Dlaczego oszukujesz siebie? ... w końcu zdejmij maskę, zobaczysz, jaką poczujesz ulgę ,....
Elisabeth Kindelmann zmarła 11 kwietnia 1985 roku. Spoczywa w Erd / Ofalu, 24 km na południowy zachód od Budapesztu, nad brzegiem Dunaju.
"Czekałem na ciebie tak długo!"
Drogi Pańskie nigdy nie są łamane (idą naprzód; przyp. Tłumacza), tylko my się wymykamy. Ja też się zboczyłem. Ciężka praca, liczne zmartwienia i plagi związane z byciem wdową wyssały moją duszę, osłabiły jej siłę, co również spowodowało cierpienie mojej wewnętrznej postawy. W ten sposób stopniowo oddalałem się od Boga. Ciągła praca zarobkowa zbytnio mnie pociągała, tak że po długich zmaganiach moje życie duchowe jest coraz bardziej ciemne. Posunęło się tak daleko, że podważyło moc mojej wiary.
Ta nieustanna walka o byt postawiła we mnie wielkie pytanie: „Widzisz, zawsze ci mówiłem, po co ta wielka rodzina?”. Kiedy się nad tym zastanawiałem, to, co kiedyś uważałem za święte i co nadawało treści mojemu życiu, wydawało mi się nonsensem. Wysyłano mnie z jednej pracy do drugiej. To zwiększyło nieszczęście w domu i zwiększyło pokusę. Zły wróg wciąż mnie nękał: „Jaki jesteś głupi! Masz to! Znowu zostałeś zwolniony, ponieważ Twoje dzieci zapisały się na religię! Dlaczego oszukujesz siebie? ... Już wiesz, że dawno byś zrezygnował z walki, ale nie wiesz, jak nauczyć swoje dzieci tego, w co już nie wierzysz ... w końcu zdejmij maskę, zobaczysz, jak poczujesz ulgę później! ... twoja Z czasem dzieci dowiedzą się, co przed nimi ukrywasz! ”
Zaskoczyło mnie to, nagle przez chwilę ujrzałem przed sobą obraz Boga, który prawie wyblakł we mnie. To wywołało wewnętrzną walkę w mojej duszy. Modliłem się do Boga. Nie ma opisu ani słów, które mogłyby wyrazić, jak zaciekła była moja walka. Przerażająca, niszcząca nerwy walka, której od wielu lat towarzyszy wiele zmartwień. Wciąż chodziłam na Mszę Świętą, ale wydawała mi się taka pusta i zmęczona.
W tym czasie pracowałem na zmianę na zmianę w miejscu pracy, a także musiałem pracować w niedziele. Wysłałem dzieci na Mszę św. Rano i poszedłem wieczorem. Tak było lepiej, bo nie chciałem, żeby moje dzieci zauważyły, jak bardzo byłem rozproszony. Zamiast się modlić, spędziłem ten czas na nudnym ziewaniu.
Kiedyś postanowiłem nie chodzić na Mszę Świętą: nie chodzę już tam ziewać, uspokoiłem się. W tę niedzielę moje dzieci ponownie uczestniczyły w porannej Mszy św. Wcale się nie martwiłem, że nie zamierzam tego zrobić sam, więc zacząłem robić pranie luzem. Umyłem się i myłem do wieczora. Moje dzieci ostrzegały mnie: „Mamo, jest wpół do szóstej!” Byłem tym zdenerwowany, ale pracowałem dalej, aż mój najstarszy syn powiedział: „Proszę, pospiesz się!”. To mną wstrząsnęło.
Przygotowałem się do pójścia na mszę, ale nie wiedziałem, jak rozmawiać z Bogiem. Zastanawiałem się, dlaczego jestem taki głupi i nadal trzymam Karmel szybko? Przestań! Myślałem. I zdecydowałem się zrezygnować z dań mięsnych, zwłaszcza że moje jedzenie i tak było tak skąpe i złe. (Należę do Trzeciego Zakonu Karmelu.) Pościłem zawsze bez trudności, tylko z przyzwyczajenia.
