12 cytatów przeciwko sodomii, które powinien znać każdy katolik
TFP Student Action Przez tysiąclecia Kościół katolicki konsekwentnie sprzeciwiał się temu nienaturalnemu występkowi. Oto krótki wybór przydatnych cytatów świętych, doktorów Kościoła, ojców Kościoła i pisarzy kościelnych, którzy w swoich pismach potępiają występki homoseksualne. Prosimy, udostępnij ten post wszystkim swoim katolickim przyjaciołom.
1. Atenagoras z Aten (II wiek) Atenagoras z Aten był filozofem, który w II wieku n.e. przyjął chrześcijaństwo. Pokazuje, że poganie, którzy byli całkowicie niemoralni, nie powstrzymywali się nawet od grzechów przeciw naturze: „Ale chociaż taki jest nasz charakter (och! dlaczego miałbym mówić o rzeczach, których nie wypada wypowiedzieć?), to, co o nas się mówi, jest przykład przysłowia: „Nierządnica karci cnotliwego”. Za tych, którzy stworzyli targowisko rozpusty i założyli niesławne kurorty dla młodych wszelkiego rodzaju podłych przyjemności, którzy nie wzbraniają się nawet od mężczyzn, mężczyźni z mężczyznami dopuszczają się szokujących obrzydliwości, znieważając wszystkie najszlachetniejsze i najprzystojniejsze ciała we wszelkiego rodzaju sposobami, w ten sposób hańbiąc uczciwe dzieło Boga”. 1
2. Tertulian (160-225) Tertulian był wielkim geniuszem i apologetą pierwotnego Kościoła. Niestety, po początkowym okresie zapału, uległ urazie i dumie, opuścił Kościół i wyznał herezję montanizmu. Ze względu na dzieła napisane jeszcze w Kościele uważany jest za pisarza kościelnego i jako taki jest powszechnie cytowany przez papieży i teologów. Jego traktat O skromności jest apologią chrześcijańskiej czystości. Wyraźnie ukazuje grozę Kościoła z powodu grzechów przeciwko naturze. Potępiwszy cudzołóstwo, woła: „Ale wszystkie inne szaleństwa namiętności – bezbożne zarówno wobec ciał, jak i płci – wykraczające poza prawa natury, wypędzamy nie tylko od progu, ale od wszelkiego schronienia Kościoła, ponieważ one nie są tylko grzechami, lecz potwornościami.” 2
3. Euzebiusz z Cezarei (260-341) Euzebiusz Pamphili, biskup Cezarei w Palestynie i „ojciec historii Kościoła”, pisze w swojej książce Demonstratio Evangelica: „[Bóg w Prawie danym Mojżeszowi] zakazał wszelkich bezprawnych małżeństw i wszelkich niestosownych praktyk oraz związków kobiet z kobietami i mężczyzn z mężczyznami”. 3
4. Św. Hieronim (340-420) Święty Hieronim jest zarówno Ojcem, jak i Doktorem Kościoła. Był także wybitnym egzegetą i wielkim polemistą. W swojej książce Przeciw Jowinianowi wyjaśnia, jak sodomita potrzebuje pokuty , aby zostać zbawionym: „A Sodoma i Gomora mogłyby go złagodzić [gniew Boży], gdyby zechcieli odpokutować i przez post zyskać sobie łzy pokuty.” 4
5. Św. Jan Chryzostom (347-407) Święty Jan Chryzostom uważany jest za największego z Ojców greckich i został ogłoszony Doktorem Kościoła. Był arcybiskupem i patriarchą Konstantynopola, a jego rewizja liturgii greckiej stosowana jest do dziś. W swoich kazaniach na temat Listu św. Pawła do Rzymian zastanawia się nad powagą grzechu homoseksualizmu: „Ale jeśli drwisz, słysząc o piekle i nie wierzysz temu ogniu, pamiętaj o Sodomie. Widzieliśmy bowiem, z pewnością widzieliśmy, nawet w tym życiu, pozory piekła. Ponieważ wielu całkowicie nie uwierzyłoby w to, co ma nastąpić później - zmartwychwstanie, słysząc teraz o ogniu nieugaszonym, Bóg przywraca im zdrowy rozsądek przez rzeczy obecne. Takie jest bowiem spalenie Sodomy i ta pożoga!… „
