BUDUJMY POLSKE na BOGU G. BRAUN.

GRZEGORZ MICHAŁ BRAUN,
ur. 11 marca 1967 r. w Toruniu – reżyser, publicysta, zdeklarowany monarchista i tradycjonalista; bezpartyjny, niezrzeszony, niezależny kandydat na Prezydenta RP

Wykształcenie, działalność zawodowa:
Absolwent studiów polonistycznych na Uniwersytecie Wrocławskim
(praca magisterska pod tytułem: „Artyzm i nędza Ogniem i mieczem,
czyli światopogląd powieści Henryka Sienkiewicza z perspektywy analizy schematu fabularnego”),
oraz studiów reżyserskich na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego; swobodnie komunikuje się w językach: angielskim, rosyjskim i czeskim.
Od lat czynnie uczestniczy w działalności polskich środowisk patriotycznych.
W latach 80. m.in. wspierał niezależny kolportaż i ruch wydawniczy,
był zaangażowany w akcje Pomarańczowej Alternatywy
i Solidarności Polsko-Czechosłowackiej,
Uczestniczył w strajkach Niezależnego Zrzeszenia Studentów
na Uniwersytecie Wrocławskim (członek komitetu strajkowego 1988)
i był jednym z inicjatorów bojkotu studium wojskowego
(członek krajowego porozumienia 1989) –
za co służby PRL poddawały go szykanom
(status pokrzywdzonego nadany przez Instytut Pamięci Narodowej).
Angażuje się w życie publiczne
głównie poprzez tworzenie filmów dokumentalnych, publicystykę
i spotkania autorskie z rodakami.
Z setkami prelekcji i pokazów filmowych
gościł w wielu miastach i miejscowościach w całym kraju,
a także za granicą, na zaproszenie Polaków żyjących na emigracji.
Jego wykłady, pogadanki i gawędy
cieszą się szczególnym zainteresowaniem –
za pośrednictwem sieci internetowej
docierają do kolejnych dziesiątek tysięcy odbiorców.
Jest publicystą dwumiesięcznika „Polonia Christiana”,
kwartalnika „Opcja na Prawo”, miesięcznika „Uważam Rze”
i tygodnika „Polska Niepodległa”.
W przeszłości współpracował z Polskim Radiem Wrocław,
prowadził zajęcia na wydziale dziennikarstwa Uniwersytetu Wrocławskiego
i warsztaty filmowe w Wyższej Szkole Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu.
W autorskim dorobku ma kilkadziesiąt filmów dokumentalnych,
m.in. odsłaniających ukryte karty życiorysów
pierwszoplanowych postaci polskiej historii najnowszej:
„Plusy dodatnie, plusy ujemne” i „TW Bolek” (o L. Wałęsie),
„Towarzysz Generał” i „Towarzysz Generał idzie na wojnę” (o W. Jaruzelskim),
a także szereg odcinków cyklu „Errata do biografii”.
W swoich filmach niejednokrotnie opierał się na własnych,
oryginalnych ustaleniach badawczych –
prezentował świadków historii i dokumenty nieznane wcześniej historiografii –
np.. w filmach: „Droga do skrzyżowania”
(o udziale Ludowego Wojska Polskiego w inwazji Czechosłowacji),
„Wielka ucieczka cenzora” (o T. Strzyżewskim i Czarnej księdze cenzury PRL),
„Śmierć człowieka utalentowanego” (o wyroku za zdradę na poetę T.Bujnickiego),
czy „Oskarżenie” (o zbrodni sądowej na por. M. Bujaku).
Szczególnie istotne w jego dorobku są filmy
o roli Związku Sowieckiego w rozpętaniu II wojny światowej:
„Defilada zwycięzców”, „Marsz wyzwolicieli”,
a także autorska seria o przemianach systemu władzy komunistycznej w XX wieku: „Transformacja – od Lenina do Putina”.