Kiedy wróciłem do domu po Mszy, w moje ręce wpadł mały psałterz Najświętszej Dziewicy. Otworzyłem drzwi i zacząłem się modlić ... W końcu modlitwa podnosiła moją duszę do Boga, ale teraz wydawało mi się, że to pusty szept ... Przejrzałem moją starą książkę kontemplacyjną, ale wszystkie moje wysiłki były bezużyteczne. Otoczyła mnie ciemna, zimna, paraliżująca cisza. Rozpłakałem się. Bóg nie chce już nic o mnie wiedzieć, pomyślałem. Ogarnęło mnie wewnętrzne cierpienie, któremu towarzyszyły myśli, które, gdyby zostały zapisane, sprowadzałyby się do bluźnierstwa ... W środku tej trudnej walki zły wróg ponownie wypowiedział się w mojej duszy strasznymi słowami: „Dlatego ci to zrobiłem, abyś sam to zobaczył i nie walcz więcej! " Nie opisuję bardziej szczegółowo mojej walki, ponieważ trudno to opisać słowami.
Ta straszna walka trwała tak długo (około trzech lat), że pewnego dnia moja córka C. ostrzegła mnie: „Mamo, pospiesz się, bo dziś po południu o godzinie 14.00 pogrzeb dr B. (dr B. była członkinią trzeciego zakonu Karmelu, stąd jej wzajemny szacunek i znajomość. Uwaga) Była już 13:00. Uderzyło mnie to tak głęboko, że pośpiesznie się ubrałem, nie myśląc o sobie nie za późno. Kiedy wszedłem do kostnicy, rozpłakałem się. Pomyślałem sobie: Już w porządku! Był prawdziwym, wzorowym, świętym karmelitą! ... Ale ja? ... Czy ja też tam przyjdę? … „Nie płacz!” - usłyszałem jego cichy głos, tak jak tylko błogosławieni w niebie mogą mówić - „Wracaj do Karmelu!”
Następnego dnia była niedziela 16 lipca, święto Matki Bożej Karmelitańskiej, poświęcenie naszego kościoła. Poszedłem tam wcześnie rano i zostałem tam do późnego wieczora. Ciężkim krokiem udałem się do konfesjonału. Ogromna psychiczna suchość rozdarła moją duszę. Nie miałem wyrzutów sumienia. Pokutę, z której zrezygnowałem, zrobiłem mechanicznie. W międzyczasie zauważyłem, jak wielu wiernych w Kościele chwaliło Najświętszą Dziewicę. Nie przyszło mi do głowy, żeby ją też chwalić. Moje myśli zawsze kończyły się na bracie B. i trochę łagodziły ból duszy. To on skierował moje kroki w stronę Najświętszej Dziewicy: „Idź, padnij przed nią!” Ja też wyszedłem, ale słowa, które chciałem jej powiedzieć, nie mogły wyjść z moich ust. Nie miałem wyrzutów sumienia.
Wróciłem do domu późno w nocy. Potem ogarnęło mnie dziwne uczucie, jakbym zostawił swoją „znoszoną” duszę w Karmelu. Chociaż kolacja była moim pierwszym posiłkiem tego dnia, nie chciałem zacząć zaspokajać głodu. Zły wróg znów się do mnie przyłączył: „Po co ta głupota? Po co to wszystko? Odpocznij dobrze, przejrzyj to i wróć do swojej codziennej rutyny!”
Z ciężkim sercem wyszedłem do ogrodu. W kojącej ciszy wieczoru moje łzy zaczęły płynąć gęstymi strumieniami. Pod rozgwieżdżonym niebem przed figurą Najświętszej Maryi Panny z Lourdes pogrążyłem się w głębokim nabożeństwie i zacząłem się modlić. Następnego ranka pośpieszyłem do małej kapliczki obok nas, gdzie chodziłam jako młoda kobieta i gdzie brat B. spotkał mnie przy stole Pańskim. Jego oddanie też mnie teraz zrobiło. Po drodze spotkałem kilku moich byłych przyjaciół, którzy wspominali o mnie jako wzorowej młodej matce. Dlatego się pomyliłem. Bałem się, że zły wróg znowu próbuje mnie uwieść modą dworską. Z całego serca błagałem: „Moja niebiańska Matko, nie zostawiaj mnie! Już nigdy nie będę ci niewierny! Trzymaj mnie mocno! Boję się siebie. Moje kroki są tak niepewne!”
Podczas Mszy św. Prosiłem Jezusa: „Panie mój, przebacz mi moje grzechy!”. Nie odważyłem się podejść do stołu Pana, chociaż osoba obok mnie kilka razy złapała mnie za ramię i powtórzyła: „Chodźmy!”.
