Wszyscy znamy słowa pięknej i natchnionej pieśni: "Upadnij na kolana, ludu czcią przejęty. Uwielbiaj swego Pana, święty, święty, święty"... Trzeba być czcią przejętym, żeby paść na kolana. Trzeba wiedzieć, przed KIM i dlaczego! Skoro sam Pan Jezus będąc bez grzechu "padł na twarz" (Mt 26, 39) przed Bogiem Ojcem w czasie błagalnej modlitwy w Ogrójcu, to cóż dopiero grzeszny człowiek!? Dlatego Kościół w swoim prawdziwym nauczaniu od 2000 lat zna wobec Eucharystii tylko jeden gest, tj. KLĘCZENIE!

„Upadnięcie na kolana w wierze jest prawidłowym i płynącym z wnętrza, koniecznym gestem. Kto uczy się wierzyć, ten uczy się także klękać, a wiara lub liturgia, które zarzuciłyby modlitewne klęczenie, byłyby wewnętrznie skażone. Tam, gdzie owa postawa zanikła, tam ponownie trzeba nauczyć się klękać, abyśmy modląc się, pozostawali we wspólnocie Apostołów i męczenników, we wspólnocie całego kosmosu, w jedności z samym Jezusem Chrystusem”
(Kard. J. Ratzinger, Duch liturgii).