22Cecylia 00:45
GDZIE SPOKÓJ? ( Na glorii tv. go nie znajdziecie )

Królowanie Chrystusa na wieki likes this.

=============================================================

....tam gdzie dobro i obecność Ducha Świetego - tam i lucyfera wymachuje swoimi widłami !

@Martyna1 01:04
Potrzebny Ci spokój? Nie wchodź na Glorię, to go znajdziesz . My bez Ciebie też go znajdziemy, ale zabierz ze sobą swoich popleczników.
Proste? - proste.
***********************************************************************************
Uderz w stól, a nożyce się odezwą.
Pewna tego jestem, że beze mnie też spokój znajdziecie, ponieważ staram się żyć wiarą i wiem, że spokój dać może tylko Pan nasz Jezus Chrystus, nie ja, nie ty, ani nikt inny.
Ty też postaraj się poszukać go tam, gdzie możesz go znaleźć; w Sercu Pana Jezusa.
Czas ucieka, wieczność czeka.

Potrzebny Ci spokój? Nie wchodź na Glorię, to go znajdziesz . My bez Ciebie też go znajdziemy, ale zabierz ze sobą swoich popleczników.
Proste? - proste.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

22Cecylia 00:45
GDZIE SPOKÓJ? ( Na glorii tv. go nie znajdziecie )

GDZIE SPOKÓJ? ( Na glorii tv. go nie znajdziecie )

W smutku i w męce wyciągałem ręce
Żebrząc u świata spokoju -
A świat mi rzecze: toż patrz człowiecze,
Czy mam go sam w moim znoju?

Więc do łask Dawcy, do Serca Zbawcy
Z tą prośbą mą się udałem -
A Jezus drogi rzekł: pokój błogi
Ja dam ci w życiu twym całym,

Tylko mi szczerze złóż wprzód w ofierze
Serce - by Serce me Boże
Jak obiecało, tak ci go dało,
Jak nigdy świat dać nie może.

I tak zrobiłem - serce złożyłem
W głąb rany Serca Bożego,
Odtąd choć w znoju, żyję w pokoju;
Jezus jest moim - ja, Jego!

ks. Wł. Wojtoń 1932 r.

STATUS BOSKIEGO SERCA

Otwarł Swe Serce i rozwarł dłonie
Bóg nasz i Zbawca, byśmy wśród znoju
Ku Niemu, wzniósłszy serca i skronie
W Jego miłosnym żyli pokoju.

Złóżmy więc temu Sercu w ofierze
Myśli i słowa, czyny i chęci -
A Ono dobre, wszystko to zbierze,
Serce i życie nasze uświęci.

Ono nas cieszyć będzie i wspierać!
I błogosławić w każdej potrzebie,
I przy nas stać, gdy będziem umierać,
W końcu na wieczność odda nam - Siebie!

ks. Wł. Wojtoń T.J. 1932 r.

Boże Ciało - reż. Grzegorz Braun.

Boże Ciało - reż. Grzegorz Braun.

