Wybrał samotność ze względu na Chrystusa – Kiko Argüello
Kiko Argüello urodził się w León (Hiszpania) w 1939 r. jednak większość swojego życia spędził w Madrycie. Od najmłodszych lat odznaczał się zdolnościami artystycznymi, dlatego po skończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Madrycie. Dorastał w katolickiej i religijnej rodzinie. Podobnie jak inni przyjął sakramenty, jednak chrześcijaństwa nie przeżywał w sposób szczególny. Nie miał doświadczenia Boga – jego wiara była pustym rytuałem.
Nad przepaścią bez Boga
Okres studiów w Akademii Sztuk Pięknych był czasem, kiedy zderzył się z ateizmem, marksizmem i światopoglądem lewicowym. Przez Europę przetaczała się wówczas rewolucja seksualna i idee, które negowały istnienie Boga. Kiko żył w okresie, kiedy człowiek sprowadzany był na krawędź bezsensu istnienia i uczony, że sam może decydować o tym, kim jest. Co więcej, pozbawiona doświadczenia Boga religijność rodziców Kiko, materializm w jego domu i życie studenckie wywołały lawinę pytań nie tylko o sens wiary, ale także o niesprawiedliwość i cierpienie na świecie. Te wydarzenia popchnęły go do ucieczki w malarstwo, zaś jego stan psychiczny odzwierciedlały rysunki na ścianach jego pokoju.
Wyprowadził się z rodzinnego domu i wynajął mieszkanie z innymi studentami. Żył w artystycznej bohemie dającej złudną niezależność i wolność. Szybko także zyskał sławę, jako malarz. Liczne wystawy jego obrazów, nagrody, wywiady sprawiły, że był „kimś” w środowisku artystów. Jednak coraz dotkliwiej odczuwał, że w środku jest umarły. Nie wiele brakowało, żeby odebrał sobie życie. Nic nie miało sensu. Malować? Ale po co? Dla zarobku? Zarabiać? Po co? Żeby mieć pieniądze na wyjścia z dziewczynami? Żyć? Ale po co? Nie znał odpowiedzi na te pytania.