Grzechy główne: Zazdrość.

W Pierwszym Liście do Koryntian św. Paweł w „Hymnie o miłości” pisze: „…Miłość nie zazdrości…” (1 Kor 13, 4). Zazdrość jest zatem ciężkim grzechem, bo jest brakiem miłości.

Każdy z nas, choćby raz w życiu, doświadczył dziwnego uczucia smutku lub sprzeciwu na myśl o cudzym szczęściu czy pomyślności.
Podobnie też reagowaliśmy, gdy komuś udało się zdobyć jakieś materialne dobro, które było też przedmiotem naszych niespełnionych pragnień.

Bez wątpienia w takich sytuacjach do naszego umysłu i serca wkrada się zazdrość, którą Biblia przyrównuje do „próchnienia kości” (por. Prz 14, 30). Św. Paweł z Tarsu zaś w cytowanym już Hymnie o miłości właśnie w tej wadzie upatruje główną przyczynę zamykania się człowieka na miłość do bliźniego.
Cudze szczęście i radość zasmuca nas tylko wtedy, gdy nasza miłość własna jest nieuporządkowana. Tracimy wtedy swoisty „dystans” do samych siebie i do wartości, jakie posiadamy.
Zazdrość po pewnym czasie może przerodzić się w nienawiść, która z kolei może prowadzić wprost do wyrządzenia zła innej osobie.

Zazdrość może pociągać za sobą różne sposoby poniżania drugiego człowieka.
Wśród nich prym wiodą: obmowa, oszczerstwa, obelgi, donosicielstwo, intrygi oraz fizyczna krzywda. Ponadto niekiedy wada ta przeradza się w niezdrowe współzawodnictwo lub rywalizację, którym towarzyszy zwykle zawiść podszyta chorobliwymi ambicjami. W ostatecznym rozrachunku zazdrość może prowadzić do uczucia wielkiego smutku, który zabija wszelką radość życia.

www.niedziela.pl/…/Grzechy-glowne-…

PolubUdostępnij

Miola

11 paź 2014

BAH @ Wstawiłeś świetny artykuł odnośnie pychy

Pozwolisz że umieszczę go sobie pod zazdrością .Dziękuję .
=================================

BAH 2014-10-11 09:54:47
„Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie”
[Mt 6, 18] ♫♫♫

Czymś naprawdę budzącym niesmak u większości ludzi jest wyniosłość.
Gdy spotykamy pyszałka, kogoś, kto w sposób taki obrzydliwy lansuje wciąż siebie, poczuciem własnej wielkości miażdży innych, nie stwarza im w ogóle miejsca, kogoś, kto przypisuje rangę absolutną swoim twierdzeniom, odczuciom, swoim interpretacjom - taki człowiek nie budzi zazwyczaj w nas sympatii.

Nie lubimy pychy, ponieważ ona właśnie pompuje straszliwie moje ego kosztem innych ludzi. To jest takie robactwo w nas, które pożera wszystko wokół, które wypompowuje tlen z atmosfery, tylko dla siebie.

Otóż okazuje się, że to iluzoryczne poczucie własnej wielkości, można budować również w oparciu o praktyki religijne. Na przykład modlimy się, jest nam dobrze w kościele i nagle czujemy na sobie spojrzenie kogoś, na kim nam zależy.
Jest nam tak dobrze na duszy, że nas ktoś spostrzegł, że my tu jesteśmy w kościele tak pobożnie i tak długo już. Są momenty pychy, które w nas się odzywają jak takie lekkie ukłucia i warto nawet te najmniejsze poruszenia wyniosłości z powodu religijnego zaangażowania natychmiast oddawać Bogu.

Warto jest stosować taką prostą modlitwę, mówić Jezusowi: ja wyrzekam się tej zarozumiałości, tego nawet szmerku zarozumiałości, wyniosłości i pychy religijnej, wyrzekam się Panie Jezu, zabierz to ode mnie; wiem, że gdy jestem tu przed Tobą, gdy mogę cokolwiek dobrego zrobić, pracować nad sobą, gdy mogę trwać na modlitiwe, gdy mogę rozwijać swoją miłość do ludzi motywowaną właśnie Twoją miłością.

Przypominajmy sobie w tych momentach - kiedy mamy ochotę się troszkę tak popysznić z powodu naszej pobożności - przypominajmy sobie słowa świętego Pawła, który mówi: coż masz, czego byś nie otrzymał?

O. WOJCIECH JĘDRZEJEWSKI OP

Miola

2 wrz 2014

Bardzo często zazdrośnik uważa, że cudze szczęście jest przyczyną jego osobistych nieszczęść.
Trwanie w takim przeświadczeniu prowadzi czasem do różnego rodzaju psychicznych zawirowań.