Pan w kraj daleki odszedł gdzieś i rozdał dobra swoje a słudzy obracali je, rachując z niepokojem. Bo jeden dostał więcej ich a drugi też niż trzeci, myśleli w nierównościach swych co czynić im polecił. Dwaj z nich talenty wzięte tak puścili zaraz w obieg, trzeci ten talent co go miał zakopał w ziemi sobie. I gdy powrócił znowu Pan, i prosił by zdać sprawę sługa wymówić mu się chciał, że lęk miał i obawę. Iż talent jeden straci się, więc w ziemi ów zachował by go nie traktowano źle - Pan zważył jego słowa. Lenistwo wytknął mu i zło, dóbr swoich marnowanie, i oddał talent temu co już dziesięć miał na stanie. Temu co zyskał dodał rzecz, kolejną w swej hojności, ten co zmarnował poszedł precz w zewnętrzne wprost ciemności. Schowanie dobra bowiem jest ukryciem chwały Bożej a sługa zdaje Pański test, gdy pilnie je pomnoży. Zaś tego co zmarnuje dar prawdziwa czeka trwoga, bo traci łaskę, żąda kar i gniew przyzywa Boga.
