Urządzają się w swoim światku i wolą nie wysadzać nosa poza tenże. Takie są moje dorosłe dzieci. Żyją w dobrobycie, nie znoszą, gdy zaczynam o tym mówić, reagują milczeniem lub ignorancją. Cieszę się, że mieszkam daleko od nich, a każda wizyta- ich czy moja tam, to wielka katorga dla mnie. Coraz mniej interesuje mnie ich życie, wnuki, które widze raz na kilka miesięcy, czuję się świetnie sama że sobą, uwielbiam mojà samotność....Mam sporo czasu na modlitwę, dla Boga....którego one również odrzuciły. Kiedyś podarowałam im Biblię i różańce. Przypadkowo odkryłam, że wyniosły do pralni, na regał z gratami.....