Ludowość Intronizacja i Rytuał Doskonały w ogniu podejrzeń.

www.youtube.com/watch

Dla człowieka religijnego, czyli dla reprezentanta większości kultur historii cała rzeczywistość, codzienna praktyka to Znak, to system znaków, Księga, opowieść pisana i czytania wszystkimi zmysłami, nie tylko słowem.
Rozdział praktyki i symboliki (oraz zautonomizowanie różnych obszarów życia), to wyjątkowa cecha niektórych tylko kultur i czasów.
Tak się składa, że w nasza europejska nowożytność do nich się zalicza, dlatego owe rozdziały wydają nam się czymś „samoprzezsięzrozumiałym” i naturalnym. Tak jednak nie jest. Owo mniemanie nazywamy
Autonomizacją. Jest ona godna uwagi, gdyż okazuje się u podstaw sprzeczna z tym, co przedstawiciele naszej kultury uważają za swoje osiągnięcie: z nauką. Okazuje się też sprzeczna z religią jako taką. I religia i nauka opierają się bowiem na rozumie, który zakłada, że rzeczywistość to system, że jej poszczególne segmenty wzajemnie na siebie wpływają, wpływając na tożsamość innych elementów i całości.
Owa autonomizacyjna tendencja przejawia się w twierdzeniach iż religia nie może się mieszać do polityki, jest sprawą prywatną, i powinna zostać zamknięta w kościele, iż materialne znaki religijne, rytuały i tradycje są czymś zbędnym, a zamiast nich wystarczy słowo, iż sztuka jest autonomiczna i wymyka się codziennym kryteriom moralnym.
Dlatego też do tej autonomizacyjnej wizji świata nie pasują zupełnie: Dbanie o tradycyjną formę zewnętrzną Rytuału Mszy Świętej, ludowość polegająca na znakach wiary ze zwykłych, codziennych, praktycznych spraw, Intronizacja, czyli uczynienie z religii podstaw prawa i ładu państwowego. Tradycja Liturgiczna, ludowość, Intronizacja
Tak się składa, że wymienione powyżej sprawy, to uzdrowieńcza triada.