Odpowiedź na pytanie "Walczyć o prawdę" - Łączność z obecnym papieżem Franciszkiem, to akceptacja jego nauczania, a jest ono sprzeczne z tym co reprezentuje religijnie Bractwo Piusa X, odrzucające modernizm. Takiego zamętu jeszcze w Kościele nie było. Gdzie katolik może znaleźć rozwiązanie tych problemów?

"Łączność z obecnym papieżem Franciszkiem, to akceptacja jego nauczania, a jest ono sprzeczne z tym co reprezentuje religijnie Bractwo Piusa X, odrzucające modernizm. Takiego zamętu jeszcze w Kościele nie było. Gdzie katolik może znaleźć rozwiązanie tych problemów?"
---
1. Pierwsza teza jest fałszywa - klasyczny błąd non sequitur.
Na tej samej (fałszywej zasadzie) można by budować analogiczne tezy: Łączność z papieżem Janem XII/Aleksandrem VI i trochę tam tych papieży niemoralnych lub szkodzących Kościołowi w jego dziejach było, to akceptacja ich postępowania. Łączność z papieżem Liberiuszem to akceptacja potępienia przez niego św. Atanazego na życzenie semi-arian. Łączność z papieżem Honoriuszem to akceptacja jego korespondencji z monoteleckim biskupem Konstantynopola a z Janem XXII to akceptacja tego co opowiadał o wizji uszczęśliwiającej po sądzie szczegółowym (i co odwołał dopiero dzień przed śmiercią). Nic podobnego.
Jeśli ktoś uznaje Franciszka tylko dlatego, że hierarchia kościelna mu się nie postawiła czy to przez wybór innego papieża, czy to przez zwołanie soboru, który oceniłby (tak przypuszczalnie stałoby się w średniowieczu) jego wypowiedzi i postępowanie pod kątem podejrzenia o herezję, a on sam nie uzurpuje sobie prawa do osądu nad Franciszkiem (moim zdaniem słusznie bo szeregowy wierny takiej władzy nie ma ), to nie znaczy, że nie może się Franciszkowi przeciwstawiać.
Pisali o tym Turrecremata i Bellarmin. Ten ostatni wskazywał że, żeby kogoś osądzić trzeba posiadać nad nim władzę (i jak dodawał taką władzę posiada np. sobór "niedoskonały" tj. zwołany bez udziału papieża w stosunku do papieża, który utracił urząd ipso facto w wyniku publicznej, uporczywej herezji), natomiast żeby sprzeciwić się działaniu/poleceniu bezprawnemu czy na szkodę Kościoła, nie trzeba posiadać takiej władzy.

Nota bene, takie też było stanowisko abp Lefebvre jako nie będącego już biskupem ordynariuszem co wiele osób miało mu za złe (tj. że ograniczył się do budowania SSPX jako przechowalni tradycyjnego nauczania i Sakramentów, nie stając się przywódcą całego ruchu "tradycjonalistycznego" - taki żal można znaleźć m.in. w książce dziennikarki Ball Martinez Undermining of the Catholic Church a także u niektórych kapłanów, którzy odeszli z SSPX za życia abp Lefebvre) i takie jest obecne stanowisko SSPX tj. że nie mają oni jako stowarzyszenie kapłańskie władzy osądu osobowego nad Franciszkiem (moim prywatnym zdaniem trafne). Oczywiście występują też czasem przechyły u poszczególnych kapłanów SSPX, żeby pokazać że są wolni od podejrzeń o sedewakantyzm. I tak np. gdzieniegdzie intonują tradycyjną modlitwę: Oremus pro Pontifice nostro Francisco Dominus conservet eum, et vivificet eum - czyli modlą się by Pan Bóg zachował Franciszka, który szkodzi Kościołowi, co jest akurat publicznie jawne i ewidentne, i nie wymaga osądu odnośnie jego urzędu.
Natomiast rolą SSPX nie jest i nigdy nie było rozwiązanie obecnego kryzysu , lecz jedynie, można obrazowo powiedzieć: "obrona konieczna" wobec rewolucji. Z tego założenia ogólnego wypływa szereg założeń praktycznych, które wielu osobom się nie podobają (np. kwestia używania Mszału Piusa V ze zmianami Piusa XII i Jana XXIII, z zachowaniem tradycyjnego obrzędu Komunii wiernych w ramach Mszy tj. z poprzedzającym Confiteor, praktyczne podejście do kwestii jurysdykcji jeśli chodzi o Spowiedź czy zawieranie małżeństw wobec kroków jakie podjęli Franciszek i kard. Mueller w obu tych kwestiach). Czy można przy tym całym zamęcie popełniać praktyczne błędy - oczywiście że tak, nawet Następca św. Piotra nie jest nieomylny w kwestiach decyzji czysto praktycznych. Oczywiście dodatkowo SSPX ani jego kapłani nie mają przywileju nieomylności - mogą zatem opierać się jedynie na wcześniejszym nauczaniu Kościoła oraz opiniach teologicznych w kwestiach otwartych do dyskusji.

