Pamięci Jana Kaczmarka - Nasza Europa...
Twarze zgorzkniałe szare
I oczy, co od lat
Chłoną cieknący z gazet
Wściekły, obmierzły jad!
I usta, co nie znają
Zwykłych, życzliwych słów,
Warczeniem się witają Lub odwróceniem głów! A przecież to Europa, raj ludzkości, Błogosławiony obszar wspaniałości! Ojczyzna mądrych ludzi, niepospolitych snów, A tu się rano budzisz, by zobaczyć znów... Marnie rodzące pola, Usychający las. Przeklęta zła niedola Wciąż prześladuje nas! Czy dola to okrutna, Czy może zwykły pech? Strach wypatrywać jutra Smętnie, ponuro, źle! A czas do przodu leci I lata z nim trop w trop, I w interesie dzieci Czas wreszcie krzyknąć „Stop”! Odwagi i fantazji Nastał ostatni czas, Inaczej stepy Azji Wkrótce pochłoną nas! A przecież to Europa, tak bogata Poniklowana, złota, pępek świata! Twoja i moja, nasza, wspólny, obszerny dom, Czy dla nas ta Europa? Na tle brudnego muru Kolejka smętnych zjaw: Emeryt, gruźlik, baba, W wózku wrzeszczący szkrab! I pijak niegolony I jego chudy teść, …More