W swojej twórczości angażuje się w obronę życia i godności człowieka –
wyrazem tego są filmy: „Eugenika – w imię postępu”
(nagroda dla najlepszego filmu edukacyjnego
na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Katolickich w Niepokalanowie 2011,
oraz nagroda Stowarzyszenia Wydawców Katolickich „Feniks” 2012),
„Nie o Mary Wagner”, przedstawiający walkę obrońców życia
z przemysłem aborcyjnym w Kanadzie,
a także „Nie jestem królikiem doświadczalnym”,
którego bohaterką jest dr Wanda Półtawska.
Filmy Grzegorza Brauna cieszą się
szczególną popularnością w kręgach patriotycznych.
W 2010 r. „Towarzysz Generał”
ustanowił dotychczas nie pobity rekord
oglądalności jednorazowej emisji filmu dokumentalnego
w historii Telewizji Polskiej (3,6 mln widzów) –
jednocześnie film ten pozostaje etatowym „półkownikiem” III RP:
TVP nie ponawia emisji i nie udziela licencji na dystrybucję.
Podobna jest sytuacja także innych filmów Brauna –
co oddaje stosunek władz i dominujących mediów do jego twórczości.
Angażując się w sprawy Polski i Polaków
szereg razy wykazywał się osobistą odwagą.
Za swoją działalność reżyserską i publicystyczną
szereg razy stawał się obiektem szykan, manipulacji,
oraz akcji dezinformacyjnych i defamacyjnych
koordynowanych przez media III RP.
Wielokrotnie stawał przed sądami,
w których jako dowody oskarżenia prezentowano
m.in. jego filmy dokumentalne
(„Plusy dodatnie, plusy ujemne” i „Towarzysz generał idzie na wojnę”).
W 2014 roku trybunał w Strasburgu
przyznał Grzegorzowi Braunowi rację
w sądowym sporze o prawo do upublicznienia informacji
o współpracy prof. Jana Miodka z SB.
Wcześniej sądy III RP wszystkich instancji
nakazywały reżyserowi przeprosiny za mówienie prawdy –
czemu się nie podporządkowywał,
płacąc za to m.in. utratą pracy,
stając się obiektem nagonki medialnej i wieloletniej windykacji komorniczej.
Jesienią 2014 wraz z grupą 12 osób
został zatrzymany przez policję w siedzibie Państwowej Komisji Wyborczej.
Było to następstwem zainicjowanego przez Grzegorza Brauna
pokojowego protestu, związanego z licznymi oszustwamii
do jakich doszło podczas wyborów samorządowych w 2014 roku.
W rezultacie reżyser staje przed sądem
pod zarzutem naruszenia miru domowego.
Jednocześnie już siódmy rok ciągnie się sprawa,
w której Braun jest oskarżany
o poturbowanie grupy policjantów z Wrocławia.
Latem roku 2014 spędził tydzień w areszcie za rzekomą obrazę sądu.
Żadna z wszczynanych przeciwko niemu spraw karnych
nie zakończyła się jednak kiedykolwiek prawomocnym wyrokiem skazującym – Grzegorz Braun zachowuje zatem pełnię praw wyborczych.
Poglądy:
Grzegorz Braun systematycznie porusza tematy niewygodne
dla układu rządzącego III RP;
programowo nie respektuje zasad poprawności politycznej
publicznie wypowiadając się na temat mechanizmów
i prominentnych uczestników życia publicznego,
oraz globalnej geopolityki.
Analizując sytuację międzynarodową
przestrzega przed konsekwencjami klientelizmu w polityce władz warszawskich – niezależnie od tego,
czy podporządkowują one polską rację stanu dyrektywom
płynącym ze Wschodu, Zachodu, czy Bliskiego Wschodu.
Prognozuje przyszłość Polski jako
„KONDOMINIUM ROSYJSKO-NIEMIECKIEGO
POD ŻYDOWSKIM ZARZĄDEM POWIERNICZYM” –
o ile proces autodestrukcji państwa nie zostanie stanowczo powstrzymany.
W swoich wypowiedziach na temat historii Polski
konsekwentnie wskazuje na fundamentalne znaczenie Tradycji katolickiej.
Podkreśla swoistość cywilizacji polskiej –
na tle totalitarnych tendencji sąsiedzkich imperiów.
Krytykuje wszelki rewolucjonizm – w tym kontekście również polski insurekcjonizm, który przy całym szacunku dla ofiarności i bohaterstwa powstańców
przedstawia jako serię antypolskich prowokacji.
