SMUTNO MI BOŻE. Juliusz Słowacki
***********************************
***********************************
***********************************

Smutno mi Boże! dla mnie na zachodzie Rozlałeś tęczę blasków promienistą,
Przedemną gasisz w lazurowej wodzie Gwiazdę ognistą.
Choć mi tak niebo ty złocisz i zorze,
Smutno mi Boże!
Jak puste kłosy z podniesioną głową,
Stoję rozkoszy próżen i dosytu;
Dla obcych ludzi mam twarz jednakową,
Ciszę błękitu.
Ale przed Tobą głąb serca otworzę.
Smutno mi Boże!
Jako na matki odejście się żali Mała dziecina, tak ja płaczu bliski,
Patrząc na słońce, co mi rzuca z fali Ostatnie błyski —
Choć wiem, że jutro błyśnie nowe zorze,
Smutno mi Boże!
Dzisiaj na wielkim morzu obłąkany,
Sto mil od brzegu i sto mil przed brzegiem Spotkałem lotne w powietrzu bociany Długim szeregiem;
Żem je znał kiedyś na polskim ugorze,
Smutno mi Boże!
Żem często dumał nad mogiłą ludzi,
Żem nie znał prawie rodzinnego domu,
Żem byl jak pielgrzym, co1 się w drodze trudzi Przy blaskach gromu,
Że nie wiem, gdzie się w mogiłę położę,
Smutno mi Boże!
Ty będziesz widział moje białe kości W straż nie oddane kolumnowym czołom,
Alem jest człowiek, jak ten co zazdrości Mogił popiołom;
Więc że nieznane gotujesz mi łoże,
Smutno mi Boże!
Kazano w kraju niewinnej dziecinie Modlić się za mnie codzień, a ja przecie Wiem, że mój okręt nie do kraju płynie,
Płynąc po świecie;
Więc że modlitwa dziecka nic nie może,
Smutno mi Boże!
Na tęczę blasków, którą tak ogromnie Anieli Twoi w niebie rozpostarli,
Nowi gdzieś ludzie w sto lat będą po mnie Patrzący marli...
Nim się przed moją nicością ukorzę,
Smutno mi Boże. /. Słowacki.