Ukraińskie zbrodnie i ukraińska głupota

Codzień nowe potworne zbrodnie popełnia niemiecki wróg. Niemiecka policja i łotry z SS dopełniają pięcioletniego dzieła mordów i nikczemności. W walce z Powstaniem hańbą okrywa się niemiecka armia, uderzająca w bezbronnych i cywilnych, nie cofająca się przed żadnym okrucieństwem i podłością.

Ale najdzikszym narzędziem nieprzyjacielskiego terroru w Warszawie stali się od pierwszego dnia Powstania — Ukraińcy. Niepodobna wyliczać długiej listy popełnionych przez nich morderstw masowych, gwałtów, grabieży i bestialstw. Ich głównie rękoma Niemcy palą całe dzielnice, ich rękami dziko mordują Polaków.

Straszliwe dzieje całego wielkiego rejonu od placu Narutowicza do pomnika Sapera są ledwie cząstką zbrodni popełnionych rękami ukraińskimi.

Podobno sprowadzono do Warszawy oddziały osławionej dywizji SS „Hałyczyna”. Nie w tym rzecz jednak, jakie formacje i pułki tu występują. Tragedia leży w fakcie, że — nie po raz pierwszy — wspólny wieczny wróg niemiecki pchnął Ukraińców do walki z Polakami. Ukraińcy przegrali całą swą grę czasu tej wojny sromotnie. Wszystkie ich nadzieje i rachuby polityczne sypią się w gruzy — czeka ich jeszcze srogi porachunek i kara. Ale najstraszniejszym jest, że ponoszą straszliwą klęskę moralną, z której nie prędko zdołają się podnieść. Że między swym narodem a narodem polskim wykopali nową przepaść, która dziś wydaje się przepaścią nieprzebytą: z nienawiści i krwi.

(Uznałem, że warto potraktować ten artykuł programem OCR).