(…) Herod się niepokoi: drży o swe bezpieczeństwo, trzęsie się o swą władzę, pyta swych kapłanów i nauczycieli o to co Pismo przepowiada o narodzeniu Chrystusa, upewnia się co zostało przepowiedziane: prawda oświeca mędrców, niewiara oślepia biegłych: Izrael co do ciała nie rozumie tego co [Pismo] głosi, nie widzi tego na co wskazuje, powołuje się na stronice, w których treść nie wierzy. Gdzie twe przechwałki, o Żydzie? Gdzie twe szlachetne pochodzenie z pnia Abrahama? Czy twe obrzezanie nie stało się nie-obrzezaniem (Rz 2,26)? Oto starszy służy młodszemu (Rdz 25,23), zaś poprzez ten testament, który dochowywałeś jedynie co do litery, stałeś się niewolnikiem przybyszów, którzy wchodzą w rolę twego dziedzictwa. Niech pełnia narodów wejdzie do rodziny patriarchów, niech wejdzie, niech synowie obietnicy otrzymają w potomstwie Abrahama błogosławieństwo, którego jego synowie się wyrzekli. Niech poprzez Trzech Mędrców wszyscy ludzie czczą Stwórcę wszechświata. I niech Bóg stanie się znany nie tylko w Judei, lecz w całym świecie, tak by wszędzie “imię Jego” mogło być “wielkie w Izraelu” (Ps 76). Albowiem mimo iż godność narodu wybranego okazała się zwyrodniała w niewierze jego potomków, staje się ona wspólna dla wszystkich poprzez naszą wiarę (…)