W tych dniach otrzymałem te niezwykłe łaski, które Pan udziela tylko tym, którzy są słabi i jeszcze zdrowieją. Siostra, która klęczała obok mnie, powiedziała do mnie: „Klękam obok ciebie, abym i ja mógł stać się święty!” O, ona wiedziała, że widziała i czuła we mnie Pana Jezusa! Miłość do Jezusa napełniła moje oczy łzami skruchy. Nigdy nie chciałem spojrzeć w przeszłość. Teraz szukałem samotności i ciszy, aby usłyszeć głos Pana, ponieważ od tego czasu przemówił do mnie. Zaczęły się we mnie znajome rozmowy. Och, jak łatwe są te rozmowy!
Prosiłem Pana, aby pozwolił mi się w Nim zatopić. O te same łaski prosiłem dla moich dzieci. Tak, poprosiłem Go, aby ją przyciągnął. Obiecał mi to również i zapewnił, że zawsze będzie spełniał moje prośby, po prostu powinienem go uparcie prosić.
Kiedy wielbiłem Go z głębokim oddaniem, zły wróg powiedział do mnie: „Czy wierzysz w tę Jego moc? Gdyby miał moc, uczyniłby to, ponieważ to też byłoby dla Niego przyjemne!” Co za potworny cios! Moje serce było związane, mój umysł pociemniał. Wtedy przed oczami mojego ducha pojawiła się umęczona twarz mojego Pana: „Spójrz na moją udręczoną twarz, na moje umęczone ciało… Czy nie cierpiałem, aby odkupić dusze? ... Uwierz mi i czcij mnie!”
Wtedy obudziłem akty wiary, nadziei i miłości. Prosiłam Go, aby nigdy nie pozwolił mi Go opuścić. Może mnie przykuć do swoich świętych stóp, ciasno i mocno, abym zawsze z nim został, bo tylko wtedy jestem bezpieczny. Jednak poprosił mnie o wyrzeczenie się siebie, ponieważ byłem bardzo światowy i roztargniony. Ze wszystkich sił starałem się to zrobić. Potem wszystko wokół mnie było coraz bardziej pod jego urokiem. Wzmocnił moją gorliwość.
„Chcę wam dać wielkie łaski, ale potem praktykujcie wyrzeczenie się samego siebie!” To były ważne słowa dla mojego zdrowego rozsądku. Zapytałem więc Go: „Czy będę w stanie to zrobić?” - "Powinieneś tylko chcieć, resztę zostaw mnie!"
Walczyłem ze sobą przez długi czas, aż Pan dał mi światło i prowadził mnie od kroku do kroku. W rodzinie musiałem się obejść bez siebie. Dopóki mieszkałem z najmłodszym synem, wyrzeczenie nie miało dla mnie żadnego znaczenia. W mieszkaniu musiałem podchodzić coraz bliżej, aby oddać przestrzeń moim synom, którzy jeden po drugim zakładali rodziny. Było to dla mnie trudne, ponieważ za bardzo podzieliłem już czteropokojowe mieszkanie. Miałem tylko jadalnię. To też było z ciężkim sercem, bez którego się obejrzałem. Kiedy musiałem się stąd wyprowadzić, przypomniałem sobie wiele drogich i smutnych wydarzeń rodzinnych, znajome wieczory bożonarodzeniowe, wesela, chrzciny moich wnuków, kiepskie nakrycie stołu z lat nędzy, ponieważ mogłem dać moim dzieciom tylko tłusty chleb na śniadanie, skromny. Posiłki składające się tylko z zupy jarzynowej, do której również kładę błyszczące jabłka na stole, który zawsze był ładnie nakryty, aby dzieci nie czuły zbyt wiele ze swoich biednych lat. Chodziłem szczęśliwie w górę iw dół między nimi, z nieustannie uciskającym uczuciem we mnie i wielką troską o odżywianie moich dzieci. Dlatego też polubiłem ten pokój, więc trudno mi było się go wyrzec.
Potem przeniosłem się do pokoju dziecięcego i miałem nadzieję, że osiedlę się tutaj ze swoimi wspomnieniami, odnajdę tu spokój dla mojej duszy i nie będę musiał się stąd wyprowadzać. Ale potem mój najmłodszy syn ożenił się i dla niego też musiałem zrobić miejsce. Zrozumiałem, że muszę zrezygnować z tego pokoju, bo taka była wola Pana Jezusa; Powinienem być bardzo biedny. Przed oczami przetoczyły się obrazy, jak spędzałem noce przy łóżku chorych moich dzieci, szalejący hałas dzieci, wspólna wieczorna modlitwa, znajome wykłady i wiele więcej. Ale Pan mnie zachęcił:
„Całkowicie się wyrzeknij!”