Rozważcie, jak wielki jest to grzech, że zmusił piekło do pojawienia się już wcześniej, nadszedł czas!… Bo ten deszcz był niecodzienny, gdyż stosunek był sprzeczny z naturą i zatopił ziemię, ponieważ pożądliwość uczyniła to z ich duszami. Dlatego też deszcz był przeciwieństwem zwykłego deszczu. Teraz nie tylko nie pobudziło łona ziemi do wydania owoców, ale wręcz uczyniło ją bezużyteczną do przyjęcia nasienia. Takie bowiem było także postępowanie mężczyzn, co uczyniło tego rodzaju ciało bardziej bezwartościowym niż sama ziemia Sodoma. A cóż jest bardziej obrzydliwego niż człowiek, który sam sobie uległ, albo co bardziej obrzydliwego? 5
6. Św. Augustyn (354-430) Największy z Ojców Zachodu i jeden z wielkich Doktorów Kościoła, św. Augustyn, położył podwaliny teologii katolickiej. W swoich słynnych Wyznaniach potępia homoseksualizm w następujący sposób:„Wykroczenia sprzeczne z naturą wszędzie i zawsze należy potępiać i karać; takie były przestępstwa Sodomitów, które w przypadku popełnienia wszystkich narodów, wszyscy powinni zostać uznani za winnych tego samego przestępstwa przez prawo Boże, co nie uczyniło ludzi tak, aby w ten sposób znęcali się nad sobą. Albowiem nawet społeczność, która powinna być między Bogiem a nami, zostaje naruszona, gdy ta sama natura, której jest autorem, zostaje skażona przewrotną pożądliwością. 6
7. Św. Grzegorz Wielki (540-604) Papież Święty Grzegorz I nazywany jest „Wielkim”. Jest zarówno Ojcem, jak i Doktorem Kościoła. Wprowadził do Kościoła chorał gregoriański. Zorganizował nawrócenie Anglii, wysyłając tam św. Augustyna z Canterbury i wielu mnichów benedyktyńskich. „Samo Pismo Święte potwierdza, że siarka wywołuje smród ciała, gdyż mówi o deszczu ognia i siarki zesłanym przez Pana na Sodomę. Postanowił On ukarać Sodomę za zbrodnie ciała i sam rodzaj kary wybrał, podkreślił hańbę tej zbrodni. Siarka bowiem śmierdzi, a ogień parzy. Było więc sprawiedliwie, że Sodomici, płonący przewrotnymi pragnieniami, wypływającymi z ciała niczym smród, zginęli w ogniu i siarce, aby przez tę sprawiedliwą karę zrozumieli zło, które popełnili, prowadzeni przez przewrotne pragnienia”. 7
8. Św. Piotr Damian (1007-1072) Doktor Kościoła, kardynał i wielki reformator duchowieństwa, św. Piotr Damian napisał swoją słynną Księgę Gomory przeciwko wtargnięciu homoseksualizmu wśród duchowieństwa. Opisuje nie tylko niegodziwość homoseksualizmu, ale także jego psychologiczne i moralne konsekwencje: „Zaprawdę, tego występku nie można nigdy porównywać z żadnym innym występkiem, ponieważ przewyższa on ogrom wszystkich wad.… Wszystko kala, wszystko plami, wszystko zanieczyszcza. A co do siebie, nie pozwala na nic czystego, nic czystego, nic innego jak tylko brud.…
