Zikfryd 12:36

Jak oglądam dziadka to przypominają mi się początki mojego nawrócenia sprzed 30 lat. Też chciałem być wielkim bohaterem. Sądziłem, że z gitarą na ramieniu i Biblią w dłoni przeniknę środowiska ćpunów, panków, metalowców, hipisów, rastamanów i innych. Przypuszczałem, że oni gromadząc się wokół mnie, ja oczywiście w samym środku z gitarą i biblią głoszący ewangelię. Spoglądając na nich niejako z góry, uważałem się za tego lepszego. Sądziłem, że będą mnie słuchać z rozdziawionymi ustami, będą wdzięczni i będą się nawracać. Wszak głosiłem najprawdziwszą prawdę. Gdy moje wyobrażenia spotkały się z surową rzeczywistością i stałem się obiektem kpin, drwin, śmiechu, to w swojej pysze nawet i to poczytywałem sobie jako zasługę na życie przyszłe. Wszak czy prorocy nie byli wyśmiewani? Jeszcze wiele potrzeba było czasu i przykrych doświadczeń w moim życiu abym zrozumiał swoją chorobę serca, pychę i wyniosłość nad innymi ludźmi. Ta cała moja ewangelizacja to była raczej mi potrzebna niż innym.

=======