W związku z informacją o pożarze w Castel Gandolfo
którego bliższe szczegóły wciąż nie są znane - tj. w rezydencji papieskiej, którą Jorge Mario Bergoglio zamienił w roku 2016 na muzeum (ponoć aby zapewnić miejscowości zamienną atrakcję turystyczną w związku z tym, że sam się tam nie pojawiał), przypomnijmy że wcześniej w Castel Gandolfo Następcy Świętego Piotra, odpoczywając latem, wykonywali również swoje obowiązki - np. tam właśnie papież Benedykt XIV wydał w Roku Pańskim 1751 swoją adresowaną do Polaków encyklikę A quo primum. Samo Castel Gandolfo należało, podobnie jak reszta środkowej Italii od VIII wieku do XIX wieku do państwa papieskiego, tj. do czasu zanim Rzym zajęło prowadzone przez masonów Risorgimento. Jako listek figowy kapitulacji Papiestwa w traktatach laterańskich zostało przekazane nowemu podmiotowi czyli Watykanowi. Sam zamek powstał na miejscu zasiedlonym już w starożytnych czasach rzymskich (być może istniała tu osada Alba Longa), cesarz Domicjan (zm. 96) uczynił je swoją letnią rezydencją. Nazwa pochodzi od rodziny Gandolfich, która w XII wieku wzniosła tu swoją rodową forteczkę. W XVI wieku papież Sykstus V nadał dzierżącej ją ówcześnie rodzinie Savellich tytuł książęcy. Zamek w lipcu roku 1596 kupiła Kamera Apostolska, w roku 1604 papież Klemens VIII uznał go za jedną z kluczowych (niezbywalnych) posiadłości papieskich, zaś papież Urban VIII podjął w roku 1626 prace zmierzające do jego przebudowy w obecną rezydencję. W tym samym roku ukazał się pierwszy dokument papieski wydany w Castel Gandolfo. W 2-giej połowie XVII wieku papież Aleksander VII przeprowadził rozbudowę założenia, w tym budowę drogi wzdłuż Jeziora Albano oraz barokowego kościoła św. Tomasza z Villanova wg projektu Berniniego. Chętnie przebywał w Castel Gandolfo wspomniany już Benedykt XIV. Gdy Dąbrowski z Francuzami odbierali Rzym Papiestwu w roku 1798, w rejonie Albano utworzono pod egidą okupantów lokalną republiczkę. W lutym tegoż roku mieszkańcy Castel Gandolfo i załoga zamku stawili jednak opór, pokonały ich jednak przybyłe na odsiecz Rewolucji oddziały Joachima Murata (24 lutego), po czym Francuzi splądrowali papieski pałac. W maju 1869 roku po raz ostatni przebywał w Castel Gandolfo papież Pius IX (który wcześniej odbywał tu otwarte audiencje dla ludu) - od września 1870 roku więzień Watykanu, który odrzucał wszelkie próby narzucenia ugody przez masoński rząd włoski. Dopiero po wspomnianych już traktatach laterańskich (1929) papieże wrócili do Castel Gandolfo, choć wcześniej prowadzono tu prace - w latach 1904-1907 wakacje spędzał tu sekretarz stanu Piusa X kardynał Rafał Merry del Val. W roku 1933 utworzono tu papieskie obserwatorium astronomiczne. Podczas wojny papież Pius XII przyjął tu, jako na terenie eksterytorialnym łącznie ok. 12 000 uchodźców zaś apartament papieski zamieniono na pomieszczenie dla noworodków. W lutym 1944 alianci, którzy wylądowali pod Anzio, zbombardowali Castel Gandolfo - zniszczono miejscowy klasztor klarysek, zginęło 16 zakonnic a także kolegium Propaganda Fide, gdzie ofiarami angielskich i amerykańskich lotników padło co najmniej 500 zgromadzonych cywili. Zastosowano ten sam numer, co przy zniszczeniu opactwa na Monte Cassino i ten sam, który próbowano zastosować przy okazji katedry w Chartres (i podobny jak przy inwazji na Irak), tj. dowództwo alianckie trwało, wbrew informacjom apostolskiego wysłannika do Waszyngtonu (od czasów Risorgimento w latach 60-tych XX wieku kiedy Stany Zjednoczone zerwały stosunki dyplomatyczne ze Stolicą Apostolską do czasów Jana Pawła II, za którego nastąpiło wielkie pojednanie, w USA nie istniała funkcja stałego nuncjusza) bp Cigognaniego, w uporczywym twierdzeniu, że na terenie rezydencji papieskiej znajdują się wojska niemieckie. Przeprowadzono w sumie w dniach 30 stycznia- 10 lutego cztery naloty bombowe, w których mogło zginąć łącznie (szacunki utrudnia brak ewidencji ile osób dokładnie przebywało na terytorium papieskim) ok. 1000 osób. Atak aliancki na enklawę papieską Castel Gandolfo stanowił atak na państwo neutralne, w którym schroniły się tłumy cywilnych uchodźców, i do dziś nie uznaną przez świat zbrodnię wojenną.
