Patrzę, szukając pociechy u wielu osób z różnych warstw społecznych. W każdej grupie spotykam spojrzenie zdrajcy. Dlaczego Mnie zdradzacie? Przebywam wśród was, aby wyświadczać dobro. Dlaczego więc chcecie Mi odpłacić złem? Przynoszę wam Moje dary. Dlaczego ciskacie we Mnie kąsającymi żmijami? Nazywam was “przyjaciółmi”. Dlaczego odpowiadacie Mi: “Przeklęty”? Co wam uczyniłem? Czy znacie człowieka bardziej ode Mnie cierpliwego, lepszego?
Spójrzcie. Kiedy jesteście szczęśliwi, nikt was nie opuszcza. Ale gdy płaczecie, gdy tracicie bogactwa, gdy przychodzi jakaś zakaźna choroba, wtedy wszyscy was opuszczają. Ja zaś pozostaję. Co więcej, przyjmuję was właśnie wtedy, gdyż dopiero w tym czasie przychodzicie. Nie macie przecież więcej nikogo, kto by z wami płakał i rozmawiał. Wtedy dopiero przypominacie sobie o Mnie. Ale nie mówię wam: “Odejdź, nie znam cię!”. Mógłbym to powiedzieć, bo rzeczywiście – gdy byliście bogaci, zdrowi i szczęśliwi – nigdy nie przychodziliście do Mnie, aby powiedzieć: “Jestem zdrowy, szczęśliwy i za to Ci dziękuję”.
To nic. Nie żądam nawet tego od osoby, która nie jest jeszcze olbrzymem miłości. Nie żądam nawet “dziękuję”. Wystarczyłoby Mi, gdybyście powiedzieli tylko: “Jestem szczęśliwy”. Powiedz Mi to. Nie uważajcie Mnie za obcego! Przypomnijcie sobie o Mnie, że istnieję. Miejcie choć jedną myśl dla Jezusa! “Dziękuję” – powiedziałbym już Ja sam za was Bogu, Ojcu Mojemu i waszemu. Nigdy jednak nie przychodzicie. Mógłbym powiedzieć: “Nie znam was”. Tymczasem rozpościeram ramiona i mówię: “Przyjdź, płaczmy razem”.

Kiedy kogoś dopiero poznaję, baczną uwagę zwracam na to, czy to, co on mówi, jest zgodne z tym, co robi. Albo czy przynajmniej stara się żyć zgodnie ze swoimi słowami. Czy jest w nim żal, że coś nie wyszło, nie udało się, ale i nadzieja, że następnym razem będzie chociaż odrobinę lepiej.
I ja sama jestem tak „sprawdzana” przez innych, zwłaszcza przez ludzi będących daleko od Boga. Sami nie idą drogą Jezusa, ale doskonale wychwycą wszystkie moje nawet najdrobniejsze odstępstwa od tej drogi. Bogu niech będą za to dzięki. Ich uwagi uwrażliwiają moje sumienie.
To dzięki nim dostrzegam, jak mało we mnie łagodności i cierpliwości w sytuacji doświadczanych obelg, posądzeń, niesprawiedliwych oskarżeń i krzywdzących osądów. To oni ciągle na wierzch wyprowadzają to, co chcę ukryć głęboko przed samą sobą: brak ufności w dobroć i miłość Ojca i strach przed śmiercią.
liturgia.wiara.pl/…/2014-04-04

Pan nasz Jezus Chrystus miłuje nas takimi jakimi jesteśmy a Jego Miłość codziennie wybiega na drogę by nam towarzyszyć.Uwielbiajmy to Najświętsze Serce które pozwoliło się zranić abyśmy mogli zaznać słodyczy Jego Miłosierdzia.

Piękna piosenka, piękne słowa i piękne wykonanie.

No i Cudowny , Kochany Kapłan.

Bóg zapłać - księże Stefanie.