De viering van vandaag, de bijbelse teksten die we hebben gehoord en de afbeelding van Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe die ons doet denken aan de Nican mopohua, suggereren drie bijvoeglijke naamwoorden voor haar: dame-vrouw, moeder en mestiza.
Mary is een vrouw. Ze is vrouw, ze is dame, zoals de Nican mopohua zegt. Vrouw met het manoir van de vrouw. Ze presenteert zich als een vrouw, en ze presenteert zich met een boodschap van een ander, dat wil zeggen, ze is een vrouw, een dame en een discipel. St. Ignatius noemde haar graag Onze-Lieve-Vrouw. En zo simpel is het, ze doet niet anders alsof: ze is een vrouw, een discipel.
De christelijke vroomheid heeft door de eeuwen heen altijd geprobeerd haar te prijzen met nieuwe titels: het waren kindertitels, titels van de liefde van Gods volk, maar ze raakten dat vrouw-discipel-wezen in het geheel niet aan.
De heilige Bernardus vertelde ons dat als we het over Maria hebben, lofprijzing nooit genoeg is, titels van lofprijzing, maar ze raakten dat nederige discipelschap van haar in het geheel niet aan. Discipel.
Trouw aan haar Meester, die haar Zoon is, de enige Verlosser, heeft ze nooit iets van haar Zoon willen afnemen. Ze heeft zich nooit voorgesteld als medeverlosser. Nee, discipel.
En sommige Heilige Vaders zeggen dat het discipelschap meer waard is dan het moederschap. Theologische vragen, maar discipel. Ze heeft nooit iets van haar Zoon gestolen voor zichzelf, ze diende Hem omdat ze een moeder is, ze geeft leven in de volheid van de tijd, zoals we horen dat Zoon geboren is uit een vrouw.
Maria is onze Moeder, zij is de Moeder van onze volkeren, zij is de Moeder van ons allemaal, zij is de Moeder van de Kerk, maar zij is ook een figuur van de Kerk. En ze is de moeder van ons hart, van onze ziel. Een of andere Heilige Vader zegt dat wat er over Maria wordt gezegd, op haar eigen manier kan worden gezegd, over de Kerk, en op haar eigen manier, over onze ziel. Omdat de Kerk vrouwelijk is en onze ziel dat vermogen heeft om genade van God te ontvangen, en in zekere zin zagen de Vaders het als vrouwelijk. We kunnen niet aan de Kerk denken zonder dit spreidende mariale principe.
Als we zoeken naar de rol van vrouwen in de kerk, kunnen we de weg van de functionaliteit gaan, want vrouwen hebben functies te vervullen in de kerk. Maar dan zijn we al halverwege.
De vrouw in de Kerk gaat verder, met dit mariale principe, dat de Kerk 'maternaliseert' en transformeert in de Heilige Moederkerk.
Mary vrouw, Mary moeder, zonder een andere essentiële titel. De andere titels - denk maar aan de Litanie van Loreto- zijn titels van verliefde kinderen die voor de Moeder zingen, maar ze raken niet aan de essentie van Maria's wezen: vrouw en moeder.
En het derde bijvoeglijk naamwoord dat ik zou zeggen, als ik naar haar kijk, is dat ze wilde dat we halfbloed waren, halfbloed. Maar niet alleen met Juan Dieguito, met het volk. Ze heeft zich vermengd om de moeder van allen te zijn, ze heeft zich vermengd met de mensheid. Waarom? Omdat ze God heeft vermoord. En dat is het grote mysterie: Maria, Moeder, mestizo voor God, ware God en ware mens, in haar Zoon.
Als ze bij ons komen met verhalen dat ze dit moest worden uitgeroepen, of dit andere dogma of dit doen, laten we dan niet verdwalen in domme dingen: Maria is een vrouw, ze is Onze Lieve Vrouw, Maria is de Moeder van haar Zoon en van de Heilige Moeder hiërarchische Kerk, en Maria is een mestizo, een vrouw van onze volken, maar die God heeft gemangeld.
Moge ze met ons spreken zoals ze met Juan Diego uit deze drie titels sprak: met tederheid, met vrouwelijke warmte en met de nabijheid van mestizo. Mag het zo zijn.
