Jeśli – nie zaniedbując swoich obowiązków stanu – mamy czas do dyspozycji, uczynimy rzecz miłą Bogu, gdy poświęcimy go na modlitwę. Nie jest bynajmniej rzeczą niestosowną – o ile nam obowiązki stanu pozwalają – modlić się dłużej.
Dobrze będzie, jeśli wśród istotnych motywacji do modlitwy znajdzie się pragnienie ratowania dusz. Tyle dusz dzisiaj w ogóle się nie modli, nie klęka do modlitwy, nie czci Pana Boga, obraża Pana Boga grzechami. Czujmy się wezwani, aby przyjąć rolę wstawienników, orędowników za grzesznikami, wypraszając Boże nad nimi zmiłowanie i ich nawrócenie.
Pan Bóg był gotowy przebaczyć grzesznym miastom Sodomie i Gomorze, gdyby znalazło się tam dziesięciu sprawiedliwych. Matka Boża w Fatimie nalegała na odmawianie Różańca w intencji nawrócenia grzeszników.
Chętnie, z pokorą i z przekonaniem przyjmijmy rolę wstawienników, orędowników przed Bogiem, i jeśli mamy czas do dyspozycji, poświęcajmy go na modlitwę. Zwłaszcza różańcową! Wiele dusz uratujemy przed potępieniem.
Wiele może ustawiczna prośba sprawiedliwego (Jk 5, 16).