HEREZJA

Herezja wolności religijnej

Czym jest wolność religijna, ogłoszona przez II Sobór Watykański w konstytucji "Dignitatis humanae"? Zagadnienie nie jest bynajmniej nowe. To stary postulat masoński żądający wygnania Boga ze społeczeństwa, z instytucji państwowych, z życia publicznego narodów.

Mówiąc najprościej, wolność religijna jest doktryną zakładającą neutralność państwa w sferze religijnej, domagającą się przyznania wszystkim wyznawcom fałszywych religii, a nawet ateistom i satanistom, statusu równego wierze katolickiej, czyli de facto stworzenia państwa ateistycznego.

Ta diaboliczna idea zrealizowana została po raz pierwszy na kartach historii podczas rewolucji francuskiej, kiedy to jakobini przy użyciu gilotyn pragnęli budować nowy ateistyczny świat bez Boga i Jego Kościoła.

(...)"Herezja każda, czy religijna, czy filozoficzna, nie może nigdy występować z całkowitą szczerością i konsekwencją bezwzględną. Musi osłaniać się mrokami niedomówień, używać mglistych eufemizmów i wchodzić w kompromisy. Przypuszczona logicznie przez ogniową próbę zastosowania, wyda zawsze to, co stanowi jej istotę i treść tj. żużle fałszu i nędzy moralnej. Świadczy o tym wymownie historyczny rozwój protestantyzmu i tylu sekt, które się z niego wyłoniły, świadczy deizm, pozytywizm i materializm; świadczą wszystkie bez wyjątku antykatolickie doktryny."

VRS 2014-09-10 15:06:14
To ja też na zakończenie tej dyskusji zrobię "copy-paste". "Wolność religijna" w nauczaniu Jezusa Chrystusa:
Kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie; i kto nie zbiera ze Mną, rozprasza (Mt 12, 30, Łk 11, 23)
Kamień, który odrzucili budujący stał się głowicą węgła. Pan to sprawił i cudem jest w naszych oczach. Dlatego powiadam wam: Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce. Kto upadnie na ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go (Mt 21, 42-44, Łk 20, 17-18)
Kto Mną gardzi, gardzi tym który Mnie posłał (Łk 10, 16)
Kto nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży (J 3, 36)
Kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje czci Ojcu, który Go posłał (J 5, 23)
Jeżeli nie uwierzycie, że JA JESTEM pomrzecie w grzechach swoich (J 8, 24)
Kto gardzi Mną i nie przyjmuje słów moich, ten ma swego sędziego (J 12, 48)
Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie (J 14, 6)
Gdybym nie przyszedł i nie mówił do nich, nie mieliby grzechu. Teraz jednak nie mają usprawiedliwienia dla swego grzechu. Kto Mnie nienawidzi, ten i Ojca mego nienawidzi (J 15, 22-23)
====================================================================

Wszyscy papieże przed Soborem Watykańskim II (1962-65) jednym głosem uroczyście potępili wolność religijną. Dla przykładu Pius VII nazywa sankcjonowanie przez prawo publiczne równej wolności dla prawdy i błędu „tragiczną i zawsze godną potępienia herezją” (Post tam diturnitas), Grzegorz XVI – „majaczeniem” (Mirari vos), Pius IX – „monstrualnym błędem” (Qui pluribus), „najbardziej szkodliwym dla Kościoła katolickiego i zbawienia dusz” (Quanta cura), czymś co „prowadzi do łatwiejszego zepsucia obyczajów i umysłów” oraz „rozpowszechnia zasady indyferentyzmu” (Syllabus), Leon XIII – „publiczną zbrodnią”, czymś „równoważnym ateizmowi” i „sprzecznym z rozumem” (Immortale Dei). A Mały katechizm o Syllabusie wyjaśnia: „Pytanie: czy Kościół może zgodzić się na takie pojednanie (wolność religijną – przyp. aut)? Odpowiedź: Kościół nie może i nigdy nie będzie mógł zgodzić się na tego rodzaju pojednanie. Musiałby bowiem wyrzec się samego siebie, zdradziłby skarb powierzonych praw wiekuistych i stałby się winnym nieszczęścia ludów. P: Jak to? O: Przyjmując wolność sumienia i równość wyznań, Kościół straciłby rację bytu, skoro w oczach całego świata nie istniałaby jedyna i prawdziwa religia; przyjmując wolność prasy, to znaczy pisania wszystkiego, uświęciłby wolność czynienia wszystkiego; przyjmując zeświecczenie polityki, pozostawiłby sumienie ludzkie kaprysowi książąt lub zgromadzeń, rządzących bez kontroli. Wszędzie siła poszłaby przed prawem, a moralność Ewangelii musiałaby ustąpić moralności wilków”. Dla tych też powodów w 1875r. podczas jednej z audiencji, papież Pius IX wyraźnie podkreślił, że posłuszeństwo wobec całego nauczania zawartego w Syllabusie jest warunkiem koniecznym do osiągnięcia wiecznego zbawienia.