Beste vrienden van Duc in altum, Monseigneur Carlo Maria Viganò heeft mij een sterke tekst gestuurd waarin hij in niet mis te verstane bewoordingen zijn oordeel over het huidige pontificaat verwoordt. We gaan op volle toeren, denunciatie, naar een pantheïstische en idolate Novissimus Ordo, onder de vlag van de typische dubbelzinnigheid van het modernisme en met een symptomatische degradatie van Maria. Een werkelijk verwoestend beeld, in bijna totale stilte van de kant van kardinalen en bisschoppen. (Aldo Maria VALLI)
Zo zegt de Here God die de hemelen schept en ontvouwt, het strekt de aarde uit met wat erin geboren is, geeft de mensen die daar wonen ruimte om te ademen en de adem aan hen die er op lopen... "Ik ben de Heer. Dit is mijn naam. "Ik zal mijn glorie niet aan anderen geven. noch mijn eer aan de afgoden..." De Heer gaat vooruit als een dappere man, hoe een krijger zijn vurigheid opwekt; schreeuwt en schreeuwt de strijdkreet uit, hij toont zich dapper tegen zijn vijanden. Ik heb lang gezwegen, Ik heb me gedeisd, ik heb me ingehouden; Nu zal ik schreeuwen als een baby, Ik zal kreunen en kreunen samen. Ik zal bergen en heuvels kaal maken, Ik ga al hun wiet drogen; Ik verander de rivieren in droog land en laat de moerassen leeglopen... Ze zullen terugkomen vol schaamte. hoeveel hoop op een idool, hoeveel zeggen er tegen de standbeelden: "Jullie zijn onze goden." … Die Jacob in de steek liet om te plunderen, Israël aan de overvallers? Was het niet de Heer waar ze tegen zonden? niet hebben willen lopen zijn straten en het niet gehoorzamen aan zijn wet? Daarom goot hij op hem zijn vurige woede en het geweld van de oorlog. De goddelijke toorn heeft hem in zijn vlammen gewikkeld... zonder dat hij het merkt, hij verbrandde het zonder te letten. (Jesaja 42:5-17)
MARIA ONBEVLEKTE MAAGDELIJKE MOEDER – Acies ordinata, ora pro nobis
"Is er in het hart van de Maagd Maria iets anders dan de naam van onze Heer Jezus Christus? Ook wij willen maar één naam in ons hart hebben: die van Jezus, zoals de Allerheiligste Maagd".
De tragische gelijkenis van dit pontificaat gaat verder met een dringende opeenvolging van wendingen. Er gaat geen dag voorbij: vanaf de hoogste troon gaat de Opperste Paus over tot de ontmanteling van de Stoel van Petrus, waarbij hij het hoogste gezag gebruikt en misbruikt, niet om te biechten maar om te ontkennen; niet om te bevestigen maar om te misleiden; niet om zich te verenigen maar om te verdelen; niet om te bouwen maar om af te breken.
Materiële ketterijen, formele ketterijen, afgoderij, oppervlakkigheid van allerlei aard: de Opperste Paus Bergoglio houdt nooit op met het hardnekkig vernederen van het hoogste gezag van de Kerk, het "ontmythologiseren" van het pausdom, zoals misschien de illustere kameraad Karl Rahner zou zeggen. Zijn actie is erop gericht het heilig depot te schenden en het katholieke Aanschijn van de Bruid van Christus te schuren, door te zeggen en te doen, door middel van dissimulatie en leugens, door middel van die schaamteloze gebaren van zijn, ostentatieve spontaniteit, maar minutieus bedacht en gepland, waardoor hij zichzelf verheft, in een voortdurende narcistische zelfverheerlijking, terwijl de figuur van de Romeinse paus wordt vernederd, verdoezeld door die van de Lieve Christus op aarde.
Zijn actie maakt gebruik van magistrale improvisatie, van dat magisterium met arm, vloeibaar, verraderlijk als drijfzand, niet alleen op grote hoogte, overgeleverd aan de genade van journalisten uit de hele wereld, in die etherische ruimtes die een pathologisch delirium van illusoire almacht kunnen benadrukken, maar ook in de meest plechtige functies die een heilige beving en eerbiedig respect zouden moeten opwekken.
