EWANGELIA (Mk 2, 13-17)

Powołanie Mateusza

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc, ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego na komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!» Ten wstał i poszedł za Nim.
Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Wielu bowiem było tych, którzy szli za Nim.
Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: «Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?»
Jezus, usłyszawszy to, rzekł do nich: «Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników».

Oto Słowo Pańskie.

KOMENTARZ

Potrzeba miłosierdzia

Pan Jezus kontynuuje swoje dzieło nauczania, głoszenia Dobrej Nowiny. Cuda uzdrowienia z chorób fizycznych i duchowych wzbudzają podziw i przyciągają tłumy, ale Jego słowa mają także wielką moc oddziaływania.

W dzisiejszym fragmencie Ewangelii nie ma dokładnej informacji, o czym mówił Jezus, jest o tym mowa dalej: nauczał o królestwie Bożym, które zaczyna realizować się już teraz, w Jego osobie i misji, jaką spełnia.

Od samego początku swojej publicznej działalności powołuje też uczniów. Tym razem powołuje do grona swoich najbliższych Lewiego (Mateusza, por. Mt 9, 9nn). Jako celnik pobierający opłaty na rzecz Rzymian należał on do grupy ludzi znienawidzonych przez faryzeuszów i wszystkich, którzy uważali siebie za sprawiedliwych.

Wypowiedź Jezusa, która zamyka perykopę, jest bardzo znamienna. Stwierdza bowiem, że grzech jest chorobą, a On sam przyszedł jako odpowiedź na chorobę grzechu, aby okazać miłosierdzie. Jego misją jest zbawienie grzeszników. W tym jest nasza nadzieja.

Panie Jezu, potrzebuję Twojego miłosierdzia. Im bardziej doświadczam własnej słabości i grzeszności, tym bardziej potrzebuję Twojego spojrzenia, które pociągnie mnie do bliskości z Tobą. Amen.