Dziś kolejna rocznica ślubu... Poślubiłem piękną kobietę. Więcej - kobietę bardzo mądrą! Taką, która nie kieruje się schematami i przyzwyczajeniami, ale co dzień, na nowo pyta, co będzie dla nas najlepsze? I muszę przyznać, że jeśli dotychczasowe lata przyniosły dobre owoce, to jest to głównie jej zasługa. Dlaczego?
Może to banalne, ale chociażby dlatego, że jest prawdziwą kobietą! Dopiero przy niej odkrywam, co to znaczy być mężczyzną. Jak każdy facet lubię walczyć, popisywać się i zgrywać twardziela. Potrafię odważnie rzucić komuś prawdę prosto w twarz, ale gdy trzeba przyznać się, że zapomniałem kupić ziemniaki, to zaczyna się dziecinne tłumaczenie i zwalanie winy na innych. To ona pokazała mi, co to jest prawdziwa odwaga - odwaga stanięcia w prawdzie przed samym sobą. Jestem taki i taki, mam takie i takie wady, i nie ma co się oszukiwać! Teraz, gdy jest ktoś kogo kocham, i kto swoje życie oddaje w moje ręce, nie wystarczy już zgrywanie twardziela. Teraz naprawdę muszę nim być i to w najzwyklejszych sprawach. Powoli zaczynam też rozumieć, że nie chodzi o to, aby być idealnym. Ważne jest raczej, aby dać się poznać i pokazać siebie takim, jakim się jest. I chyba to mnie w niej najbardziej zauroczyło - nie wstydziła się, że jest słaba. Dla mnie to był szok! Patrzyłem na nią, a ona w swej słabości była jeszcze piękniejsza!
Przyznaję, że strasznie denerwują mnie niektóre jej wady. Ale gdy widzę, że ona sama już sobie z nimi nie radzi, wtedy odkrywam coś nowego - jeszcze bardziej ją kocham i jeszcze bardziej pragnę się o nią troszczyć! Podobnie jest ze mną. Odkrywam, że moje problemy w życiu wyważone są na dwie osoby. Sam ich nie uniosę. I chyba po to właśnie Pan Bóg łączy nasze życia. Jak Mu to wyjdzie, czas pokaże. Ludzie mówią, że On to i na krzywych liniach naszego życia potrafi prosto pisać, więc problemów chyba miał nie będzie?
I jeszcze jedna sprawa. Piękne jest to, że pochodzimy z zupełnie różnych rodzin i środowisk. Oboje mamy coś, czym możemy się obdarowywać - naszą inność. Jest to doskonały materiał do kłótni, ale i do ciągłego radosnego zaskakiwania się. Myślę, że od nas zależy, jak to wykorzystamy. Ciągle mamy do siebie tyle pytań, tyle spraw do obgadania. Dzięki temu uczymy się rozmawiać. Aż głupio bo sam wiele razy przyłapałem się na tym, że słucham nie po to, aby się czegoś dowiedzieć, ale by utwierdzić się w swoim przekonaniu. Domyślam się, że bez szczerych rozmów wszystko się posypie. Dlatego stawiamy na jedność i otwartość: „W jedności siła!”- jak mówi motto na jedno dolarówce. Lepiej mniejsze dobro razem, niż większe, ale w niezgodzie”.

kolejny dobry wpis:

“Trudno, by przez 13 lat tylko się przytulać i nie wychodzić z łóżka. Tak się nie żyje. Życie polega na pewnym konkrecie, na pewnym realizmie. Nie można uciekać tylko w sferę marzeń. Filmy przez nas wszystkich oglądane, w których bohaterowie się spotykają, następnie przeżywają wiele niesamowitych przygód oraz napotykają wiele problemów na swojej drodze do szczęścia, by wszystko skończyło się happy endem, wciskają nam pewien kit. Człowiek wychodzi z takiego filmu i sobie myśli: “Kurczę, no u mnie jest inaczej, nie dzieje się nic takiego ekscytującego”. Ale w filmie, ktory trwa półtorej godziny, często podawane jest w pigułce kilkanaście lat. Gdyby z kilkunastu lat naszego życia wyciąć najciekawsze fragmenty, też mógłby powstać niezwykły film”.

Adam Woronowicz

Kolejny wpis z portalu "Wierność jest sexy" jaki mnie powalił na kolana :

Dziś kolejna rocznica ślubu... Poślubiłem piękną kobietę. Więcej - kobietę bardzo mądrą! Taką, która nie kieruje się schematami i przyzwyczajeniami, ale co dzień, na nowo pyta, co będzie dla nas najlepsze? I muszę przyznać, że jeśli dotychczasowe lata przyniosły dobre owoce, to jest to głównie jej zasługa. Dlaczego?
Może to banalne, ale chociażby dlatego, że jest prawdziwą kobietą! Dopiero przy niej odkrywam, co to znaczy być mężczyzną. Jak każdy facet lubię walczyć, popisywać się i zgrywać twardziela. Potrafię odważnie rzucić komuś prawdę prosto w twarz, ale gdy trzeba przyznać się, że zapomniałem kupić ziemniaki, to zaczyna się dziecinne tłumaczenie i zwalanie winy na innych. To ona pokazała mi, co to jest prawdziwa odwaga - odwaga stanięcia w prawdzie przed samym sobą. Jestem taki i taki, mam takie i takie wady, i nie ma co się oszukiwać! Teraz, gdy jest ktoś kogo kocham, i kto swoje życie oddaje w moje ręce, nie wystarczy już zgrywanie twardziela. Teraz naprawdę muszę nim być i to w najzwyklejszych sprawach. Powoli zaczynam też rozumieć, że nie chodzi o to, aby być idealnym. Ważne jest raczej, aby dać się poznać i pokazać siebie takim, jakim się jest. I chyba to mnie w niej najbardziej zauroczyło - nie wstydziła się, że jest słaba. Dla mnie to był szok! Patrzyłem na nią, a ona w swej słabości była jeszcze piękniejsza!
Przyznaję, że strasznie denerwują mnie niektóre jej wady. Ale gdy widzę, że ona sama już sobie z nimi nie radzi, wtedy odkrywam coś nowego - jeszcze bardziej ją kocham i jeszcze bardziej pragnę się o nią troszczyć! Podobnie jest ze mną. Odkrywam, że moje problemy w życiu wyważone są na dwie osoby. Sam ich nie uniosę. I chyba po to właśnie Pan Bóg łączy nasze życia. Jak Mu to wyjdzie, czas pokaże. Ludzie mówią, że On to i na krzywych liniach naszego życia potrafi prosto pisać, więc problemów chyba miał nie będzie?
I jeszcze jedna sprawa. Piękne jest to, że pochodzimy z zupełnie różnych rodzin i środowisk. Oboje mamy coś, czym możemy się obdarowywać - naszą inność. Jest to doskonały materiał do kłótni, ale i do ciągłego radosnego zaskakiwania się. Myślę, że od nas zależy, jak to wykorzystamy. Ciągle mamy do siebie tyle pytań, tyle spraw do obgadania. Dzięki temu uczymy się rozmawiać. Aż głupio bo sam wiele razy przyłapałem się na tym, że słucham nie po to, aby się czegoś dowiedzieć, ale by utwierdzić się w swoim przekonaniu. Domyślam się, że bez szczerych rozmów wszystko się posypie. Dlatego stawiamy na jedność i otwartość: „W jedności siła!”- jak mówi motto na jedno dolarówce. Lepiej mniejsze dobro razem, niż większe, ale w niezgodzie”.