Jak widzimy z powyższego, osoba sprawująca urząd papieża faktycznie ograniczona jest do „działania w określonych granicach: strzeżenia depozytu wiary”, co jest sprawowanego urzędu właściwością niezbywalną. Granica władzy papieża jest więc równocześnie granicą sprawowania urzędu, czyli bycia papieżem. Konsekwencją przekroczenia tej granicy jest, ispo faco, utrata urzędu i władzy do niego przypisanej. Papież, jak długo pozostaje papieżem, jest władcą absolutnym, któremu hierarchia i wierni zobowiązani są zachować absolutne posłuszeństwo.

św. Robert Bellarmin, Doktor Kościoła – De Romano Pontifice. II, 30

„Papież, będący jawnym heretykiem automatycznie (per se) przestaje być papieżem i głową Kościoła, jako że natychmiast przestaje być chrześcijaninem (katolikiem) oraz członkiem Kościoła. Z tego powodu może on być sądzony i ukarany przez Kościół. Jest to zgodne z nauką wszystkich Ojców [Kościoła], którzy nauczali, że jawni heretycy natychmiast tracą wszelką jurysdykcję”.