9 czerwca - Śś. Prymusa i Felicjana, Męczenników
Święci bracia Prymus i Felicyan, męczennicy. (Roku 286.)
Prymus i Felicyan, synowie bogactwem i rodem możnej rodziny rzymskiej, przez dłuższy czas pełnili gorliwie uczynki miłosierdzia, przejęci zasadami nauki Jezusowej. Po śmierci rodziców rozdali swe dobytki ubogim, nawiedzali więźniów, pocieszali ich i dodawali im otuchy. Nawet na miejsca przybywali, gdzie wykonywały się wyroki na chrześcijanach, aby napomnieniami umocnić wytrwałość skazanych. Nie zapominali też o tych, którzy odpadli od wiary, bo pragnęli jak najwięcej dusz pozyskać dla Zbawieciela.
Wśród takich uczynków miłosiernych co do duszy i co do ciała doczekali się bracia dość późnej starości; przebyli szczęśliwie rozmaite prześladowania, aż nakoniec za czasów Dyoklecyana i Maksymiana śmierć męczeńska miała zostać ich nagrodą za miłość dla Jezusa. Oskarżeni bowiem, że nie oddają czci bożkom pogańskim, i okrutnie rózgami pobici, ciężkie znosić musieli więzienie w Mentana, niedaleko Rzymu. Sędzia tamtejszy, imieniem Promotus, podwoił kary przeznaczone na chrześcijańskich braci. Jako zbrodniarzy najniegodziwszych wśród pośmiewiska ludu rozszalałego kazał ich bić kulami z ołowiu, aby przymusić ich do ofiary dla bożków. Święci bracia trwali przecież w wierze pomimo okrutnych katuszy, wołając w żarliwej modlitwie: Udziel nam Swej pomocy, Boże, boś Ty jedyną naszą nadzieją; wzmocnij nas, aby wszyscy poznali, żeś Ty jedynie prawdziwym Bogiem. Męczarnie trwały tak długo, póki siepaczom sił starczyło.
Przypuszczając, że bracia wzajemnie się do wytrwałości i niepojętego oporu zachęcają, kazał Promotus każdego w osobnej zamknąć celi więziennej; po kilku dniach wezwał przed siebie Felicyana. Nie jestże to zaślepieniem, zawołał sędzia, że życie swe tak długie - Felicyan liczył coś 80 lat - chcesz kończyć w cierpieniach, kiedy możesz opływać w łaski cesarskie i zaszczyty? Posłuchaj rozkazu monarchy swego, a uzyskasz wolność i swobodę; złóż ofiary naszym bogom, a tysiąckrotna spotka ciebie za to nagroda! Nie skusiły obietnice Felicyana, bo śmiało a żywo odrzekł: Nie jestże przeciwnie zaślepieniem twojem, że ty pomimo swej powagi i swego wykształcenia czcisz kawał drzewa lub kruszcu jako boga swego, aby pójść po śmierci na wieczne potępienie? Przecież w twej mocy, abyś przez uwielbienie Jezusa doczekał się nagrody Bożej w światłości wiekuistej! Podrażniony taką otwartą odpowiedzią, kazał Promotus Felicyana gwoźdźmi przybić na pal i przez kilka dni pozostawić wiszącego bez najmniejszej ulgi.
Tymczasem podstępny sędzia przywołał Prymusa, wmawiał w niego, że Felicyan uznał swe błędy i złożył ofiary bożkom, że więc pójść powinien za przykładem brata i podobnej jak on oczekiwać od cesarza nagrody. Wiedział wszakże Prymus przez objawienie, że brat jego wytrwał w męczarniach mu zadawanych, stąd sędziemu otwarcie zarzucił kłamstwo. Kiedy więc zawstydzony sędzia odstąpił od dalszego namawiania i zażądał bezwłocznej ofiary dla Jowisza bożka, usłyszał w odpowiedzi, że nikomu się ofiar nie składa, jeno Bogu prawdziwemu. Bity stąd kijami grubymi aż do krwi, przypiekany goręjącemi pochodniami, Prymus wesołe zachował oblicze, głośno wielbiąc Jezusa. Aby go zmusić do milczenia, siepacze ołów roztopiony wlewali w usta mężnemu męczennikowi. Pomimo, że ołów nie wyrządził mu żadnej szkody i pomimo, że starzec wskazywał na oczywisty ten dowód wszechmocy Bożej i napominał do rychłego uznania Chrystusa przez wiarę, Promotus pozostał w swych błędach pogańskich.