Ter gelegenheid van de Herinnering van de Maagd van Guadalupe gaf Paus Bergoglio opnieuw uiting aan zijn duidelijke mariale onverdraagzaamheid, die in het verhaal van de zondeval die van de slang oproept, in die Proto-Evangel die de radicale vijandschap van God tussen de vrouw en de slang voorspelt, en de verklaarde vijandigheid van de laatste die, tot aan de voleinding van de tijd, zal proberen de Calcagno van de vrouw te ondermijnen en over haar en haar nageslacht te zegevieren. Die van de Paus is een duidelijke agressie tegen de voorrechten en sublieme eigenschappen die de Onbevlekte Altijdgroene Moeder van God de vrouwelijke aanvulling maken op het mysterie van het vleesgeworden Woord, dat nauw met hem verbonden is in de Economie van de Verlossing.
Na haar te hebben gedegradeerd tot "buurman", of tot de weggelopen migrant, of tot de eenvoudige leek met de gebreken en crisissen van elke vrouw die getekend is door de zonde, of tot de leerling, die ons duidelijk niets te leren heeft; na haar te hebben gebagatelliseerd en gedesacraliseerd, zoals de feministen die in Duitsland terrein winnen met hun beweging "Maria 2".0", gericht op het moderniseren van Onze-Lieve-Vrouw om van haar een simulacrum te maken, naar hun beeld en gelijkenis, heeft Paus Bergoglio de Augusta Regina en de Onbevlekte Moeder van God, die "zich vermengd hebben met de mensheid... en God zelf hebben vermengd", nog verder aangevochten. Met een paar grappen sloeg hij de kern van het mariale dogma en het daarmee verbonden christelijke dogma in.
De mariale dogma's zijn het zegel dat is aangebracht op de katholieke geloofswaarheden, gedefinieerd in de concilies van Nicea, Efeze en Chalcedon; ze zijn het onbreekbare bolwerk tegen de christelijke ketterijen en tegen de woedende ontketening van de poorten van de hel. Degenen die "mestizo" en ontheiligen laten zien dat ze aan de kant van de Vijand staan. Maria aanvallen is zich wagen aan Christus zelf; de Moeder aanvallen is opstaan tegen haar Zoon en in opstand komen tegen het mysterie zelf van de Allerheiligste Drie-eenheid. De Onbevlekte Theotokos, "verschrikkelijk als legers en spandoeken zich ontvouwen" - gewijde acies - zullen strijd leveren om de Kerk te redden en het leger van de Vijand te vernietigen, ontkoppeld van de kettingen die haar de oorlog hebben verklaard, en met hem zullen alle demonische pachama's definitief terugkeren naar de hel.
Paus Bergoglio lijkt zijn ongeduld met het Onbevlekte niet langer in bedwang te houden, noch kan hij het verbergen onder die schijnbare en ostentatieve toewijding, altijd in de schijnwerpers van de camera's, terwijl hij de plechtige viering van de Assumptie en het bidden van de rozenkrans met de gelovigen, die de binnenplaats van San Damaso en de bovenste loggia van de Sint-Pietersbasiliek met Sint-Jan Paulus II en Paus Benedictus XVI hebben gevuld, in de steek laat.
Paus Bergoglio maakte gebruik van de pachamama om de Guadalupana te ontruimen. De troonsbestijging van die Amazone-afbeelding tot aan het Belijdenisaltaar in de Sint Pieter was niets minder dan een oorlogsverklaring aan de Vrouwe en Patrones van alle Amerika's, die met haar verschijning aan Juan Diego de demonische afgoden vernietigde en de Indianen veroverde voor Christus en voor de aanbidding van de "Allerwaarste en Enige God", dankzij haar moederlijke Bemiddeling. En dit is geen legende!
Enkele weken na de epiloog van de synodale gebeurtenis die de investituur van pachamama in het hart van de katholiciteit markeerde, vernamen we dat de ramp van het Concilie van de Novus Ordo Missae een verdere modernisering ondergaat, inclusief de introductie van de "Dauw" in de Eucharistische Kanunnik in plaats van de vermelding van de Heilige Geest, de derde Persoon van de Allerheiligste Drie-eenheid.
