii w promienistej glorii w kształcie słońca[1]. Podsumowując: MONSTRANCJA TO DOM BOGA, (kształ powinien być wieżyczkowy, wg wizji Św. Julanny z Cornillon), PEŁNI ROLĘ UOBECNIENIA JEZUSA CHRYSTUSA W MOMENCIE OFIARY KTÓRĄ ZŁOŻYŁ NA KRZYŻU, A NIE W MOMENCIE ŻYCIA PRENATALNEGO!