Jezus:
Wielu ludzi (tak — napisz Anno: wielu ludzi) zaraz po przyjęciu Mnie do swego serca zapomina o Mojej Obecności. Wielu przyjmuje Mnie mechanicznie, rutynowo. Ich serca, zaledwie zapalone Bożą iskrą Miłości, zaraz gasną. Podobnie jest z iskrą, która zaiskrzy, mogąc rozpalić duże ognisko, ale przy mocnym podmuchu wiatru, przy niesprzyjających warunkach atmosferycznych, może zgasnąć, nie podtrzymywana, nie podsycana ręką ludzką.
We wszystko trzeba włożyć serce. Jeśli serce nie odpowie na SERCE, nie może zaistnieć więź między człowiekiem a Bogiem. Jeśli ludzkie serce na Moje przyjście nie zabije mocniej, Ja doznaję cierpienia. Bardzo cierpię — to jest Moje cierpienie z przed dwóch tysięcy lat, ciągle to samo i tak samo powtarzające się. Konam z braku miłości człowieka do Mnie. Moja potężna Miłość, kiedy spotyka się z obojętnością człowieka, za każdym razem kona! Lepiej by było, gdyby Mnie wcale nie zapraszali do zimnego domu swoich serc.
Ja wiem, że człowiek żyjący na ziemi ma ciało, oczy — Ja o tym wiem, bo Ja stworzyłem człowieka. Dałem człowiekowi serce czyste, a mało jest serc czystych: nie rozproszonych, wyciszonych, trwających w radosnym oczekiwaniu na Moje przyjście. Do takich serc biegnę z radością i one są Mi wynagrodzeniem za serca oziębłe, z których zaraz odchodzę, bo metraż ich domu tak bardzo się kurczy, że dla Mnie nie pozostaje już miejsca.
Jest to ból nie do zniesienia — można go porównać z bólem ojca, który oddał swoim dzieciom cały swój dom wraz z majątkiem, a te dzieci wyznaczają mu miejsce w ciasnej komórce! Tak bardzo są pochłonięte i zachwycone odziedziczonym po ojcu majątkiem, że to bogactwo przysłania im osobę tego, któremu zawdzięczają całą swoją egzystencję. Tym dzieciom po prostu brakuje czasu na okazanie ojcu serca i na rozmowy z nim. Pojmujesz, Anno? Dajesz swojej przyjaciółce piękny prezent, a ona jest tak dalece zachwycona prezentem, że zapomina o twojej obecności, bo nie może oderwać swych oczu od podarunku… Wychodzisz więc z jej domu, ale ona tego nawet nie zauważyła. Wiesz, co to znaczy być nie zauważonym, prawda?
Anna:
Tak, wiem.
Jezus:
Ten przykład jest prozaiczny i nieporównywalny z agonią Mego Serca, które jest tak bardzo udręczone przez dusze oziębłe i letnie. Przyjmują Mnie z przyzwyczajenia. Połkną Mnie jak kawałek słodkiego opłatka — i to wszystko… Wypowiadają samymi wargami słowa za kapłanem i niecierpliwie rozglądają się, kiedy będzie można opuścić kościół. Zaraz po wyjściu z kościoła rozpuszczają język, który zadaje Mi katusze, bo nie służy uwielbieniu Mnie, ale często jest powodem grzechu. Jest to ból nie do opisania i nie do zrozumienia przez wasze serca. Dlatego liczenie w kościołach przyjętych Komunii świętych nie ma nic wspólnego z autentycznym przyjęciem Mnie — Jezusa Chrystusa — pod dachy waszych domów. Mało jest takich domów, w których jestem nie gościem, a gospodarzem.
Pisz, Anno, o Mojej goryczy; napisz, że wolałbym, aby dusze nie przyjmowały Mnie tylko na język, ale do swoich serc. Jeśli wy, ludzie, jesteście tak bardzo wyczuleni na okazywaną wam gościnność, na zachowanie poprawnych kontaktów międzyludzkich w rodzinach, w miejscach pracy, szkołach, na ulicach, to Ja, Bóg, muszę o tym ludzkości przypominać, bo wielu ludzi nie potrafi nawet uszanować kościoła — domu Ojca Mego. Dbajcie zatem bardziej o czystość serc, niż o swój wygląd zewnętrzny i o to tylko, by ludziom się podobać.
Zwykle przed przyjęciem Komunii świętej wzywałam Matkę Bożą na pomoc, aby objęła swymi ramionami Pana Jezusa w moim sercu. Po tym Orędziu nie byłam pewna, czy dostatecznie jestem przygotowana, poczułam się zupełnie niegodna Pana Jezusa… Moje myśli, których jeszcze nie jestem w stanie do końca ujarzmić, to walka, by dostatecznie skupić się na OFIERZE Pana Jezusa na ołtarzu. Klękając, oddałam całe swe serce Maryi: „…nie jestem godzien…” Odpowiedziała mi: „Już jesteś godna, dzięki ŁASCE Mego Syna”.
W liturgii Mszy świętej jest przewidziana cisza po Komunii, czas na przebywanie sam na sam z Chrystusem.
Uważam, że dobrze jest nie „połykać” zbyt szybko Pana Jezusa.
Zasmakuj tajemnicy Jego Obecności, proś: „Przeniknij mnie, Moja Miłości. Niech Twoja Miłość przeniknie mnie całego, abym stał się solą ziemi. Przeniknij, Panie, wszystkie szczeliny i zakamarki mojej duszy, które jeszcze zamykają się przed Tobą i nie mogą wydać owocu; przeniknij to wszystko i zburz we mnie oschłość serca mego, moją obojętność na Ciebie; przemień moją nędzną miłość potęgą Twojej Miłości. Proszę, daj mi Twoją Miłość, abym Cię już nie ranił, a radość Ci przyniósł…”
Wierzcie mi, że to nasze sam na sam z Chrystusem bardziej podoba się Panu, a duszy naszej większą przynosi korzyść, niż gdy po „połknięciu” Pana Jezusa głośno śpiewamy, rozglądając się po ludziach. Taka nie wyciszona dusza nigdy nie zazna radości bycia z Jezusem
www.objawienia.pl/argasinska/arg31.html

