„Wcale nie jest prawdą, że nieprzerwane głośne czytanie całej modlitwy eucharystycznej stanowi warunek uczestniczenia wszystkich w tym centralnym akcie celebracji eucharystycznej. Moja propozycja w tamtym czasie była następująca: po pierwsze, przez wychowanie do liturgii wierni powinni poznać istotne znaczenie i zasadnicze ukierunkowanie kanonu; po drugie, powinno się może pierwsze słowa poszczególnych modlitw wypowiadać głośno, jako swoiste hasła dla zebranej wspólnoty, tak żeby potem w cichej modlitwie każdy z uczestników mógł przyjąć w ten sposób zapowiedzianą treść i wprowadzać swój wymiar osobisty we wspólnotowy, a wspólnotowy w osobisty”.
„Duch liturgii”, OO t. XI, s. 169.