…I kiedy cały świat usychał z suszy zabobonu pogan spłynęła na runo [Gedeona] owa rosa niebiańskich objawień. Jednak po tym jak zaginione owce z domu Izraela – Mt 15,24 (...), po tym jak owce owe, powiadam – Jr 2,13 odrzuciły źródło żywej wody, dająca nawilżenie rosa wiary wyschła w żydowskich piersiach i owo boskie Źródło zwróciło swój wypływ ku sercom pogan. Albowiem stało się że obecnie cały świat został nawilżony rosą wiary a żydzi stracili swych proroków i doradców. Nie dziwi też że cierpią posuchę niewiary ci, których Pan pozbawił ożywczego deszczu proroctwa, mówiąc: chmurom mym zakażę spuszczać deszcz na winnicę – Iz 5,6. Albowiem to jest dający zdrowie deszcz zbawczej łaski, jak mówił także Dawid: zstąpił jak deszcz na runo i jak krople spływające na ziemię. Pisma Boże obiecały nam ów deszcz nad całą ziemią by nawadniał świat rosą Ducha Bożego wraz z przyjściem Zbawiciela. Pan zatem przyszedł i ów deszcz przyszedł. Pan przyszedł, przynosząc ze sobą niebiańskie krople i tak teraz pijemy, ci którzy byliśmy spragnieni i z wewnętrzną posuchą, pijemy w owym Duchu Bożym. (…) Nie wierzy w Ojca kto nie wierzy w Syna i nie wierzy w Syna Bożego, kto nie wierzy w Ducha, nie może też wiara ostać się bez zasady prawdy. Albowiem ten, który zaczął przeczyć jedności mocy w Ojcu, Synu i Duchu Świętym z pewnością nie jest w stanie dowieść swej podzielonej wiary w punktach, gdzie nie ma różnic. Zatem ponieważ całkowitą pobożnością jest wierzyć prawdziwie, całkowitą bezbożnością wierzyć błędnie. (…) Czym zatem jest ów ogień? Z pewnością nie jest ze zwykłych drzazg ani nie huczy od palonych szczap drewna, lecz ogień ów ulepsza dobre uczynki jak złoto i pochłania grzechy jak ściernisko. To jest bez wątpienia Duch Święty, który nazywany jest zarazem ogniem i światłem oblicza Bożego. (…) Duch Święty jest rzeką, obfitą Rzeką, która wedle Hebrajczyków wypłynęła wypłynęła od Jezusa na ziemi, jak to otrzymaliśmy w proroctwie Izajasza – Iz 66,12. To jest wielka Rzeka, która zawsze płynie i nigdy nie zawodzi. I nie zwykła rzeka ale o obfitym nurcie i rozlanej wielkości, jak równie powiedział Dawid: prąd rzeki rozwesea miasto Boże (Ps 45,4). (…) Albowiem Duch Święty jawi się w większej obfitości pośród owych niebiańskich Tronów, Mocy i Władz, Aniołów i Archaniołów, w pełnym nurcie siedmiu cnót Ducha. Albowiem jeśli rzeka, wznosząc się ponad brzegi rozlewa się, tym bardziej Duch, wznosząc się nad każde stworzenie, kiedy dotyka, jak nisko położone pola naszych umysłów, rozwesela ową niebiańską naturę stworzeń większą żyznością swego uświęcenia. I niech was nie kłopocze że tutaj powiedziano strumienie – J 7,38 – a tam siedem duchów (Ap 5,6) albowiem poprzez uświęcenie owymi siedmioma darami Ducha, jak wskazywał Izajasz – Iz 11,2, ukazuje się pełnia wszelkich cnót: Ducha mądrości i rozumu, Ducha rady i męstwa, Ducha umiejętności i pobożności oraz Ducha bojaźni Bożej. Jedna jest zatem Rzeka lecz wiele kanałów darów Ducha. Owa Rzeka zatem wypływa ze Zdroju Życia. (…)
Zesłanie Ducha Świętego - Godzinki z Tarleton, XV w.
