Dzień 22 - Wyrzekamy się złego ducha i wszystkich jego spraw
22. Wyrzekamy się złego ducha i wszystkich jego spraw
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana bardzo ściśle wiąże się z obchodami 1050. Rocznicy Chrztu Polski. W obrzędy sakramentu chrztu świętego włączone jest wyrzeczenie się złego ducha i jego spraw. Nawiązując do tego, musimy odrzucić uzurpatora, którym jest szatan, gdyż jest to nieodzownym warunkiem poddania się pod władzę Jezusa Króla.
Pismo Święte wskazuje jednoznacznie, że przyczyną zła jest osoba anioła, który podniósł bunt przeciw Bogu. Anioł ten był osobą posiadającą dobrą naturę, stworzoną przez Boga (KKK 391). Sobór Laterański IV z 1215 roku naucza: Diabeł bowiem i inne złe duchy zostały przez Boga stworzone jako dobre z natury, ale sami siebie uczynili złymi. Człowiek zaś zgrzeszył za podszeptem Diabła (BF IV, 33). Kościół głosi, że Szatan jest mocny, ponieważ jest czystym duchem (KKK 395). Jego działanie powoduje wielkie szkody – natury duchowej, a pośrednio nawet natury fizycznej – dla każdego człowieka i dla społeczeństwa. Zło natury duchowej powoduje szkody natury fizycznej. Przez zawiść diabła śmierć weszła na świat (Mdr 2, 24). Jednak wśród wszystkich destrukcyjnych dzieł diabła najcięższe w konsekwencjach było kłamliwe uwiedzenie, które doprowadziło człowieka do nieposłuszeństwa Bogu (KKK 394). Adam i Ewa usłyszeli uwodzicielski głos przeciwstawiający się Bogu (KKK 391). Poszli za tym pełnym nienawistnego jadu głosem, który sprowadził na nich śmierć. Człowiek nadużył swojej wolności i wypowiedział Bogu posłuszeństwo. Gdy zastanawiamy się nad przyczyną tego odstępstwa, wydaje się, że człowiekiem powodować musiała pycha i nieufność wobec swojego Króla. Katechizm poucza, że człowiek – kuszony przez diabła – pozwolił, by zamarło w jego sercu zaufanie do Stwórcy (KKK 397). Brak zaufania do Boga Ojca jest zatem przyczyną pierwszego grzechu człowieka, a zarazem grzechu pierworodnego.
Człowiek zatem, okazując posłuszeństwo Szatanowi, poddał się złu, które dotyka jego natury i ściąga na cały rodzaj ludzki znamię grzechu. Z pokolenia na pokolenie przekazywana jest natura pozbawiona pierwotnej świętości i sprawiedliwości (KKK 404). Nie znaczy to, że człowiek posiada złą naturę. Ma naturę zranioną i skłonną do zła (KKK 407). Znajduje się pod panowaniem diabła, który bezwzględnie wykorzystuje swoją przewagę. Pociągnęło to za sobą opłakane skutki wielkich błędów w dziedzinie wychowania, polityki, działalności społecznej i obyczajów. Grzech ma więc skutki społeczne, gdyż cały świat leży w mocy złego (1 J 5, 19).
Katechizm jako pewna norma nauczania wiary w rozdziale poświęconym sakramentom wtajemniczenia chrześcijańskiego wyjaśnia, że chrzest oznacza wyzwolenie od grzechu i od kusiciela, czyli diabła, dlatego wypowiada się nad kandydatem egzorcyzm (lub kilka egzorcyzmów), natomiast katechumen w sposób wyraźny wyrzeka się Szatana (KKK 1237). Każdy, kto w pełni chce żyć łaską chrztu świętego, musi świadomie odrzucić złego ducha i poddać się władzy Chrystusa Króla. Katechizm naucza, że Książę tego świata kłamliwie przypisał sobie trzy przymioty: królowanie, moc i chwałę; Chrystus Pan zwraca je swojemu Ojcu i Ojcu naszemu, aż do chwili, gdy złoży On królowanie w Jego ręce, gdy ostatecznie spełni się misterium zbawienia, a Bóg będzie wszystkim we wszystkich (KKK 2855).
W Pierwszym Liście św. Jana Apostoła czytamy: Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła (1 J 3, 8). Królowanie Jezusa ukazało się już w dokonywanych przez Niego uwolnieniach spod panowania złych duchów, które były zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa. Katechizm naucza, że przyjście Królestwa Bożego jest porażką królestwa Szatana. Ostateczne utwierdzenie Królestwa Bożego dokonało się na krzyżu (KKK 550).
Sobór Watykański II naucza, że świat stworzony i zachowywany dzięki miłości Stworzyciela popadł w niewolę grzechu, lecz po złamaniu przez ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa mocy Złego, został wyzwolony, aby przeobrazić się zgodnie z zamierzeniem Boga i osiągnąć doskonałość (KDK 2). Jezus więc jako zwycięski Król skruszył potęgę Szatana i definitywnie złamał jego moc. Wyzwolił świat i zaprowadza w nim porządek zaplanowany przez Boga. Prowadzi świat do doskonałości. Kościół zaś, którego Chrystus jest Głową, przyczynia się do szerzenia w świecie Dobrej Nowiny o zwycięstwie swego Króla.