Przeciwnie widząc, że wiary braci karami nie przełamie, kazał ich porzucić dzikim zwierzętom na pożarcie. Ale - o dziwo - zgłodniałe lwy i krwiożercze niedźwiedzie jakby ułaskawione cudem Bożym położyły się spokojnie u stóp męczenników. Wielu z pogan, którzy byli świadkami tego widoku, nawróciło się szczerze do prawdy chrześcijańskiej. Natomiast Promotus zacięty w gniewie i zatwardziały w błędach swych, kazał ściąć obydwóch braci r. 286. Ciała ich pochowane w Mentana, zostały później przeniesione do Rzymu r. 649 za papieża Teodora I. i złożone w kościele św. Stefana.
Nauka
Prymus i Felicyan miłością wzajemną wspierali się w życiu i w śmierci; wzajemną pomocą zdobyli sobie niebo. Czy żywisz podobną miłość chrześcijańską dla swych braci, sióstr, dla swych znajomych? Czy czuwasz nad tem, aby przez cnotliwość ciężar obowiązków chrześcijańskich chętnie nosili i drogą do niebios zawsze kroczyli?
Wielu jest takich pomiędzy chrześcijanami, których miłościwe napomnienie i dobrotliwe pouczenie od złych przestrzeże postępków. Jeśli Boga miłujecie, mówi św. Augustyn, to starajcie się także, aby i ci Boga miłowali, co albo w domu waszym przebywają albo waszej potrzebują opieki. Napominajcie, proście ich, przemawiajcie do ich serc wedle sił i możności. Tym sposobem odwyknie niejeden od kłamstwa, klątwy, oszczerstwa, nawyknie do modlitwy, do jałmużny, do Sakramentów św., wogóle do życia wedle woli Bożej.
Św. Felicyan zaślepieniem grzesznem nazywał bałwochwalstwo pogańskie, które zamykało podwoje niebios, a otwierało bramy piekielne. I przed tobą otwarta wieczność nieba albo piekła! Wnijdziesz do nieba, skoro współdziałać będziesz z łaską Boga; pójdziesz do piekła, jeśli łaskę tę odrzucisz. Przed człowiekiem, mówi mędrzec Starego Zakonu, żywot i śmierć, dobre i złe; co się mu podoba, będzie mu dano (Eklez. 15, 18).
Nie jestże więc zaślepieniem nierozumnem, odrzucać łaski i środki wiecznego Zbawienia dla chwilowej rozkoszy grzesznej, dla chwilowego zysku nieprawego? Nie jestże dowodem szczególniejszej złości wybierać piekło zamiast nieba, służyć szatanowi zamiast Bogu, w okowach grzechu dążyć do wiecznej niewoli zamiast w swobodzie łasce dobijać się wiecznej wolności?
siomi1.w.interia.pl/9.czerwca.html
Prymus i Felicyan, synowie bogactwem i rodem możnej rodziny rzymskiej, przez dłuższy czas pełnili gorliwie uczynki miłosierdzia, przejęci zasadami nauki Jezusowej. Po śmierci rodziców rozdali swe dobytki ubogim, nawiedzali więźniów, pocieszali ich i dodawali im otuchy. Nawet na miejsca przybywali, gdzie wykonywały się wyroki na chrześcijanach, aby napomnieniami umocnić wytrwałość skazanych. Nie zapominali też o tych, którzy odpadli od wiary, bo pragnęli jak najwięcej dusz pozyskać dla Zbawieciela.
Wśród takich uczynków miłosiernych co do duszy i co do ciała doczekali się bracia dość późnej starości; przebyli szczęśliwie rozmaite prześladowania, aż nakoniec za czasów Dyoklecyana i Maksymiana śmierć męczeńska miała zostać ich nagrodą za miłość dla Jezusa. Oskarżeni bowiem, że nie oddają czci bożkom pogańskim, i okrutnie rózgami pobici, ciężkie znosić musieli więzienie w Mentana, niedaleko Rzymu. Sędzia tamtejszy, imieniem Promotus, podwoił kary przeznaczone na chrześcijańskich braci. Jako zbrodniarzy najniegodziwszych wśród pośmiewiska ludu rozszalałego kazał ich bić kulami z ołowiu, aby przymusić ich do ofiary dla bożków. Święci bracia trwali przecież w wierze pomimo okrutnych katuszy, wołając w żarliwej modlitwie: Udziel nam Swej pomocy, Boże, boś Ty jedyną naszą nadzieją; wzmocnij nas, aby wszyscy poznali, żeś Ty jedynie prawdziwym Bogiem. Męczarnie trwały tak długo, póki siepaczom sił starczyło.
