"NAPAŚCI HERETYKÓW PRZECIWKO MSZY ŚW.
Gwałtowne napaści w rozmaitych czasach, wymierzane przeciwko Mszy św., świadczą najlepiej o jej znaczeniu i świętości, jak również i nienawiści, z jaką ją szatan prześladuje. W ciągu dziesięciu pierwszych wieków, gdy różne sekty heretyckie zasmucały Kościół, żadna z nich nie ośmieliła się wystąpić przeciwko Mszy św.; potrzeba było na to wielkiego postępu w przewrotności, śmiałości naprawdę piekielnej. Berengarjusz z Tours, żyjący w jedenastym wieku, ośmielił się wystąpić przeciwko Najśw. Sakramentowi Ołtarza i Mszy św., zaledwie jednak to uczynił, wszyscy ze wstrętem odsunęli się od niego,wyrzucając mu ohydne bluźnierstwo i zgorszenie, jakie sprawił w Kościele Chrystusowym. Na pięciu soborach potępiono kacerstwo Berengarjusza. Cudem miłosierdzia Bożego tknięty, odwołał on swe błędy, pokutował za nie i umarł w jedności z Kościołem 1088 r., wyznając prawdziwą naukę. Niestety, herezja Berengarjusza przeżyła go i kilka lat później głoszona była przez Albigenzów, sektę prawdziwie szatańską, nie uznającą małżeństwa, uprawniającą wszeteczeństwo. Występowali oni szczególniej przeciwko tak zwanej Mszy św. cichej (prywatnej), odprawianej w dnie powszednie. Wszyscy, którzy brali udział w tych nabożeństwach, skazywani byli na rozmaite doraźne kary, które jednak nie dorównywały ciężkim karom, wymierzanym kapłanom, którzy ośmielili się odprawiać te święte tajemnice. Po Albigenzach najbardziej zawziętymi nieprzyjaciółmi Mszy św. byli t. zw. reformatorzy szesnastego wieku. Luter sam przyznaje, że był pobudzony przez szatana do odrzucenia Mszy św., jako dzieła bałwochwalczego, lubo dobrze wiedział, że czart wszelkie dobro ma w nienawiści; że wszelkie jego podszepty były kłamstwem. Gdyby ciemności piekielne nie opanowały w zupełności umysłu Lutra, czyż nie powinien był on rozumować w ten sposób: szatan uważa, że Msza św. jest czynem bałwochwalczym, gdyby tak było rzeczywiście, po cóż więc chce ją skasować, zamiast ją chwalić i bardziej rozszerzać, dla większej zniewagi Najwyższego? Otóż szatan wykradł najświętszą ofiarę Mszy św. wszystkim sektom luterańskim i niepowetowaną wyrządził im szkodę. Tak omotał ich własną nienawiścią przeciwko tej św.tajemnicy, że wyszczekali oni to straszne bluźnierstwo: „Msza jest ohydnem bałwochwalstwem... w niej zaprzecza się krwawej ofiary Chrystusa!” Tak się wyraża katechizm kalwinów z Heidelbergu.
Biedni zaślepieńcy! Jakżeż więc mogą przypuścić, aby choć jedna dusza od czasu Chrystusa Pana mogła być zbawiona? Wszyscy apostołowie, wszyscy kapłani sprawowali najśw. ofiarę Mszy św., męczennicy, wyznawcy brali w niej udział z największą pobożnością. Czyż więc oskarżą całą tę armję Chrystusową o bałwochwalstwo, zasługujące następnie na piekło? Zwyczajny zdrowy rozum się temu sprzeciwia. Ach! jakże słodko jest posłuchać św. Fulgencjusza, gdy mówi: „Wierz, nie wątpiąc, że jednorodzony Syn Boży stał się dla nas człowiekiem, oddał się w ofierze Bogu. Temu to Bogu Najwyższemu — Kościół Katolicki ofiaruje bezustannie w wierze i miłości ofiarę chleba i wina”. Strzeżmy się, aby się nam nie przytrafiło to, co spotkało heretyków, którym szatan odebrał Msze św. — Nie mogąc nas pozbawić jej całkowicie, wysila się przynajmniej, aby oślepić nas co do nieskończonej wartości tej świętej ofiary, abyśmy jej dostatecznie nie cenili, zaniedbywali jej słuchać i tracili w ten sposób obfite owoce łask, jakie powinniśmy z niej odnosić.
(Wykład o Mszy Świętej, o. Marcin z Kochem)