Czego nie potrafili dokonać lekarze, uczyniła Maryja!

Uzdrowienie Piotra Ruddera. Należy ono do cudów najbardziej głośnych, albowiem stwierdzone zostało prawdziwie klasycznie, tak ze strony świadków naocznych, jak i powag lekarskich.

Kiedy w 1867 r. Piotr Rudder, robotnik przechodził przez las, ścięte drzewo padając nań, zgruchotało mu nogę poniżej kolana, tak że końce złamanych kości sterczały przez otwartą ranę. Wezwany do nieszczęśliwego kaleki dr Affenaer tak opisuje stan pacjenta: "Rudder miał nogę złamaną. Kości w miejscu złamania były potrzaskane na tak liczne kawałki, że poruszając chorą nogą, słyszeć można było chrzęst, jak gdyby ktoś potrząsał workiem orzechów. Część dolna nogi wisiała i obracała się na wszystkie strony".

Po 5 tygodniach otworzyła się na złamanej nodze ropiejąca rana i kość zaczęła się psuć. Dr A. widząc swoją niemoc, wezwał innych lekarzy, ale i ci nic nie pomogli. Biedny robotnik leżał rok znosząc męczarnie, poczem przez lat 8 nie mógł ani kroku o własnej sile zrobić - wlókł się tylko na kulach. Rana w nodze była ciągle otwarta i ustawicznie sączyła się z niej ropa.

P. Rudder miał od dziecka wielkie nabożeństwo do Matki Boskiej. Widząc tedy, że mu lekarze nic pomóc nie mogą, postanowił w intencji swego wyzdrowienia odbyć pielgrzymkę do Oostacker, miejsca łaskami słynącego, w którym urządzono grotę Matki Boskiej, na wzór groty w Lourdes.

W dzień przed uzdrowieniem, 6 kwietnia 1875 r. odwiedził go sąsiad, J. v. Hooren , z synem i sąsiadką, i - jak w pisemnym świadectwie zeznali - byli obecni przy tym, kiedy chory odkrył nogę do bandażowania. Przy tej sposobności widzieli dwa końce złamanych kości; były one rozdzielone raną na 3 cm wielką, a dolna część nogi była ruchoma, tak że można nią było obracać. Nazajutrz zawlókł się Rudder na kulach do stacji kolejowej, o pół godziny drogi od mieszkania - idąc przeszło dwie godziny! - Konduktor szydzi sobie z jego pielgrzymki; ponieważ zaś rana wydawała woń nieznośną, a sączyła się z niej materia, która zanieczyszczała wagon - robił jeszcze choremu wyrzuty. Woźnica, który go wiózł z Gandawy do Oostacker, widząc jego nogę, wiszącą tylko na skórze, wykrzyknął: "Ten zgubi jeszcze nogę po drodze!".

Wyczerpany cierpieniem, znużony dotarł wreszcie Rudder do groty, usiadł na ławce naprzeciw statuy Matki Najświętszej i zaczął się modlić, błagając o uleczenie, aby móc zarabiać i własną pracą wyżywić żonę i dzieci. - Nagle odczuł wstrząs i uczuł, że traci przytomność, a po chwili wstał o własnych siłach bez kul, przebiegł wzdłuż ławek i rzucił się na kolana przed statuą Matki Najświętszej.

Po kilku minutach modlitwy przyszedłszy do siebie, ze zdziwieniem zapytał: "Gdzie ja jestem?" Spostrzegłszy, że klęczy w własnej mocy i że kule, bez których przedtem nie mógł się ruszyć, leżą opodal - wstał, wziął je i oparł o grotę, wołając: "Dzięki Ci Maryjo!" Żona, która tuż przy nim klęczała i była naocznym świadkiem nagłego uleczenia, była bliska zemdlenia na widok tego, co się stało... Tłum obecnych otoczył uzdrowionego, chcąc obejrzeć cudownie uleczoną nogę: on sam - jakby nic nie wiedząc i nie słysząc, trzykrotnie obszedł grotę, potem odsłonił nogę i przekonał się, a z nim świadkowie cudu, że obie kości w nodze były zupełnie zrośnięte, a noga nie była skrócona, mimo że dr Affenaer zaraz przy pierwszych opatrunkach wyjął z niej duży kawałek odłamanej kości. Rana ropiejąca, która bezpośrednio przed cudem rozdzielała przełamane kości na 3 cm znikła, zostawiwszy bliznę. Noga spuchnięta przybrała od razu zwykłą objętość.