Nazwa „Boże Ciało” stanowi formę skróconą, gdyż pełna jej forma brzmi: „Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej” i celebrowana jest na część Najświętszego Sakramentu, a więc obecności Chrystusa na ziemi pod postacią chleba i wina.
Tradycyjnie święto to obchodzi się w czwartek, 60 dni po Wielkanocy. Jego korzenie sięgają XII wieku, kiedy to św. Julianna z Cornillon – zakonnica klasztoru augustianek – doznała objawienia, w którym Jezus Chrystus zażądał, aby wprowadzić święto ku czci Eucharystii. Po dokładnym przyjrzeniu się cudom oraz objawieniom postanowiono uznać objawienia za wiążące i ustanowić rzeczone święto, którego pierwsza celebracja odbyła się w 1246 roku .

Jednak nie tylko cuda św. Julianny przyczyniły się do ustanowienia tego święta. Niezwykle ważnym impulsem był cud, który zdarzył się pewnemu praskiemu kapłanowi Piotrowi, we włoskim miasteczku Bolsena. Podążał on do Rzymu w celu wzmocnienia wiary, która została nadwątlona ze względu na ruchy antykatolickie i heretyckie, jakie zaczęły się wtedy szerzyć w Europie.

Miał on odprawić w Bolsenie Mszę Świętą i w czasie Przemienienia zauważył, że trzymana przez niego Hostia zaczęła krwawić. Dwadzieścia pięć kropel krwi upadło na korporał, podczas gdy sama Hostia pozostała biała jak śnieg. Dzięki obecności papieża Urbana IV w niedalekim Orvieto, mógł on zweryfikować realność cudu i rzeczywiście potwierdził jego prawdziwość.

Korporał, na który upadły krople cudownej krwi, przechowywany jest w specjalnym bogato zdobionym relikwiarzu znajdującym się w specjalnie z okazji cudu wybudowanej katedrze w Orvieto. Także kamienie, na które spadło kilka kropel krwi, zostały wyjęte z posadzki i wmurowane w ścianę za ołtarzem w katedrze.
Do dzisiaj katedra w Orvieto jest miejscem licznych pielgrzymek i podróży ludzi z całego świata, słynie bowiem z cudów i uzdrowień. Niektórzy sądzą, że plamy na korporale przypominają postać ukrzyżowanego Jezusa. Także wielu papieży odwiedzało to włoskie miasto, w tym Jan Paweł II, który odbył w to miejsce pielgrzymkę w 1990 roku.
W święto Bożego Ciała przez ulice niemal wszystkich miast przechodzą uroczyste procesje wiernych intonujących pieśni i recytujących modlitwy. Niesiony jest także Najświętszy Sakrament, który często znajduje się pod baldachimem lub na innym, ozdobnym i wywyższonym, miejscu. Istnieje także zwyczaj, w którym ubrane na biało dzieci komunijne sypią płatki kwiatków na ulice, którymi przechodzić będzie procesja. Jest to znak uwielbienia dla Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

NA BOŻE CIAŁO

Idzie, niesiony wśród łez i pieni
I kwiatów woni i bicia dzwonów, -
Idzie Pan świata, gór i strumieni
Wsród adoracji serc milionów.

Wszak gdy odchodził w niebios wyżyny,
Rzekł, iż z Swym Sercem wśród nas zostanie;
Bo nas ukochał, jak ojciec syny,
Bo Sobie obrał wśród nas mieszkanie.

I został w cichej tej Hostii Białej,
Którą się On, Bóg - człowiek osłania,
By nas nie trwożyć blaskiem Swej chwały,
By nas do Swego porwać kochania.

O cześć Ci Hostio, Aniołów Chlebie!
Hołd Ci najgłębszy, Boże w osłonie!
O karm nas Sobą - aż kiedyś w niebie
W Sercu Twym dusza nasza zatonie.

ks. Wł. Wojtoń T. J. 1932 r.