2. Zamęt oczywiście jest, bo autorytet nie działa jak powinien, nie wykonuje od lat swoich obowiązków - i nie chodzi tylko o lokatora Domu św. Marty, ale i jego poprzedników oraz biskupów nie reagujących na to co się dzieje. A tymczasem możemy się okładać opiniami teologów

Natomiast, zamęt w Kościele bywał i w przeszłości, i to duży. Takim najbardziej wyrazistym przykładem jest oczywiście czas wielkiej schizmy zachodniej, kiedy chrześcijanie w Europie naprawdę myśleli że świat się kończy, bo nie wiadomo było na pewno kto z trzech osób jest prawdziwym papieżem. I tak, W. Jagiełło pod Grunwaldem modlił się una cum z Janem XXIII (nb. uważał go za papieża także wspomniany Bellarmin a jeszcze w XIX w. wydawnictwa papieskie wymieniały go w liście papieży), św. Wincenty Ferreriusz modlił się una cum z Benedyktem XIII, zaś niewielka część Europy z Grzegorzem XII (który nb. ekskomunikował późniejszego papieża wybranego na soborze w Konstancji całkowicie nowatorskim sposobem poza konklawe czyli Marcina V) - dziś uznawanym przez większość historyków Kościoła (bo po 600 latach nie ma żadnego formalnego orzeczenia poza tym że Roncalli wybrał imię Jana XXIII po to właśnie by potwierdzić wersję, że B. Cossa nie był jednak Janem XXIII) za prawowitego papieża. Kościół z tego zamętu jednak wyszedł, nie bez błędów praktycznych (bo kryzys osłabił autorytet papieski i przyczynił się do rewolucji protestanckiej a także doprowadził do pojawienia się przegięcia koncyliarnego - pierwowzoru "kolegializmu" po Vaticanum II) po drodze, pozostaje nam zatem mieć nadzieję, że i teraz wyjdzie.

3. "Gdzie katolik może znaleźć rozwiązanie tych problemów?"
---
Proszę przyzwyczaić się do myśli, że pewne problemy są póki co nierozwiązywalne, ich rozwiązanie nie leży na poziomie zwykłego świeckiego katolika i być może nie zostaną one rozwiązane za naszego życia (tak nie zostały rozwiązane "problemy" tych żyjących na pocz. XV wieku tj. czyli czy właściwego papieża wymieniali w modlitwach - nb. a jakoś świętymi zostali i św. Katarzyna Sieneńska, która popierała linię rzymską i św. Wincenty Fereriusz, który popierał tzw. linię awiniońską). I tak mamy lepiej niż katolicy w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, w obecnym stanie dostępności do informacji i komunikacji oraz braku, póki co, w Europie krwawych prześladowań.
Podstawowym problemem każdego katolika jest zbawienie własnej duszy. I tu rozwiązaniem jest oczywiście życie w łasce, sięganie po tradycyjne, katolickie nauczanie (w dobie Internetu nie jest to jakimś problemem i nie jest problemem dokonanie prostego porównania z nowatorstwem, które zaprowadzono w ostatnich dekadach by zauważyć że coś jest poważnie nie tak w "nowoordusowych" homiliach i innych praktykach), korzystanie z Sakramentów św. wg obrządku, którego nie dotknęły radykalne, idące na kompromis z duchem czasu zmiany (bez względu na to jak je Kościół w przyszłości oceni) - no chyba że zachodzi niebezpieczeństwo śmierci i nie ma pod ręką Sakramentów w rycie tradycyjnym.

4. "A kwestie ważności święceń, sakramentów w tych środowiskach trzeba powierzać Bogu,
bo nawet w Bractwie czy wśród sedewakantystów, nikt nie ma pewności,
czy właśnie ten ksiądz odprawiający Mszę ma niezbędną intencję, czy ma wiarę itd."
----
Jeśli chodzi o intencję to akurat sprawa jest bardzo prosta: celebrans nie musi mieć wiary w to co robi jeżeli tylko odprawia Mszę wg rytu katolickiego (a takim jest ryt rzymski Mszy tak w wersji 1949, jak 1962) intencja czynienia tego co Kościół czyni jest w takim zachowaniu zawarta implicite, pod warunkiem oczywiście, że celebrans nie ujawnia np. dodając coś od siebie intencji przeciwnej.
Jeśli chodzi o święcenia - to nigdy w dziejach Kościoła zwykły wierny nie miał 100 % pewności co do ich ważności, bo prowadzenie przez świeckich wiernych "dochodzeń" czy dany kapłan ma ważne święcenia, bo biskup może coś spartaczył a może spartaczono coś przy święceniach biskupa, to wymysł obecnych czasów i świadectwo powagi kryzysu.

A jeśli kto ma wśród środowisk Tradycji pragnienie czuć się nadzwyczajnie,
wyższym i mniej omylnym, lub wręcz już nieomylnym z wiankiem laurowym
co już przymierza na głowę

- niech zacznie reszcie umywać nogi, lub da nam świadectwo prawdziwej Wiary,
napisano bowiem, że tym oto którzy uwierzą, takie znaki towarzyszyć będą:
"..."
Serdecznie zapraszam drodzy Tradycjonaliści do czynów Prawdziwej Miłości i Wiary,
dzięki którym wzrośniecie w oczach wszystkich, a jeśliby nawet kto was
za to opluwał - przecież to Bożej nagrody czekamy.