Zgodziłem się. Potem rozdałem wszystko swoim dzieciom, nic już nie powinno wiązać mnie ze światem. Wkrótce pomyślałem, że popełniłem głupotę. Nie miałem wystarczająco dużo miejsca, żeby położyć głowę. Ale Pan zachęcił mnie, abym całkowicie się oddał. Wszystko wokół mnie stało się niepewne i smutne. Co mam teraz ze sobą zrobić? Wtedy zły wróg podszedł do mnie z uśmiechem: „Nie rozpaczaj, nie jesteś jeszcze taki stary, odpoczywaj, ładnie się ubieraj, pogadaj i jeśli to możliwe, ożeń się!” Wtedy znowu masz mieszkanie i należysz do kogoś. Twoje sumienie w porządku, wypełniłeś obowiązek swojej matki. "
Krew napłynęła mi do twarzy, ponieważ byłam naprawdę samotna i samotna. Następnego ranka upadłem na twarz przed ołtarzem Pana: „Panie mój, Ty wiesz, że przywiązałem się do Twoich świętych stóp. Nigdy więcej nie opuszczę tego miejsca…” Zapytałem Pana: ” Sir, dlaczego zostawiłeś mnie całkowicie samego? "
„W twoim interesie”, brzmiała Jego odpowiedź. „Ja też walczyłem godzinami, kiedy umierałem, a dla ciebie ta mała ofiara jest tak trudna? Złóż też inne ofiary!” Następnie wyjaśniłem mojej córce C., której gospodarstwo prowadziłem: „Od teraz będziesz gospodynią domową, nie będę już gotować!”. Spojrzała na mnie zdziwiona, zastanawiając się, co teraz zrobię. - O co mnie prosisz. Zjem, co mi dasz! Wtedy C powiedział do mnie: „Matko, jesteś jak pustelnik!” W międzyczasie weszła moja młodsza córka M., mama dwójki dzieci. Powiedziała, że będzie musiała podjąć pracę, ponieważ nie może żyć z jednego dochodu. Na jej korzyść zrezygnowałem z lukratywnej pracy w domu (malowanie plastyczne), aby ze względu na dwoje małych dzieci nie musiała podejmować się zewnętrznych prac. To była ostatnia rzecz, bez której zrobiłem.
Wszystko to wydarzyło się w ciągu kilku dni. Musiałem szybko złożyć ofiarę, ponieważ Pan nalegał: „Wolna wola jest twoja. Nie zmuszam cię do tego, rób to tylko wtedy, gdy ty też tego chcesz. Jesteś tak cenny przede mną, kiedy całkowicie sobie ufasz Zostaw to mnie. Myślisz, że nie mógłbym ci wszystkiego zastąpić? Gdybyś tylko wiedział, jakie bogactwo na ciebie czeka! "
Tak przebiegała rozmowa między Panem a mną. W sobotę 10 lutego 1962 r. Te pilne zwolnienia zostały we mnie rozwiązane. Następna niedziela była świętem Matki Bożej z Lourdes. Tego popołudnia uciekłem od zgiełku życia rodzinnego, ponieważ moja dusza tęskniła za ciszą. Nie miałem już domu. Pan Jezus tego chciał. W tę piękną niedzielę ludzie masowo przybyli z kościoła pielgrzymkowego Mariä-Remete (Maria-Einsiedeln, niedaleko Budapesztu), a pobożni wierzący przybyli również do kościoła Ducha Świętego. JA. ukląkł pod tłumem. Po krótkiej adoracji powiedziałem do Pana: „Panie mój, oto jestem! Oderwałem się od rzeczy tego świata, tak że nic nie stoi na przeszkodzie między nami. Czy już mnie lubisz? Wiesz, jaki jestem biedny. wiedz też, jak upokarzające jest takie życie! ” Potem głos Pana: „Więc musisz żyć od teraz, a nawet w najgłębszym upokorzeniu!”
