Polski język jest też niesamowity, może nawet bardziej niż łacina. Codziennie mnie zachwyca. Jego skomplikowanie i zagadkowość według mnie lepiej odzwierciedlają niesamowicie złożony i skomplikowany świat. W języku liturgicznym podobnie - dzięki polskiej skłonność do modyfikowania, zdrabniania i zgrubiania słów, nadaje się im niesłychaną - i chyba niespotykaną w innych językach - subtelność. Takie słowa jak: "Przenajświętszy", "przenajszlachetniejszy". Trudno o coś piękniejszego, bardziej obrazowego i podniosłego. Mnie to wzrusza. Uważam polski za język wręcz natchniony.