Objawienia prywatne
Po zakończeniu Orzeczenie pozytywne jest możliwe dopiero wtedy, gdy objawienia się skończą
Najpierw biskup Pierwszym i niezastąpionym w ocenie jest pod względem kolejności urząd biskupa - ordynariusz miejsca
Prywatne nie obowiązujące Cudowny Medalik - 1830 r.; La Salette - 1846; Lourdes - 1858; Fatima - 1917; są to niektóre objawienia, które jako prywatne nie są obowiązujące do wierzenia, ponieważ nie są dogmatami i nie są prawdami wiary wyznawanymi np. w Credo. Wiara w nie nie stanowi zagrożenia, ale można ich prywatnie nie uznawać.
Ocena negatywna Orzeczenie negatywne może być wydane zanim seria objawień się skończy. Przykładem są objawienia w Garabandal w Hiszpanii (1961-65 r.), które po orzeczeniu negatywnym ustały. Świeższym przykładem są pisma i działalność Vassuli Ryden, o których orzekła Kongregacja Nauki Wiary w dniu 6.X.1995, stwierdzając, że zawierają błędy doktrynalne.
Objawienie co chwilę W latach 1933-89 naliczono w Kościele katolickim 366 objawień przypisywanych Matce Bożej, ponadto pojawiały się krwawiące krzyże i płaczące figury. Niektóre początkowo zyskały aprobatę i pozwolenie na druk (Imprimatur), ale po bliższym badaniu aprobatę cofnięto (pisma Vassuli Ryden czy objawienia w Montechiari we Włoszech).
Widzieć Boga w Kościele Ponieważ Bóg objawia się przez apostołów i dalej poprzez posługę Kościoła, wizjoner musi przede wszystkim widzieć Go tam. Następnie może dostrzec Boga również w widzeniu.
ZASADY ROZPOZNAWANIA
1.Zgodność treści objawienia z dogmatem i nauczaniem Kościoła.
2.Zwracanie bacznej uwagi na cały zasięg myśli, sugerowanej przez działającego w objawieniu ducha (ogólnie, w szczegółach, obrazach, itp.).
3.Jeżeli wszystkie oznaki są dobre, osiąga się tylko prawdopodobieństwo, że objawienie jest dobre.
4.Skutki objawień pochodzenia demonicznego są następujące: najpierw radość, pobudzenie religijne, duże zaangażowanie, potem zniechęcenie i smutek prowadzący do osłabienia wiary, oskarżania itp.
5.Szczególnym znakiem objawień fałszywych pochodzących od diabła jest pycha: duch niezależności od przełożonych, trwanie w uporze przy swoim zdaniu (niechęć konfrontacji), ujawnienie się gniewu i złości w momencie odkrywania prawdy i dążenia do prawdy obiektywnej, uleganie chęci do rozgłaszania łask i darów, jakie się w swoim mniemaniu posiada, bez poddania ich weryfikacji przełożonych w Kościele. Znakiem pokory jest poddanie i ukrywanie łask.
6.Znakiem negatywnym jest duchowy szantaż związany z jakimś przekleństwem, np. żądanie, aby nikt nie wątpił w prawdziwość objawienia, a jeżeli wątpi - to ma grzech.
Szatan może dopuścić mniejsze dobro (np. uzdrowienie fizyczne), aby osiągnąć większe zło.
Objawienie Boże odznacza się dwoma niezawodnymi istotnymi cechami: zwięzłość i prostota.
Nie musi się zakładać hipokryzji osób widzących.
"Ex cauda cognoscitur inimicus (nieprzyjaciela poznaje się po ogonie)". Przez wszechstronną analizę wychwytuje się rzeczy fałszywe i podejrzane. W Bożym objawieniu nie mogą brzmieć tony fałszywe a co więcej - Bóg nie może nigdy dopuścić, aby objawienia szatańskie doskonale naśladowały Boże. Dlatego objawienia fałszywe zawsze mają jakiś brak i są w nich fałszywe tony, dzięki którym można ten fałsz rozpoznać.
7.Celem fałszywych objawień i wizji zawsze jest w ostateczności skierowanie ku złu. Szatan nie może zdobyć się na jedno - aby prawdziwie i trwale pobudzać do prawdziwych cnót chrześcijańskich, posłuszeństwa Kościołowi i zdrowej pobożności.
8.Z góry należy odrzucić wszelkie widzenie czy objawienie, które sprzeciwia się prawu moralnemu lub przyzwoitości chrześcijańskiej. Podejrzanymi są zjawy, którym brak godności lub powściągliwości, a tym bardziej te wszystkie, z których przeziera śmieszność czy nieczystość.
9.Pragnienie nadzwyczajnych objawień rozwija niebezpieczną ciekawość.
Przepowiednie prorocze: czy są jasno wyrażone i konkretne, a przede wszystkim, czy są zgodne z faktami.
10. Słyszenia "głosu wewnętrznego", "słów wewnętrznych" - trzeba najpierw zdobyć pewność moralną, że pochodzą od dobrego ducha i do dobrego prowadzą. Niezastąpioną rzeczą jest tu rola spowiednika i posłuszeństwo jego poleceniom
11.Jezus, gdy uzdrawiał, czynił to dla zmiłowania się nad cierpiącymi i zniewolonymi. Odmawiał natomiast czynienia znaków dla uwiarygodnienia swej misji.
12.Próba czasu i dyskusji. Polega ona na przyglądaniu się rozwojowi wypadków podczas wszechstronnego i obiektywnego rozpatrywania
Częsta manipulacja podczas próby czasu: Wizjonerzy (prorokinie) oświadczają swemu kierownikowi, że właśnie on został przez Niebo wybrany na duchowego opiekuna wizjonera. Czuje się on wtedy zobowiązany do roztoczenia opieki, a także odzywa się w nim jakiś element ludzkiej próżności. Wizjonerzy sobie rezerwują sprytnie odbieranie komunikacji Bożej, natomiast kapłan czy teolog będzie wykorzystywany do propagandy, czyli pracy zewnętrznej. Jego autorytet jest wykorzystywany do manipulacji. W ten sposób bierze się kierownika w duchową niewolę, każąc mu wyrzec się w subtelny sposób jego autorytetu, a zgiąć czoło przed objawieniami.
13. Inna manipulacja to brak rzetelności i koncentrowanie się na ogólnym przesłaniu na podstawie zewnętrznych treści
14.Coś jest dobre, jeśli pod każdym względem jest dobre, złe zaś, gdy występuje jakikolwiek brak.
www.okiem.pl/bog/objawienia.htm