Te słowa pogrążyły moją duszę w Jego odwiecznych myślach. Zapytałem go: „Czy przyjmiesz mnie teraz?” Pan nie odpowiedział, w mojej duszy zapadła cisza. Z pochyloną głową słuchałem, czy On coś powie. Czułem, że wyrzeczenie się wszystkiego, co ziemskie, dało mi impuls do pozostania blisko Jezusa. Nic już nie zakłóciło ciszy mojej duszy.
„W szkole boskiego mistrza”.
Kiedy klęczałem, moja dusza była pełna głębokiej skruchy i wdzięczności. Z niecierpliwością czekałem na Jego odpowiedź! Po długiej ciszy przerwałam ciszę: „Jezu mój, czy jesteś szczęśliwy, że tak wiele pobożnych dusz przychodzi do Ciebie?” „Tak”, powiedział ze smutkiem, „ale oni spieszą się, by znowu iść, więc nie mogę udzielić łask”.
Zrozumiałem go i chciałem go pocieszyć: „Jezu mój, jestem Twój, umieram dla Ciebie, należę do Ciebie na zawsze!” W międzyczasie zastanawiałem się, czym mógłbym go pocieszyć. Czułem się jak rudzik, który chciał wyrwać ciernie ze Świętej Głowy, przez co kropla Świętej Krwi spadła na jego upierzenie w wyniku wysiłku. Po chwili zrobiło mi się zimno. Dlatego chciałem się pożegnać i wrócić do domu. Tam w głębi duszy przemówił błagalnym tonem: „Nie odchodź jeszcze”.
Zostałem na swoim miejscu. Wkrótce potem w ciszy duszy usłyszałem: „Mój drogi karmelicie!” Ten głos wywołał we mnie akt wyrzutów sumienia. Potem jeszcze dwukrotnie usłyszałem ten kochany głos, a tymczasem płakałem łzami skruchy. Po chwili Najświętsza Dziewica przemówiła we mnie:
„Módlcie się i czyńcie pokutę za mojego ukochanego i znieważonego syna!”
Myślałem o tym. To nie może być zły wróg we mnie, ponieważ on nigdy nie napomina: módlcie się i odpokutujcie! To trochę zmieszało moją duszę. Jak mogę, jak mam to zrobić? Przez chwilę zostałem w kościele; Nie modliłem się, po prostu chciałem uporządkować myśli, ale dziwna ciemność ogarnęła mój umysł. Dlatego w drodze do domu modliłem się: „Moja Niebieska Matko, jeśli to Ty mnie o to poprosisz, przygotuj moje drogi do Twojego Boskiego Syna!”.
Ta myśl nie opuszczała mnie nawet następnego dnia. Podczas Mszy św. Błagałem ją: „Moja Niebieska Matko, co mam czynić? Bez Ciebie jestem mała i słaba. Pomóż mi, proszę”.
Pod koniec Mszy Świętej gwałtownie poruszyła mnie myśl o poproszeniu o klucz do domu Bożego, abym mógł do niego swobodnie wejść. Swoją prośbę przedstawiłem siostrze zakrystianki i opisałem jej warunki mojego życia. Zaskoczyła ją radość z mojego wykładu. Wyjaśniła mi, że nie może tego zrobić z własnej woli, ponieważ ma pozwolenie Hw. Pan potrzeba.
Dwa dni później siostra przyjęła mnie z dobrą wiadomością. Mam klucz, o który prosiłem. Tego samego dnia poszedłem do kościoła z kluczem. Kiedy otworzyłem drzwi domu Bożego, moje serce zabiło szybciej. Czułem, że Pan Jezus chciał teraz dzielić ze mną swój dom, zamiast mojego domu, dał mi teraz swój dom jako nowy „dom”. Dlatego ten kościół jest mi tak drogi.
Gdy wszedłem w boczne drzwi kościoła, stałem przed ołtarzem Oblubienicy Ducha Świętego i patronki Węgier. Powitałem ją: „Pozdrowienia, Mario, moja Matko. Proszę Cię o pokorę, utrzymanie mnie pod swoją opieką, poleć mnie Twojemu Boskiemu Synowi! Jestem Twoim niewiernym karmelitanką. Moja Matko, wiem, że nie jestem godzien Twojego adresu Nawet gdybym żył przez stulecia, nie byłbym w stanie zebrać wystarczających zasług, aby choćby zbliżyć się do bycia godnym tego adresu. Moja Matko, przyjdź mi z pomocą, prowadź mnie do Twojego Boskiego Syna!