„Nieszczęsne ciało płonie żarem pożądania, zimny umysł drży od urazy podejrzeń, a w sercu nieszczęsnego człowieka chaos wrze jak Tartar [piekło]… Faktycznie, po tym, jak ten najbardziej jadowity wąż zatapia kiedyś swoje kły w nieszczęśliwą duszę, zostaje wyrwany rozsądek, zatracona pamięć, przyćmiona bystrość umysłu. Staje się nieświadoma Boga, a nawet zapominająca o sobie. Plaga ta podważa fundamenty wiary, osłabia siłę nadziei, niszczy więź miłości; odbiera sprawiedliwość, podważa męstwo, usuwa wstrzemięźliwość, przytępia zapał roztropności. „I cóż więcej mam powiedzieć, skoro wypędza cały zastęp cnót z komnaty ludzkiego serca i wprowadza wszelkie barbarzyńskie występki, jakby wyrwano zasuwy w drzwiach”.8
9. Św. Tomasz z Akwinu (1225-1274) Komentując List św. Pawła do Rzymian (1:26-27), św. Tomasz z Akwinu, Doktor Anielski, wyjaśnia, dlaczego grzech homoseksualności jest tak poważny: "„Biorąc pod uwagę grzech bezbożności, przez który oni [Rzymianie] zgrzeszyli przeciwko boskiej naturze [przez bałwochwalstwo], nastąpiła kara, która doprowadziła ich do grzechu przeciwko własnej naturze.... Dlatego mówię, że skoro zmienili się w kłamstwa [przez bałwochwalstwo] prawdy o Bogu, doprowadził ich do haniebnych namiętności, to znaczy do grzechów przeciw naturze; nie dlatego, że Bóg ich doprowadził do zła, ale tylko dlatego, że ich wydał na zło.... „Jeśli wszystkie grzechy ciała są godne potępienia, ponieważ przez nie człowiek pozwala się zdominować temu, co posiada naturę zwierzęcą, to o wiele bardziej zasługują na potępienie grzechy przeciwko naturze, przez które człowiek degraduje swoją zwierzęcą naturę. ...
"Człowiek może zgrzeszyć przeciwko naturze na dwa sposoby. Po pierwsze, gdy grzeszy przeciwko swojej specyficznej racjonalnej naturze, działając wbrew rozumowi. W tym sensie możemy powiedzieć, że każdy grzech jest grzechem przeciwko naturze człowieka, ponieważ jest przeciwko jego prawemu rozumowi.... "Po drugie, człowiek grzeszy przeciwko naturze, gdy sprzeciwia się swojej ogólnej naturze, to znaczy swojej naturze zwierzęcej. Oczywiste jest, że zgodnie z naturalnym porządkiem, związek płci wśród zwierząt jest ukierunkowany na poczęcie. Z tego wynika, że każdy stosunek seksualny, który nie może prowadzić do poczęcia, jest sprzeczny ze zwierzęcą naturą człowieka". 9
10. Święta Katarzyna ze Sieny (1347-1380) Święta Katarzyna, wielka mistyczka i Doktor Kościoła, żyła w niespokojnych czasach. Papiestwo przebywało na wygnaniu w Awinionie we Francji. Odegrała kluczową rolę w sprowadzeniu papieży z powrotem do Rzymu. Jej słynne Dialogi pisane są jakby podyktowane przez samego Boga: „Ale oni postępują odwrotnie, gdyż są pełni nieczystości tej tajemnicy, i to nie tylko tej nieczystości, do której wszyscy z natury jesteście skłonni przez kruchość waszej słabej natury (chociaż rozum, jeśli wolna wola na to pozwala, mogą uciszyć bunt natury), ale ci nieszczęśnicy nie tylko nie ujarzmiają tej kruchości, ale czynią coś gorszego, popełniając ten przeklęty grzech przeciwko naturze i jako ślepi i głupcy, z przyćmionym światłem swego