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana bardzo ściśle wiąże się z obchodami 1050. Rocznicy Chrztu Polski. W obrzędy sakramentu chrztu świętego włączone jest wyrzeczenie się złego ducha i jego spraw. Nawiązując do tego, musimy odrzucić uzurpatora, którym jest szatan, gdyż jest to nieodzownym warunkiem poddania się pod władzę Jezusa Króla.
Pismo Święte wskazuje jednoznacznie, że przyczyną zła jest osoba anioła, który podniósł bunt przeciw Bogu. Anioł ten był osobą posiadającą dobrą naturę, stworzoną przez Boga (KKK 391). Sobór Laterański IV z 1215 roku naucza: Diabeł bowiem i inne złe duchy zostały przez Boga stworzone jako dobre z natury, ale sami siebie uczynili złymi. Człowiek zaś zgrzeszył za podszeptem Diabła (BF IV, 33). Kościół głosi, że Szatan jest mocny, ponieważ jest czystym duchem (KKK 395). Jego działanie powoduje wielkie szkody – natury duchowej, a pośrednio nawet natury fizycznej – dla każdego człowieka i dla społeczeństwa. Zło natury duchowej powoduje szkody natury fizycznej. Przez zawiść diabła śmierć weszła na świat (Mdr 2, 24). Jednak wśród wszystkich destrukcyjnych dzieł diabła najcięższe w konsekwencjach było kłamliwe uwiedzenie, które doprowadziło człowieka do nieposłuszeństwa Bogu (KKK 394). Adam i Ewa usłyszeli uwodzicielski głos przeciwstawiający się Bogu (KKK 391). Poszli za tym pełnym nienawistnego jadu głosem, który sprowadził na nich śmierć. Człowiek nadużył swojej wolności i wypowiedział Bogu posłuszeństwo. Gdy zastanawiamy się nad przyczyną tego odstępstwa, wydaje się, że człowiekiem powodować musiała pycha i nieufność wobec swojego Króla. Katechizm poucza, że człowiek – kuszony przez diabła – pozwolił, by zamarło w jego sercu zaufanie do Stwórcy (KKK 397). Brak zaufania do Boga Ojca jest zatem przyczyną pierwszego grzechu człowieka, a zarazem grzechu pierworodnego.
Człowiek zatem, okazując posłuszeństwo Szatanowi, poddał się złu, które dotyka jego natury i ściąga na cały rodzaj ludzki znamię grzechu. Z pokolenia na pokolenie przekazywana jest natura pozbawiona pierwotnej świętości i sprawiedliwości (KKK 404). Nie znaczy to, że człowiek posiada złą naturę. Ma naturę zranioną i skłonną do zła (KKK 407). Znajduje się pod panowaniem diabła, który bezwzględnie wykorzystuje swoją przewagę. Pociągnęło to za sobą opłakane skutki wielkich błędów w dziedzinie wychowania, polityki, działalności społecznej i obyczajów. Grzech ma więc skutki społeczne, gdyż cały świat leży w mocy złego (1 J 5, 19).
Katechizm jako pewna norma nauczania wiary w rozdziale poświęconym sakramentom wtajemniczenia chrześcijańskiego wyjaśnia, że chrzest oznacza wyzwolenie od grzechu i od kusiciela, czyli diabła, dlatego wypowiada się nad kandydatem egzorcyzm (lub kilka egzorcyzmów), natomiast katechumen w sposób wyraźny wyrzeka się Szatana (KKK 1237). Każdy, kto w pełni chce żyć łaską chrztu świętego, musi świadomie odrzucić złego ducha i poddać się władzy Chrystusa Króla. Katechizm naucza, że Książę tego świata kłamliwie przypisał sobie trzy przymioty: królowanie, moc i chwałę; Chrystus Pan zwraca je swojemu Ojcu i Ojcu naszemu, aż do chwili, gdy złoży On królowanie w Jego ręce, gdy ostatecznie spełni się misterium zbawienia, a Bóg będzie wszystkim we wszystkich (KKK 2855).
W Pierwszym Liście św. Jana Apostoła czytamy: Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła (1 J 3, 8). Królowanie Jezusa ukazało się już w dokonywanych przez Niego uwolnieniach spod panowania złych duchów, które były zapowiedzią ostatecznego zwycięstwa. Katechizm naucza, że przyjście Królestwa Bożego jest porażką królestwa Szatana. Ostateczne utwierdzenie Królestwa Bożego dokonało się na krzyżu (KKK 550).
Sobór Watykański II naucza, że świat stworzony i zachowywany dzięki miłości Stworzyciela popadł w niewolę grzechu, lecz po złamaniu przez ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Chrystusa mocy Złego, został wyzwolony, aby przeobrazić się zgodnie z zamierzeniem Boga i osiągnąć doskonałość (KDK 2). Jezus więc jako zwycięski Król skruszył potęgę Szatana i definitywnie złamał jego moc. Wyzwolił świat i zaprowadza w nim porządek zaplanowany przez Boga. Prowadzi świat do doskonałości. Kościół zaś, którego Chrystus jest Głową, przyczynia się do szerzenia w świecie Dobrej Nowiny o zwycięstwie swego Króla.