Franciscus' Autobiografie: Homoseksuelen beleven de "Gift of Love"
De eerste fragmenten zijn gepubliceerd op Corriere.it (14 maart), een website die het standpunt van de oligarchen weergeeft.
Het boek werd geschreven met de hulp van Franciscus' vriend Fabio Marchese Ragona, een media-activist in dienst van de regimepropaganda. Marchese verzint zoiets als een "geschiedenis van de 88 jaar van Jorge Mario Bergoglio" en koppelt het aan historische gebeurtenissen zoals Hiroshima of de Covidahysterie.
Franciscus vertelt dat zijn grootouders en hun zoon Mario, Franciscus' vader, van plan waren om begin oktober 1927 vanuit Genua naar Argentinië te vertrekken op de SS Principessa Mafalda. Deze plannen mislukten omdat ze geen geld hadden voor de tickets. De reis werd dus uitgesteld.
De SS Principessa Mafalda zonk voor de kust van Brazilië. Driehonderd van de 1.252 passagiers verdronken. In februari 1929 vertrokken de Bergoglios naar Argentinië.
Eén van de mensen die hem beïnvloedde was Esther Ballestrino de Careaga, zijn overste in het Hickethier-Bachmann laboratorium in Buenos Aires: "Zij was een echte communiste, atheïst maar respectvol." Ballestrino gaf hem publicaties te lezen, waaronder die van de Communistische Partij.
Ondanks zijn zwak voor homoseksuelen, houdt Franciscus vol dat hij een vriendin had voordat hij bij de Jezuïeten ging en dat hij verliefd werd op een meisje tijdens zijn tijd in het seminarie. Hij hield haar beeld slechts "een week" in zijn gedachten en vergat haar daarna.
Nadat hij jezuïet was geworden, wilde Bergoglio missionaris worden in Japan, maar dat mocht niet vanwege zijn gezondheid: "Mijn leven zou een andere wending hebben genomen. Misschien zou iemand in het Vaticaan beter af zijn geweest dan hij nu is."
Als jezuïet werd hij ervan beschuldigd "ultraconservatief" te zijn [terwijl hij in feite alleen maar opportunistisch was]. Hij geeft toe dat hij "erg teruggetrokken was" en een beetje depressief en dat hij - verrassing! - een "autoritaire houding" had.
Als vriend en aanhanger van abortusartsen en pro-abortus politici en vijand van de Pro-life beweging, herhaalt Franciscus zijn beoordeling dat abortusartsen "huurmoordenaars, moordenaars" zijn. Hij veroordeelt ook draagmoederschap als onmenselijk, "waarbij kinderen als handelswaar worden behandeld".
Hij vindt ook dat zijn Kerk "iedereen" moet omarmen en verwelkomen. Met "allen" bedoelt hij degenen die homoseksualiteit beoefenen: "Ik denk aan homoseksuelen of transseksuelen die de Heer zoeken en afgewezen of verstoten zijn." Uitgeworpen? Beide groepen behoren tot de heilige koeien van het regime.
Koppig blijft hij volharden in zijn [pseudo] zegening voor homoseksuele concubines. "Ik wil alleen maar zeggen dat God van iedereen houdt, vooral van zondaars." Dit kan wel of niet waar zijn, maar het is geen argument om de zonde te "zegenen".
Hij bagatelliseert het schisma dat hij met de tekst Sodoma supplicans heeft veroorzaakt: "Als sommige broederbisschoppen besluiten om deze weg niet te volgen, betekent dat niet dat dit de voorkamer van een schisma is". Franciscus verwart de Kerk met de Anglicaanse gemeenschap, waar de "waarheid" verandert naargelang het uitkomt.
Opnieuw promoot Bergoglio homoseksuele burgerlijke verbintenissen, die de Katholieke Kerk verwerpt: "Het is juist dat deze mensen, die de gave van de liefde [sic] beleven, wettelijke bescherming kunnen krijgen zoals iedereen [broers en zussen niet...]."
Hij herhaalt de mythe dat onberouwvolle homoseksuelen "vaak gemarginaliseerd" worden binnen de Kerk: "Zorg dat ze zich thuis voelen." Katholieken worden gemarginaliseerd in de Kerk van Franciscus, niet promotors van zonde.
Bergoglio verkondigt dat "degenen die het doopsel niet hebben ontvangen en het wel willen ontvangen, of degenen die peetouder willen zijn, laat hen welkom zijn", hoewel het doopsel voor onbekeerlijke zondaars een aanfluiting van de religie is.
Over zijn gevoelens gesproken, Franciscus geeft toe dat hij "gekwetst" was door degenen die schreven dat "Franciscus het pausdom vernietigt".
De dictatorpaus steekt de draak met zichzelf en zegt vervolgens dat "er altijd mensen zijn die de hervorming proberen af te remmen, mensen die in de tijd van 'Papa re' willen blijven."
Tot niemands verrassing heeft Franciscus er nooit aan gedacht om af te treden: "Ik denk dat het petrijnse ambt ad vitam is en daarom zie ik geen voorwaarden voor aftreden" omdat "ik echt niet zulke ernstige [gezondheids]redenen heb om aan aftreden te denken". Hetzelfde geldt voor Benedictus XVI, wiens aftreden Franciscus niet genoeg kan prijzen.
Franciscus benadrukt dat "ik in goede gezondheid ben en dat er, als God het wil, nog veel projecten moeten worden voltooid".
Zijn eerder aangekondigde reis naar Argentinië is definitief van de baan, want Franciscus zegt dat hij er [na meer dan tien jaar] "nog geen beslissing" over heeft genomen.
AI-vertaling