Wskazując przesądy „postępowej inteligencji”
zalicza do nich: demokratyzm ustrojowy,
etatyzm gospodarczy, modernizm religijny, pacyfizm,
i abstrakcjonizm historyczno-polityczny
(z kluczowym dlań judeoidealizmem –
w odróżnieniu od postulowanego przez Brauna judeorealizmu).
Negatywnie odnosi się do wszelkich ideologii
i praktyk kolektywistycznych na czele z socjalizmem
(zarówno międzynarodowym, jak i narodowym).
Stanowczo opowiada się za wolnością gospodarczą.
Krytykuje ucisk fiskalny i talmudyzm biurokratyczny –
postuluje maksymalną obniżkę i uproszczenie podatków,
oraz likwidację szkodliwych przepisów krępujących swobodę przedsiębiorczości.
Jest przeciwnikiem uszczuplania własności Polaków –
zarówno przez wyzysk ze strony własnego państwa,
jak i w drodze niekorzystnych umów międzynarodowych –
przykładowo: nie widzi powodu,
by Polacy mieli wypłacać jakiekolwiek „odszkodowania” za straty
spowodowane przez obce reżimy
dokonujące rabunków i zbrodni na naszym terytorium.
Postuluje respektowanie i egzekwowanie
podstawowej zasady wzajemności w stosunkach z innymi państwami –
tak w kwestiach gospodarczych, jak i wszystkich innych.
Negatywnie ocenia projekt super-państwa europejskiego
(nazywanego przezeń Eurokołchozem),
w którym widzi przede wszystkim narzędzie polityki niemieckiej.
Potępia wszelkie akty cedujące na instancje zagraniczne
kompetencje państwa polskiego –
nie znajduje np. żadnego usprawiedliwienia
dla złożenia przez głowę państwa podpisu pod tzw. traktatem lizbońskim.
Upomina się o prawo wszystkich Polaków –
zarówno pozostających w kraju, jak i poza jego granicami, na Wschodzie i na Zachodzie – do zaangażowania w polskie życie publiczne.
Popiera projekt wprowadzenia stałych przedstawicieli Polaków
na obczyźnie do władz ustawodawczych.
Jako stanowczy przeciwnik odbierania Polakom praw,
którymi cieszyć się mogą inne narody,
jest zwolennikiem niereglamentowanego prawa do posiadania broni.
Jest zwolennikiem kary śmierci dla zbrodniarzy –
za zabójstwo z premedytacją, zdradę stanu,
szpiegostwo i dezercję w obliczu wroga.
Wielokrotnie wyrażał przekonanie,
że działalność ośrodków antypolskiej propagandy, dezinformacji i dywersji –
do których zalicza m.in. tak przez siebie nazwaną
„GWiazdę śmierci” –
nie powinna być tolerowana,
ani tym bardziej dotowana przez władze i służby szanującego się państwa.
Potępia zaangażowanie władz (gminnych i krajowych)
w budowę i utrzymanie ośrodków propagandy wymierzonej
w polską rację stanu –
czego przykładami są dlań m.in. cmentarz bolszewików w Ossowie,
czy Muzeum Historii Żydów Polskich w Warszawie.
Grzegorz Braun podkreśla,
że Polsce potrzebne jest odrodzenie w duchu Tradycji Katolickiej –
i powrót do źródeł polskiej idei państwowej.
Jego program pozytywny streszcza hasło:
„KOŚCIÓŁ – SZKOŁA –STRZELNICA”.
Jako monarchista postuluje podniesienie Korony Polskiej –
do czego pierwszym krokiem ma być wpisanie w nową Konstytucję RP
możliwości utworzenia Rady Regencyjnej (jak w roku 1917-18).
Jako realista – pozostaje jednak po pierwsze państwowcem:
„Abyśmy się mogli spierać o to, jak najlepiej służyć Polsce –
stwierdza – musimy Ją najpierw zachować”.
Poglądy głoszone przez Grzegorza Brauna
łączą wszystko to, co jest ważne dla Polaków:
katolicyzm, konserwatyzm, patrio…