Przypuszczając, że bracia wzajemnie się do wytrwałości i niepojętego oporu zachęcają, kazał Promotus każdego w osobnej zamknąć celi więziennej; po kilku dniach wezwał przed siebie Felicyana. Nie jestże to zaślepieniem, zawołał sędzia, że życie swe tak długie - Felicyan liczył coś 80 lat - chcesz kończyć w cierpieniach, kiedy możesz opływać w łaski cesarskie i zaszczyty? Posłuchaj rozkazu monarchy swego, a uzyskasz wolność i swobodę; złóż ofiary naszym bogom, a tysiąckrotna spotka ciebie za to nagroda! Nie skusiły obietnice Felicyana, bo śmiało a żywo odrzekł: Nie jestże przeciwnie zaślepieniem twojem, że ty pomimo swej powagi i swego wykształcenia czcisz kawał drzewa lub kruszcu jako boga swego, aby pójść po śmierci na wieczne potępienie? Przecież w twej mocy, abyś przez uwielbienie Jezusa doczekał się nagrody Bożej w światłości wiekuistej! Podrażniony taką otwartą odpowiedzią, kazał Promotus Felicyana gwoźdźmi przybić na pal i przez kilka dni pozostawić wiszącego bez najmniejszej ulgi.
Tymczasem podstępny sędzia przywołał Prymusa, wmawiał w niego, że Felicyan uznał swe błędy i złożył ofiary bożkom, że więc pójść powinien za przykładem brata i podobnej jak on oczekiwać od cesarza nagrody. Wiedział wszakże Prymus przez objawienie, że brat jego wytrwał w męczarniach mu zadawanych, stąd sędziemu otwarcie zarzucił kłamstwo. Kiedy więc zawstydzony sędzia odstąpił od dalszego namawiania i zażądał bezwłocznej ofiary dla Jowisza bożka, usłyszał w odpowiedzi, że nikomu się ofiar nie składa, jeno Bogu prawdziwemu. Bity stąd kijami grubymi aż do krwi, przypiekany goręjącemi pochodniami, Prymus wesołe zachował oblicze, głośno wielbiąc Jezusa. Aby go zmusić do milczenia, siepacze ołów roztopiony wlewali w usta mężnemu męczennikowi. Pomimo, że ołów nie wyrządził mu żadnej szkody i pomimo, że starzec wskazywał na oczywisty ten dowód wszechmocy Bożej i napominał do rychłego uznania Chrystusa przez wiarę, Promotus pozostał w swych błędach pogańskich.
Przeciwnie widząc, że wiary braci karami nie przełamie, kazał ich porzucić dzikim zwierzętom na pożarcie. Ale - o dziwo - zgłodniałe lwy i krwiożercze niedźwiedzie jakby ułaskawione cudem Bożym położyły się spokojnie u stóp męczenników. Wielu z pogan, którzy byli świadkami tego widoku, nawróciło się szczerze do prawdy chrześcijańskiej. Natomiast Promotus zacięty w gniewie i zatwardziały w błędach swych, kazał ściąć obydwóch braci r. 286. Ciała ich pochowane w Mentana, zostały później przeniesione do Rzymu r. 649 za papieża Teodora I. i złożone w kościele św. Stefana.
Nauka
Prymus i Felicyan miłością wzajemną wspierali się w życiu i w śmierci; wzajemną pomocą zdobyli sobie niebo. Czy żywisz podobną miłość chrześcijańską dla swych braci, sióstr, dla swych znajomych? Czy czuwasz nad tem, aby przez cnotliwość ciężar obowiązków chrześcijańskich chętnie nosili i drogą do niebios zawsze kroczyli?
Wielu jest takich pomiędzy chrześcijanami, których miłościwe napomnienie i dobrotliwe pouczenie od złych przestrzeże postępków. Jeśli Boga miłujecie, mówi św. Augustyn, to starajcie się także, aby i ci Boga miłowali, co albo w domu waszym przebywają albo waszej potrzebują opieki. Napominajcie, proście ich, przemawiajcie do ich serc wedle sił i możności. Tym sposobem odwyknie niejeden od kłamstwa, klątwy, oszczerstwa, nawyknie do modlitwy, do jałmużny, do Sakramentów św., wogóle do życia wedle woli Bożej.
Św. Felicyan zaślepieniem grzesznem nazywał bałwochwalstwo pogańskie, które zamykało podwoje niebios, a otwierało bramy piekielne. I przed tobą otwarta wieczność nieba albo piekła! Wnijdziesz do nieba, skoro współdziałać będziesz z łaską Boga; pójdziesz do piekła, jeśli łaskę tę odrzucisz. Przed człowiekiem, mówi mędrzec Starego Zakonu, żywot i śmierć, dobre i złe; co się mu podoba, będzie mu dano (Eklez. 15, 18).
Nie jestże więc zaślepieniem nierozumnem, odrzucać łaski i środki wiecznego Zbawienia dla chwilowej rozkoszy grzesznej, dla chwilowego zysku nieprawego? Nie jestże dowodem szczególniejszej złości wybierać piekło zamiast nieba, służyć szatanowi zamiast Bogu, w okowach grzechu dążyć do wiecznej niewoli zamiast w swobodzie łasce dobijać się wiecznej wolności?
siomi1.w.interia.pl/9.czerwca.html
