Monodia polska - Adam Strug i Bartosz Izbicki - UFAM W BOGU.

Ufam w Bogu w nieszczęściu mém,
Że On mnie pocieszy,
A w tak wielkim żalu moim
łaskawie rozśmieszy.

Obróci mój płacz w wesele,
przydawszy rozkoszy;
Niech potężna i zła chwila,
łatwo ją rozproszy.

Sam ja nie wiem skąd wiatr wstanie
ku wdzięcznej ochłodzie;
Już upadam ze wszystkich stron
Będąc na swobodzie.

Nadzieja mi sama ufa,
Myśl mi naprawuje
I ukazuje do Pana,
Co wszystkiem szafuje.

Choćbym się ja pod ziemię skrył
i tam Ty mnie znajdziesz,
Choćbym się też w skale zawarł,
i tam mnie dosiężesz.

Ale ja stojęć z daleka
przykładem grzesznika
I mówię: Boże, czemuś mnie
Opuścił nędznika?

Już przyszedł czas polepszenia
żywota mojego,
Com z młodych lat na tym świecie
Czynił wiele złego.

Zmiłujże się już nademną,
O mój wieczny Panie,
A do uszu Twych świetych
przypuść me wołanie.

Tylko abym cierpliwym był
w tym to krzyżu moim;
Rządź mnie Ty ku chwale Swojej
Duchem Świętym Twoim.

Jeźli też mnie chcesz doświadczyć,
I to wolno Tobie;
Doświadczajże, póki raczysz,
A probuj mnie sobie.

Cały dzień, całą noc wołam,
Boże mój, do Ciebie,
A Ty nie chcesz prośbie mojej
dać miejsca u Siebie.

Zażyj miłosierdzia Twego,
Uskrom wielkie męki;
Jużem prawie upadł wszystek
przez gniew Twojej ręki.
Amen

www.youtube.com/watch