Kiedy byłem sam w wielkim, potężnym kościele, rzuciłem się do stóp Pana i zapytałem: „Czy jesteśmy tylko dwoje?”. - "Niestety!" Słyszałem w sobie Jego smutny głos. „Upewnij się, że jest ich wiele!”
Słowa nie mogą wyrazić mojej wdzięczności i skruchy, które wyrwały się z mojego serca. „O, mój drogi Zbawicielu, wiesz, ile razy się potykałem, dopóki nie wylądowałem z Tobą z Twoją pomocą: Teraz, gdy uwolniłeś mnie z zewnętrznej skorupy mojej duszy, czuję, że masz mnie z bogactwem Twojej łaski O, mój Jezu, pokornie Cię błagam, usuń rażące błędy mojej duszy, bez względu na to, jak bardzo mnie to boli, abyś mógł rozpoznać swoją pracę, gdy pojawię się przed Tobą. Chcę odpokutować za moje grzechy, więc jak żadna nawrócona dusza nigdy tego nie zrobiła. Chcę Cię kochać tak, jak nikt z szeregów nawróconych nie kochał Cię. Mój Jezu, z głęboką pokorą proszę Cię, aby nie minął dzień w moim życiu, Ronić łzy skruchy z powodu moich podziękowań i miłości. Ukorz mnie, mój Jezu, w każdej chwili mojego życia, abym zawsze czuł, jak jestem biedny! Moje serce jest pełne niepewności, kiedy o tym myślę że jestem już z tobą na ziemi może ćwiczyć. Ale po mojej śmierci? Co stanie się z moimi licznymi, niezliczonymi grzechami? ”Wtedy popadłem w niewyobrażalną wewnętrzną udrękę i zwróciłem się do Pana. Sprawił, że poczułem przez chwilę, że moje grzechy znikną w Jego miłosiernej miłości.
Kto wie, jak długo klęczałabym u stóp Pana, zapominając o sobie, gdyby siostra zakrystianka nie opiekowała się mną, bo brama zamykana jest o 19.30. Nie miałem do tego kluczy. Nie mogłem rozstać się z Panem i poprosiłem Go, aby poszedł ze mną. Czułem, że Pan idzie ze mną. Chciałbym uklęknąć w kurzu ulicy, tak bardzo czułam Jego obecność. Odkąd dał mi mieszkanie, każdego wieczoru szukam Go z wdzięcznością oraz sercem pokornym i skruszonym. Zgodnie z życzeniem Matki Bożej wielbię Go. Bardzo się cieszę, kiedy do Niego idę, On jest zawsze w domu! Nie mogę opisać tych znajomych godzin.
Rok 1961 minął z takimi dialogami. Nie zapisałem tego wtedy. Zacząłem dopiero wtedy, gdy Pan mnie o to poprosił. Kiedy drogi Zbawiciel prowadzi ze mną krótkie rozmowy, dosłownie je zapisuję. Często w świętej godzinie rozmowy te po prostu przechodzą do mojej świadomości i nie potrafię ich zapisać. Kiedyś podziękowałem Mu za udzielenie mi wiecznego schronienia: „Mój karmelito, ty również udziel mi wiecznego schronienia. Czujesz też, że oboje należymy do siebie. Twoja miłość nie zna odpoczynku, nie ma zastoju!”
Pewnego dnia poprosił mnie, abym w poniedziałek czuwał w intencji biednych dusz kapłańskich. Innym razem odwiedzałem znajomych, którzy również mieli kaplicę w swoim domu. Kiedy żegnałam się z siostrami, nie udało mi się też pożegnać się z Nim. Łagodnie wyrzucał mi moją nieuwagę! „Wybacz mi, mój Jezu! Prosiłam Cię, żebyś 'zaplanował' moje poważne błędy”. Odpowiedział łagodnymi słowami: „Musisz mnie kochać dniem i nocą”.
Kiedyś poprosiłam Go, aby poczuł Jego obecność w pełnym majestacie i dobroci: „Córko moja, nie proś o to za ciebie, bo daję to tej duszy, za którą złożyłaś ofiarę, za którą się modliłaś”. - "Wybacz mi, mój Jezu, zobacz jaki jestem samolubny!" - „Córko Moja, znam wasze niedoskonałości i nędzę, ale to nie powinno złamać waszej gorliwości, jest to raczej jeszcze jeden powód, dla którego możecie liczyć na jeszcze większe zaufanie do Mojej miłości”.