Dit is een verdere stap in de richting van regressie naar de naturalisatie en immanentiëring van de katholieke eredienst, naar een pantheïstische en idolate Novus Ordo. De "dauw", een entiteit die aanwezig is in de "theologische plaats" van de Amazone tropen, - zoals we hebben geleerd van de synodevaders - figureert als het nieuwe immanente principe van bevruchting van de Aarde, dat de "transubstantialiteit" in een pantheïstisch verbonden geheel, waaraan de mens wordt geassimileerd en onderworpen, aan de glorie van pachamama. En hier worden we weer ondergedompeld in de duisternis van een nieuw heidendom, globalistisch en eco-stam, met zijn demonen en perversies. Van deze zoveelste liturgische omwenteling vervalt de goddelijke Openbaring van volheid naar archaïsme; van de hypostatische identiteit van de Heilige Geest glijdt men af naar de symbolische en metaforische vluchtigheid die eigen is aan de dauw, die de vrijmetselaarsgnosis al lang geleden tot zijn recht heeft laten komen.
Maar laten we even teruggaan naar de afgodsbeelden, van zeldzame lelijkheid, en naar de verklaring van paus Bergoglio de dag na hun verwijdering uit de kerk in Transpontina en hun verdrinking in de Tiber. Ook deze keer hebben de woorden van de paus de geur van een kolossale leugen: hij liet ons geloven dat de beeldjes dankzij de tussenkomst van de Carabinieri onmiddellijk uit het smerige water werden opgegraven. Men vraagt zich af waarom een Vaticaans-News-bemanning, gecoördineerd door Tornielli en Spadaro di Civiltà cattolica, met verslaggevers en cameramannen van de hofpers, niet is gekomen om de heldendaden van de duikers te filmen en de redding van de pachama's vast te leggen. Het is ook onwaarschijnlijk dat zo'n spectaculaire operatie niet de aandacht van een paar voorbijgangers trok, uitgerust met een mobiele telefoon om te filmen en vervolgens de sociale scoop opnieuw te lanceren. We zijn geneigd om de vraag over te dragen aan de persoon die deze verklaring heeft afgelegd. Zeker, deze keer zou hij ons ook antwoorden met zijn welbespraakte stilzwijgen.
Al meer dan zes jaar worden we vergiftigd door een vals magisterium, een soort extreme synthese van alle conciliaire misvattingen en postconciliaire fouten die onstuitbaar zijn gepropageerd, zonder dat de meesten van ons het merken. Ja, want het Tweede Vaticaans Concilie opende niet alleen de Doos van Pandora, maar ook het Venster van Overton, en wel zo geleidelijk aan dat we ons niet realiseerden welke omwentelingen er waren uitgevoerd, wat het authentieke karakter van de hervormingen was, wat de dramatische gevolgen ervan waren, en wie er werkelijk aan het roer stond van die gigantische subversieve operatie, die de modernistische kardinaal Suenens "het 1789 van de katholieke kerk" noemde.
Zo is in de loop van deze laatste decennia het Mystieke Lichaam langzaam ontdaan van zijn levensbloedingen door een onstuitbare bloeding: het heilige Geloofsdepot is geleidelijk aan verkwanseld, dogma's gedenatureerd, geseculariseerd en geleidelijk ontheiligd, de moraal gesaboteerd, het priesterschap verguisd, het eucharistisch offer geprotesteerd en omgevormd tot een gezellig banket...
Nu is de kerk levenloos, bedekt met uitzaaiingen, verwoest. Het volk van God tast, is analfabeet en beroofd van zijn geloof, in de duisternis van chaos en verdeeldheid. In deze laatste decennia hebben de vijanden van God geleidelijk aan de verschroeide aarde van tweeduizend jaar Traditie gemaakt. Met een ongekende versnelling wordt dankzij de subversieve lading van dit pontificaat, ondersteund door het machtige jezuïetenapparaat, een dodelijke staatsgreep aan de Kerk overgeleverd.
