Arcybp. Viganò, diagnoza, Sobór
Pismo Święte wskazuje, że korzeniem homoseksualizmu jest:
1) niewiara w prawdziwego Boga,
2) oddawanie czci boskiej stworzeniu zamiast Stwórcy.
Do punktu 1) „Choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu” (Rz 1,21). Tu chodzi o heretyckich teologów, którzy po Soborze Watykańskim II na wszystkich wydziałach teologicznych wymienili naukę apostolską na heretycką. Jest to ateistyczna metoda historyczno-krytyczna i jej trujące owoce.
Do punktu 2) „Podając się za mądrych, stali się głupimi.… Prawdę Bożą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu oddawali cześć, i służyli jemu, zamiast służyć Stwórcy” (Rz. 1,22-25). Ten proces Sobór rozpoczął dokumentem Nostra Aetate o tzw. szacunku do pogańskich kultów, a właściwie k ich demonom.
Wynikiem ateistycznej metody historycznej i fałszywego szacunku do kultów pogańskich z ich okultystycznymi praktykami (wróżenie, magia) jest eksplozja perwersji homoseksualnej w Kościele. Słowo „dlatego” wyraża ten wynik: „Dlatego to wydał ich Bóg na pastwę bezecnych namiętności: … mężczyźni z mężczyznami uprawiając bezwstyd i na samych sobie ponosząc zapłatę należną za zboczenie” (Rz 1,26-27). Pismo wskazuje, że za grzech homoseksualizmu przychodzi i kara czasowego i wiecznego ognia. „Wtedy Pan spuścił na Sodomę i Gomorę deszcz siarki i ognia”, i „obróciwszy w popiół, skazał na zagładę, dając przykład kary tym, którzy będą żyli bezbożnie”. „Oni stanowią przykład przez to, że ponoszą karę wiecznego ognia” (Rdz 19,24; 2 P 2,6; Jud 7).
Z Pisma (Rz 1,18-25) wypływa wyraźny wniosek: Aby Kościół został oczyszczony od homoseksualizmu, musi najpierw zostać oczyszczony z herezji neomodernizmu i synkretyzmu z pogaństwa, ponieważ one prowadzą do tej obrzydliwości.
Arcybiskup Vigano złamał lód. Teraz należy ustanowić konkretny program wewnętrznego odrodzenia Kościoła.
Po abdykacji Franciszka powinien nastąpić kompleksowy proces odrodzenia, ponieważ Sobór miał katastrofalne rezultaty. Proces aggiornamento Jana XXIII doprowadził Kościół do samozniszczenia.
Sobór milczał na temat herezji neomodernizmu, które wcześniej potępił papież Pius X (1907). To milczenie doprowadziło do intensywnego ucieleśnienia tych herezji we wszystkich szkołach teologicznych. Zostały odrzucone najbardziej podstawowe prawdy wiary: Bóstwo Jezusa Chrystusa, Jego odkupieńcza ofiara na krzyżu, Jego historyczne i rzeczywiste zmartwychwstanie oraz boska inspiracja Pisma. To są maksymalne herezje! One wygnali z Kościoła Ducha Świętego i otworzyli Kościół duchu świata (aggiornamento).
Co więcej, Sobór przyjął herezje o szacunku do pogańskich kultów i ich demonów, więc pozbawił szacunku prawdziwego Boga (dekret Nostra aetate). Było to zaprzeczeniem pierwszego przykazania Bożego i prawdziwej misji. Ponadto otworzyły się drzwi antymisji pogaństwa (hinduizmu, buddyzmu…) na chrześcijańskich terytoriach. Następną herezją Soboru jest stwierdzenie, że my wraz z muzułmanami czcimy tego samego Boga. Muzułmanie czczą Allaha ‒ najwyższego (Allah Akbar) z 360 pogańskich bożków Mekki. W wyniku tej herezji Soboru przyszła zaprogramowana islamizacja Europy, która w tych dniach osiąga swój punkt kulminacyjny w mantrowaniu Franciszka o bezwarunkowej i obowiązkowej akceptacji islamistów.
Paweł VI zatwierdził heretycki program Soboru. W ten sposób popełnił zbrodnię przeciwko Kościoła. Jego dotyczy ekskomunikacja latae sententiae. Ponadto ten papież ma na sumieniu poparcie homoseksualnego lobby.
Za pontyfikatu papieża Jana Pawła II (1978-2005) w kościele amerykańskim doszło do ekspansji homoseksualizmu i pedofilii. Papież milczał, to znaczy odpowiedzialność spoczywa wyłącznie na nim. Jest on również w pełni odpowiedzialny za milczenie na temat szerzenia dogmatycznych herezji, które za jego pontyfikat były promowane we wszystkich szkołach teologicznych. Ponadto, jego gest w Asyżu (1986) jest urzeczywistnieniem herezji Soboru Watykańskiego II o szacunku do kultów pogańskich. Tym samym on wyraźnie potwierdził herezję, że odkupieńcza śmierć Chrystusa na krzyżu i czczenie pogańskich demonów są równe drogi do zbawienia. To likwiduje istotę chrześcijaństwa, a misja traci sens.
Kanonizacja Jana XXIII i Jana Pawła II jest nieważna i dlatego, że ją ogłosił apostata Francis (zob. Bulla Pawła IV «Cum ex Apostolatus Officio»).
Je trzeba ze skruchą uznać, że na Soborze nastąpił katastroficzny przełom i my zbieramy jego trujące owoce. Sobór i postsoborowi papieże nie sprzeciwiali się temu duchowi, ale przeciwnie, promowali tego ducha aggiornamento ze światem. Dzisiaj jedynym rozwiązaniem jest prawdziwa skrucha (Mk 1,15). Ona powinna zacząć od abdykacji Franciszka i kontynuować oczyszczeniem wiary i moralności.
+ Eliasz
Patriarcha Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu
+ Metody, OSBMr + Tymoteusz, OSBMr
Biskupi sekretarze
21.09.2018
Biskupi sekretarze Bizantyjskiego Katolickiego Patriarchatu
vkpatriarhat.org, uogcc.org.ua, byzcathpatriarchate@gmail.com
