Porzucenie Polski i entuzjazm dla jej okupantów nie wyrażali jedynie komunizujący jeszcze przed wojną Żydzi. Nową optykę przyjmowali nader często przedstawiciele przedwojennej żydowskiej elity. Jakub Wygodski – w latach 1922–1930 poseł na Sejm RP i prezes gminy żydowskiej w Wilnie – już w październiku 1939 r. poparł likwidację przez Niemców i Sowietów państwa polskiego. Jasno wówczas deklarował, że „większość społeczeństwa żydowskiego wyraża zadowolenie, że do Wilna wkroczyli Litwini". Wygodski szybko stał się z własnego wyboru obywatelem Litwy Jokūbasem Vygodskism. Podobne stanowisko zajął Icchak Giterman, pochodzący z Ukrainy, a w latach 1926–1939 dyrektor krajowego oddziału organizacji charytatywno-pomocowej American Joint Distribution Commitee (AJDC). Gdy po kampanii wrześniowej znalazł się w Wilnie, publicznie pochwalił zabór Wilna przez Litwinów i wystąpił o litewskie obywatelstwo. Jesienią 1939 r. co najmniej kilka tysięcy Żydów z Wileńszczyzny porzuciło Polskę, stając się obywatelami Litwy. Ale Żydzi równie chętnie przyjmowali obywatelstwo sowieckie, zostawali też funkcjonariuszami nowej sowieckiej administracji. Oczywiście, że nie cała, nawet nie większość społeczności żydowskiej, jaka zamieszkiwała przedwojenną Polskę, wyrażała radość z powodu jej upadku i entuzjazm dla jej okupantów. Ale jesienią 1939 r. takie postawy wśród Żydów były nader częste. A był to dopiero początek wojny.
webcache.googleusercontent.com/search

Ale na Kresach radość sporej części Żydów nie skończyła się tylko na powitaniu wkraczającej Armii Czerwonej. Jesienią 1939 r. setki kresowych Żydów zaangażowały się w kampanię propagandową przed zaplanowanymi na 22 października sowieckimi wyborami do Zgromadzeń Narodowych Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi, które miały zadecydować o przyłączeniu tych terenów do Związku Sowieckiego. Zdecydowana większość ludności żydowskiej Kresów głosowała właśnie za ich przyłączeniem do Związku Sowieckiego.

webcache.googleusercontent.com/search

Już we wrześniu 1939 r., gdy w Polsce toczyła się jeszcze kampania wojenna, żydowscy mieszkańcy wielu polskich miast i miasteczek witali uroczyście wkraczające oddziały Wehrmachtu. Tak było m.in. w Łodzi i Pabianicach, gdzie z inicjatywy miejscowych Żydów zbudowano nawet ukwiecone triumfalne bramy, a delegacje witały niemieckich żołnierzy chlebem i solą. Taka postawa nie była niczym zaskakującym. Gdy zaczynała się wojna, spora część Żydów była przekonana, że by odnaleźć się w nowej rzeczywistości, wystarczy jedynie respektować niemiecki porządek.

W okupowanej przez Niemców Polsce Żydzi kolaborowali znacznie częściej niż Polacy. Robili to nawet wtedy, gdy rozpoczął się Holokaust. Dziś to Polacy nazywani są kolaborantami i wspólnikami Niemców w żydowskiej Zagładzie.Przekaz, że Polacy są wspólnikami Niemców, jest zabiegiem świadomym. Ma zasłonić obraz postaw samych Żydów wobec niemieckiego okupanta. A te, jak pokazują wyniki badań historycznych, nie były monolitem. Wielu Żydów, zanim zostało ofiarami Zagłady, dopuściło się zbrodni największej: kolaboracji i współpracy z oprawcami.Entuzjazm dla okupantów
webcache.googleusercontent.com/search

Żydów bardzo kochał król Kazimierz i co z tego wynikło
-------------------------------------------------------------------
W Grodnie pierwsze strzały padły nie ze strony Niemców czy Sowietów, ale ludności żydowskiej. 17 września 1939 roku na wieść o sowieckiej agresji miejscowi Żydzi komuniści przywdziali czerwone opaski i zaczęli strzelać do Polaków z balkonów przy ulicy Brygidzkiej. Zdrada wobec Rzeczypospolitej, jakiej dopuściła się po 17 września 1939 roku skomunizowana ludność żydowska, a następnie jej służba w sowieckim aparacie bezpieczeństwa, jest faktem

Zdrada wobec Rzeczypospolitej, jakiej dopuściła się po 17 września 1939 roku skomunizowana ludność żydowska, a następnie jej służba w sowieckim aparacie bezpieczeństwa, jest faktem, o którym niechętnie się wspomina w III RP. Zawsze można bowiem oberwać antysemicką pałką. Jednak fakty i prawda obronią się same. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wśród żydowskiej biedoty, środowisk inteligenckich, większość z radością witała sowieckich agresorów i wspierała ich rządy.
www.naszdziennik.pl/mysl/143827,zdrada-i…

W Grodnie pierwsze strzały padły nie ze strony Niemców czy Sowietów, ale ludności żydowskiej. 17 września 1939 roku na wieść o sowieckiej agresji miejscowi Żydzi komuniści przywdziali czerwone opaski i zaczęli strzelać do Polaków z balkonów przy ulicy Brygidzkiej. Zdrada wobec Rzeczypospolitej, jakiej dopuściła się po 17 września 1939 roku skomunizowana ludność żydowska, a następnie jej służba w sowieckim aparacie bezpieczeństwa, jest faktem