intelektu, nie znają smrodu i nędza, w jakiej się znajdują. Nie tylko ten grzech śmierdzi przede mną, który jestem Prawdą Najwyższą i Wieczną, ale w istocie tak mi się nie podoba i uważam go za tak obrzydliwy, że tylko dla niego pogrzebałem pięć miast przez sąd Boży, boska sprawiedliwość moja już nie jest w stanie tego znieść. Grzech ten nie podoba się tylko Mnie, jak już powiedziałem, ale także diabłom, których ci nieszczęśnicy uczynili swoimi panami. Nie dlatego, że zło im się nie podoba, ponieważ lubią wszystko, co dobre, ale ponieważ ich natura była pierwotnie anielska, a ich anielska natura sprawia, że czują wstręt do widoku faktycznego popełnienia tego ogromnego grzechu. 10
11. Św. Bernardyn ze Sieny (1380-1444) Św. Bernardyn ze Sieny był znanym kaznodzieją, sławnym ze swojej doktryny i świętości. Odnosząc się do homoseksualizmu stwierdził: „Żaden grzech na świecie nie chwyta duszy tak jak przeklęta sodomia; grzech ten zawsze był wstrętny przez wszystkich, którzy żyją według Boga.… Dewiacyjna namiętność jest bliska szaleństwu; ta przywara zakłóca intelekt, niszczy wzniosłość i hojność duszy, sprowadza umysł od myśli wielkich do najniższych, czyni człowieka gnuśnym, porywczym, upartym i zawziętym, służalczym i miękkim, niezdolnym do czegokolwiek, ponadto, poruszany nienasyconym pragnieniem przyjemności, człowiek nie podąża za rozumem, ale za szaleństwem. stają się ślepi, a gdy ich myśli wznoszą się ku rzeczom wzniosłym i wielkim, zostają załamani i zredukowani do rzeczy podłych, bezużytecznych i zgniłych, co nigdy nie mogłoby ich uszczęśliwić.... Podobnie jak ludzie uczestniczą w chwale Bożej na różne sposoby stopni, tak i w piekle niektórzy cierpią bardziej niż inni. Ten, kto żył z tą wadą sodomii, cierpi bardziej niż inny, bo to jest największy grzech.11
12. Św. Piotr Kanizjusz (1521-1597) Św. Piotr Kanizjusz, jezuita i doktor Kościoła, jest odpowiedzialny za pomoc jednej trzeciej Niemiec w porzuceniu luteranizmu i powrocie do Kościoła. Do biblijnego potępienia homoseksualizmu dodał własne: „Jak mówi Pismo Święte, Sodomici byli niegodziwi i niezwykle grzeszni. Św. Piotr i św. Paweł potępiają ten niegodziwy i zdeprawowany grzech. W rzeczywistości Pismo Święte tak potępia tę ogromną nieprzyzwoitość: «Zgorszenie Sodomitów i Gomorranów się rozmnożyło, a ich grzechy stały się ponad miarę poważne. Dlatego aniołowie powiedzieli właśnie Lotowi, który całkowicie brzydził się zepsuciem Sodomitów: „Opuśćmy to miasto…”. Pismo Święte nie omieszka wspomnieć o przyczynach, które doprowadziły do tego Sodomitów i mogą też prowadzić innych. Istotnie, u Ezechiela czytamy: „ Oto taka była wina siostry twojej, Sodomy: odznaczała się ona i jej córki wyniosłością, obfitością dóbr i spokojną pomyślnością, ale nie wspierały biednego i nieszczęśliwego, co więcej, uniosły się pychą i dopuszczały się tego, co wobec Mnie jest obrzydliwością. Dlatego je odrzuciłem, jak to widziałaś.(Ezech. 16: 49-50). Ci, którzy nie wstydzili się łamać prawa Bożego i naturalnego, są niewolnikami to nigdy wystarczająco przeklęta deprawacja”. 12
