„Gest cielesny jest jako taki nośnikiem duchowego sensu – adoracji,
bez której sam gest byłby bezsensowny.
Akt duchowy musi się ze swej istoty i ze względu
na cielesno-duchową jedność człowieka wyrazić koniecznie w geście ciała.

Obydwa te aspekty dlatego są w tym jednym słowie tak mocno ze sobą stopione, gdyż przynależą do siebie w perspektywie wewnętrznej.

Tam, gdzie klęczenie to czysta zewnętrzność,
zwykły akt zewnętrzny, tam staje się ono bezsensowne;
jednakże także tam, gdzie ktoś próbuje ograniczyć adorację
do sfery czysto duchowej, nie ucieleśniając jej,
tam akt adoracji gaśnie, bo czysta duchowość nie odpowiada istocie człowieka.

Adoracja jest jednym z tych zasadniczych aktów,
które dotyczą całego człowieka.
Stąd w obecności Boga żywego nie wolno porzucić gestu ugięcia kolan"

„Tam, gdzie owa postawa zanikła, tam ponownie trzeba nauczyć się klękać, abyśmy modląc się, pozostawali we wspólnocie Apostołów męczenników, we wspólnocie całego kosmosu, w jedności z samym Chrystusem."

„Istnieją wpływowe środowiska,
które próbują wyperswadować nam postawę klęczącą.
Usłyszeć można, iż klęczenie nie pasuje do naszej kultury (czyli właściwie do jakiej?), iż nie wypada to dojrzałemu człowiekowi, który staje naprzeciw Boga, lub też że nie wypada to człowiekowi zbawionemu, który dzięki Chrystusowi stał się wolny i dlatego też nie musi już klęczeć
(...) Liturgia chrześcijańska (...) zgina kolana przed ukrzyżowanym i wywyższonym Panem.
To właśnie jest centrum rzeczywistej kultury - kultury prawdy"

[ kardynał Joseph Ratzinger - „Duch liturgii”]