Kiedy Rudder wrócił do domu, mały syn jego August nie poznał ojca, albowiem nigdy nie widział go bez kuli. Cudownie uleczony zrobił nazajutrz pieszo kilka mil drogi, ciesząc się, że mógł użyć przechadzki, której przeszło 8 lat był pozbawiony.

Dr Affenaer, badając nogę Ruddera i przesuwając powoli palcem wzdłuż kości od góry do dołu, znalazł pewną nierówność w miejscu zrośnięcia (tak jak ją późniejsza fotografia wykazała), oraz małą bliznę na skórze. Widząc to, rozpłakał się i zawołał: "Jesteś zupełnie uzdrowiony, a twoja noga jest tak zdrową, jak u nowo narodzonego dziecka. Wszystkie środki były wobec twojej choroby bezsilne - lecz czego nie potrafili dokonać lekarze, uczyniła Maryja!"

Dr von Hoestenberghe, który przedtem badał nogi Ruddera, dowiedziawszy się o nagłym jego wyzdrowieniu, nie chciał temu dać wiary. Uwierzył dopiero, kiedy ujrzał dawnego pacjenta, podskakującego wesoło na uzdrowionej nodze, aby tak przekonać lekarza, że uleczenie było zupełne.

Dr Royer z Lens St.-Remy nie wahał się porzucić swojej praktyki lekarskiej, aby przenieść się do miejscowości w której mieszkał P. Rudder i tu zbierać świadectwa lekarzy oraz świadków naocznych cudu i wszystkich, którzy bliżej znali uzdrowionego. Temu lekarzowi właśnie zawdzięczać należy, że dużo pisemnych dokumentów, poświadczających prawdziwość całego zdarzenia, zachowało się do dnia dzisiejszego.

Rudder po swym uzdrowieniu żył jeszcze i pracował jako ogrodnik lat 24. Umarł na zapalenie płuc w 1899 r. W 14 miesięcy po jego śmierci wspomniany dr von Hoestenberghe wyjął z grobu kości obu nóg zmarłego, aby je obfotografować i podać osteologicznemu zbadaniu. Trzej doktorzy, którzy Ruddera przez 8 lat nie mogli uleczyć, opisali cały przebieg tej choroby oraz nagłe i zupełne jego wyzdrowienie w obszernym sprawozdaniu lekarskim w którym dochodzą do następującego wyniku.

Nagłego zrośnięcia dwóch kości w nodze Ruddera, które przez 8 lat zróść się nie mogły i w miejscu złamania psuć się zaczynały, nie można w sposób naturalny wytłumaczyć. Chodzi tu bowiem o wytworzenie się nowej tkanki, zamiast zniszczonej, na co potrzeba kilka tygodni czasu.

Również nie możliwe jest, aby rana, przez 8 lat ropiejąca, według zwykłych praw natury, zabliźniła się całkowicie w jednej chwili, tu także musi się wytworzyć nowa tkanka, na co w niniejszym wypadku medycyna wymaga bezwarunkowo dłuższego czasu.

Biolog E. Wasmann, objaśniając w obszernym artykule wynik badania lekarskiego, oświadcza, iż przy każdym zrastaniu się kości, czy zabliźnianiu rany, dzielą się dawne komórki dla wytworzenia sąsiednich nowych. Otóż nauka wykazuje, że do powstania jednej komórki potrzeba pokaźnej chwili: zatem według tej samej nauki musi być stanowczo wykluczone, aby w krótkiej chwili mogły się wytworzyć w naturalny sposób całe miliony komórek, potrzebnych do uzupełnienia wyjętego kawałka kości oraz wypełnienia miejsca, objętego przez zaropiałą ranę, wielkości kurzego jaja. Że sugestia nie mogła nagłego uleczenia sprawić, jest także naukowo stwierdzone, bo nie może być zastosowana tam, gdzie idzie o wytworzenie tkanek nowych, zamiast zniszczonych.

Wobec naukowo stwierdzonego cudu, rozgłos nagłego uleczenia Ruddera był wielki, a lekarze z różnych stron przybywali, aby się naocznie przekonać o wypadku. Nie dziw też, że we wsi rodzinnej Ruddera, Jabeke Jego cudowne uzdrowienie wywarło wstrząsające wrażenie. Kiedy dawniej miejscowość znana była z niedowiarstwa i rozpusty - od czasu cudu zmieniła się zupełnie: współziomkowie Ruddera stali się wzorowymi katolikami"

(Ks. Stanisław Bartynowski T.J. - Apologetyka Podręczna, s. 207-209).