DLACZEGO NAJŚWIĘTSZA OFIARA a NIE MODERNISTYCZNA UCZTA ?
1. Bo Kościół święty Chrystusowy od swoich początków kierował swoja najświętszą modlitwę, Najświętsza Ofiarę Pana naszego Jezusa Chrystusa, w nawiązaniu do Tradycji Starotestamentalnej i 2000 lat istnienia, ku WSCHODOWI. Kapla odwrocony od Ludy Bozego w kierunku Najswietszego Sakramentu w Tabernakulum.
2. Zmiany, jakie zaszły zarówno w liturgii świętej jak i postawie pasterzy /wiek XX, a zwłaszcza od soboru watykańskiego II/, stoją w totalnej opozycji do Tradycji ST jak i 2000 lat Kościoła świętego:
- wyrzucenie tabernakulum z Panem Jezusem z miejsca najświętszego /na obrzeża prezbiterium, a nawet poza główna nawę kościoła/. Wyrzucenie/spalenie szat liturgicznych, tradycyjnych ksiąg liturgicznych, zniszczenie/wyrzucenie tradycyjnych ołtarzy i balasek komunijnych,
- zmiana charakteru Mszy świętej: potraktowanie Mszy świętej, bezkrwawej Najświętszej Ofiary Pana Jezusa za grzechy ludzi /antycypacja krwawej Ofiary Pana Jezusa na krzyżu/, jako UCZTY. Odtąd kapłan coraz bardziej przestaje być PASTERZEM, który, jako „Alter Christi” składa Najświętszą Ofiarę Bogu w Trójcy Świętej Jedynemu, za grzechy swoje i wspólnoty Kościoła świętego/. Kapłan coraz bardziej staje się LIDEREM zatroskanym o dobre samopoczucie wspólnoty i dostosowanie się do jej oczekiwań /Bóg ma się dostosować do ludzi, a nie człowiek, przez swoje nawrócenie, do Boga/. W konsekwencji Lud Boży przestaje w nim widzieć pierwszego spośród grzeszników, wybranego i namaszczonego przez Boga oraz następców Apostołów.
- zakwestionowanie wręcz, obecności Pana naszego Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina i traktowanie ich postaci po przeistoczeniu, jako SYMBOL Ciała i Krwi Pańskiej /herezja neomodernizmu i protestantyzacja Kościoła świętego/.
- zarówno kapłani jak i świeccy przestają oddawać cześć i uwielbienie Bogu /uklęknięcie staje się wręcz zakazane; zachowuje się, co najwyżej, skiniecie głową i postawę stojąca jak przed równym/.
- maksymalne likwidowanie i skracanie modlitw, eliminowanie wielu, które od wieków pobudzały umysł i serce ludzkie, do odnajdywania siebie jako grzesznika i potrzebującego Bożego przebaczenia. Kapłani coraz częściej nie komunikują, ale siadają a do rozdzielania Komunii świętej wysyłając „na kościół” ludzi świeckich, tzw. szafarzy.
- skracanie czasu Najświętszej Ofiary do minimum /dla różnych argumentów np. aby nie nuzyc uczestniczących, dla zrobienia miejsca na parkingu przykościelnym dla przybywających na kolejna Msze świętą itd./
- Sakramenty święte „przestają być” źródłem Bożej łaski, a stają się, co najwyżej, wyrazem tęsknot Ludu Bożego za Bożą opieka i pomocą, zwłaszcza w momentach dramatycznych osobistych i wspólnotowych.
