W Dives in misericordia przywołując przykład powrotu marnotrawnego syna, Jan Paweł II wskazywał szczególne źródło radości szczęśliwego ojca, a w Dominum et vivificantem mówił, że „Jezus raduje się ojcostwem Bożym. Raduje się tym, że dane Mu jest objawić to ojcostwo. Raduje się wreszcie szczególnym jakby promieniowaniem tego Bożego ojcostwa na „prostaczków”. A wszystko to ewangelista określa jako „rozradowanie się w Duchu Świętym”.
Ale, w szczególny sposób o radości mówił w grudniowych orędziach. „Boże Narodzenie to tajemnica radości!” (Urbi et Orbi 2002)W Liście do dzieci zauważał, że: „Dziecko jest radością nie tylko rodziców, ale także radością Kościoła i całego społeczeństwa. (…) Czyż może być większa radość niż ta, którą wnosi miłość? Czy może być większa radość niż ta, którą Ty, Panie Jezu, wnosisz w dzień Bożego Narodzenia w ludzkie serca, a zwłaszcza w serca wszystkich dzieci?”. Dla Jana Pawła II źródło chrześcijańskiej radości tkwiło w Bożym Narodzeniu i Bożej miłości. To jej oczami patrzył na każdego człowieka. Zawsze.
Papieskie źródła radości wiara.pl