Bij Paus Bergoglio is het - zoals bij alle modernisten - onmogelijk om duidelijkheid te zoeken, want het kenmerk van de modernistische ketterij is juist dissimulatie. Meesters van de fout en experts in de kunst van het bedrog, "streven ernaar om wat dubbelzinnig is universeel geaccepteerd te maken, door het van zijn onschadelijke kant te presenteren, die zal dienen als een paspoort om de giftige kant, die in eerste instantie verborgen werd gehouden, te introduceren". (Fr. Matteo Liberatore S.I.) Dus de leugen, hardnekkig en obsessief herhaald, wordt uiteindelijk "waar" en geaccepteerd door de meerderheid.
Typisch modernistisch is ook de tactiek om te bevestigen hoeveel men wil vernietigen, met vage en onnauwkeurige termen, om de fout te bevorderen zonder deze ooit duidelijk te formuleren. Dit is precies wat Paus Bergoglio doet, met zijn ontbindende amorfisme van de Mysteries van het Geloof, met de leerstellige benadering die de zijne is, waardoor hij de heiligste dogma's "mestiezen" en afbreken, zoals hij deed met de Maria's van de Onbevlekte Maagdelijke Moeder van God.
Het resultaat van dit onrecht is wat we nu voor onze ogen hebben: een katholieke kerk die niet meer katholiek is; een container die is leeggehaald van zijn authentieke inhoud en gevuld met goederen van gemak.
De komst van de Antichrist is onvermijdelijk, het maakt deel uit van de epiloog van de Heilsgeschiedenis. Maar we weten dat dit het uitgangspunt is voor de universele triomf van Christus en zijn glorieuze bruid. Diegenen onder ons die zich niet hebben laten misleiden door deze vijanden van de Kerk, die in het kerkelijk lichaam zijn opgesloten, moeten zich verenigen en samen het hoofd bieden aan de Boze, die lang verslagen is, maar toch in staat is de eeuwige verdoemenis van de massa's te schaden en te veroorzaken, maar wiens hoofd de Heilige Maagd, onze leider, definitief zal verpletteren.
Nu is het onze beurt. Zonder misverstanden, zonder ons te laten verdrijven uit deze Kerk waarvan we legitieme kinderen zijn en waarin we het heilige recht hebben ons thuis te voelen, zonder de haatdragende horde van de vijanden van Christus die ons het gevoel geeft gemarginaliseerd, schismatisch en geëxcommuniceerd te zijn.
Nu is het onze beurt! De triomf van het Onbevlekt Hart van Maria - Medeverlosseres en Middelares van alle genaden - gaat door haar "kleintjes", fragiel natuurlijk, en zondaars, maar absoluut in tegenstelling tot de leden die in het leger van de Vijand zijn ingelijfd. "Kleintjes" gewijd, zonder enige beperking, aan het Onbevlekte, om haar hiel te zijn, het meest vernederde en verachte deel, het meest gehaat door de hel, maar die samen met haar het hoofd van het helse Monster zal verpletteren.
De heilige Louis-Marie Grignion de Montfort vraagt zich af: "Maar wanneer zal deze triomf plaatsvinden? God weet het." Het is onze taak om waakzaam te zijn en te bidden zoals de heilige Catharina van Siena ons vurig aanbeveelt: "Oh mijn God! Dat ik sterf en niet kan sterven. Slaap niet langer door nalatigheid; gebruik wat je kunt in de huidige tijd. Troost jezelf in Christus Jezus zoete liefde. Verdrink jezelf in het Bloed van gekruisigde Christus, plaats jezelf aan het kruis met gekruisigde Christus, verberg je in de wonden van gekruisigde Christus, baad je in het bloed van gekruisigde Christus" (Brief 16).
De Kerk is gehuld in de duisternis van het modernisme, maar de overwinning behoort toe aan Onze-Lieve-Heer en zijn Bruid. We willen het eeuwige geloof van de Kerk blijven belijden tegenover het gebrul van het Kwaad dat haar belegert.
We willen met haar en met Jezus waakzaam blijven in dit nieuwe Getsemane van het einde der tijden; om te bidden en boetedoening te doen voor de vele overtredingen die hen zijn aangedaan.
+ Carlo Maria Viganò Aartsbisschop van Ulpiana Apostolische nuntius