- Kapłańska wyłączność na fizyczny kontakt /dotyk/ z najświętszymi postaciami Ciała i Krwi Pańskiej, przez fakt Bożego wyboru kapłana do sprawowania Najświętszych Tajemnic oraz namaszczenie kapłana, przestaje być ważna. Od tej pory mamy świętokradzkie wprowadzanie ludzi świeckich do przestrzeni najświętszej /prezbiterium/, „prostowanie kolan wiernym”, odmawianie Komunii świętej na klęcząco i do ust /człowiek jest równy Bogu, jak Bóg/; rozdzielanie Komunii świętej bez pateny, na którą spadają okruchy Ciała Chrystusowego, nominowanie tzw. szafarzy nadzwyczajnych a także rozrywkowe traktowanie samej liturgii, osoby kapłana i osób uczestniczących /np. stosowane zwykłego chleba i wina, śpiewy, muzyka, tańce, słowa, wypowiedzi nie związane z duchem liturgii, przeżywanie liturgii z kuflem piwa, z wymalowanym na pajaca kapłanem, stosowaniem elementów „dostosowujących” liturgie do światowych, grzesznych trendów np. szaty liturgiczne, wystrój ołtarza do oczekiwań osób zboczonych i dewiantów żyjących w stanie grzechu ciężkiego, likwidacja bądź nie czytanie passusów Pisma swietego odnoszących się do kary za grzechy, potępiających hedonizm, zboczenia itd./.
3. Powyższe racje domagają się „NAPRAWY” LITURGII.
- Kapłan ma być pierwszym spośród grzeszników, „drugim Chrystusem”. Najświętsze Tajemnice ma on sprawować odwrócony od ludu, w kierunku wschodu /ad orientem/, ku krzyżowi, ku tabernakulum/ /patrz: liturgia trydencka, łacińska i wskazania oraz praktyka prefekta kongregacji ds. Kultu Bożego, kard. Sarah/.
- Komunia święta ma być na klęcząco i do ust /patrz: praktyka Kościoła przez 2000 lat a także przykład papieża Benedykta XVI aż do końca jego pontyfikatu/. Jedynym wyjątkiem jest stan zdrowia uniemożliwiający uklęknięcie, z zachowaniem przyjęcia Komunii świętej do ust.
- Kaplan ma zachować wyłączność na fizyczny kontakt z Ciałem i Krwią Pana naszego Jezusa Chrystusa /także prezbiterium, jako miejsce najświętsze, jedynie dla kapłana oraz przygotowanej służby liturgicznej męskiej/.

Wskazówki dla wszystkich:
- przybycie na liturgię z wyprzedzeniem przynajmniej kilkuminutowym i modlitwa przygotowania w ciszy i skupieniu,
- Przywiązywanie wagi do bycia w stanie łaski uświęcającej w czasie liturgii Mszy świętej i, na ile to możliwe, pełne uczestnictwo w Niej, przez przyjęcie Komunii świętej,
- Stosowanie sakramentaliów, jak woda egzorcyzmowana/święcona, gromnica, medalik na szyi, szkaplerz itd. zarówno w domu, jak i w czasie świętych obrzędów,
- Modlitwa przed i po jedzeniu, modlitwa do Ducha świętego przed i po czytaniu Pisma świętego,
- Znak krzyża świętego przy mijaniu kościoła katolickiego, w którym jest Najświętszy Sakrament i zdjęcie czapki; także zdjęcie czapki /mężczyzna/ przy wejściu do kościoła,
- słowa pożegnania/powitania chrześcijańskiego /”Pochwalony Jezus Chrystus”, „Z Panem Bogiem”, „Szczęść Boże”/,
- właściwy ubiór /skromność zarówno w formie jak i kolorach/, uczesanie i kosmetyka, czystość ubioru i ciała w czasie liturgii świętej i przy wejściu do kościoła.

4. Usilnie prosimy wszystkich uczestniczących w Najświętszej Liturgii o zaakceptowanie powyższych wskazań przez wzgląd na wielość odstępstw i złe praktyki, a jeszcze bardziej przez wzgląd na Boga samego, Pana naszego i Odkupiciela.
Niech pokorna Dziewica, Panna Maryja, będzie nam Przewodniczką w odnalezieniu i przywróceniu, prawdziwie pobożnej oraz dziecięcej postawy wobec Ojca i Syna i Ducha świętego.