51.
MATKA PRZEŁOŻONA PROSI O ZNAK POTWIERDZAJĄCY PRAWDZIWOŚĆ
OBJAWIEŃ ŚW. FAUSTYNY
Kiedy o tym powiedziałam Matce Przełożonej, że Bóg tego żąda ode mnie,
odpowiedziała mi Matka Przełożona, żeby Jezus dał wyraźniej poznać przez jakiś znak.
51a.
ŁASKI, KTÓRE SPŁYNĄ NA CZCICIELI OBRAZU MIŁOSIERDZIA BOŻEGO,
BĘDĄ TYM ZNAKIEM
Kiedy prosiłam Pana Jezusa o jakiś znak na świadectwo, iż prawdziwie Ty jesteś Bóg
i Pan mój i od ciebie pochodzą te żądania, na to usłyszałam taki glos wewnętrzny: dam
poznać Przełożonym przez łaski, których udzielę przez ten obraz. (Dz 51)

50.
PAN JEZUS ŻĄDA, BY KAPŁANI GŁOSILI PRAWDĘ O MIŁOSIERDZIU BOŻYM
+ Pragnę, ażeby kapłani głosili to Wielkie Miłosierdzie Moje względem dusz
grzesznych. Niech się nie lęka zbliżyć do Mnie grzesznik. Pala Mnie płomienie
Miłosierdzia, chcę je wylać na dusze ludzkie. (Dz 50)
50a.
NIEUFNOŚĆ DUSZ RANI SERCA PANA JEZUSA
Skarżył się Jezus do mnie tymi słowami: Nieufność dusz rozdziera wnętrzności
Moje. Jeszcze więcej Mnie boli nieufność duszy wybranej, pomimo nie wyczerpanej
miłości Mojej – niedowierzają Mi, nawet śmierć Moja nie wystarcza im. Biada duszy,
która ich nadużyje. (Dz 50)

49.
PO SPOWIEDZI PAN JEZUS ŻĄDA USTANOWIENIA ŚWIĘTA MIŁOSIERDZIA
BOŻEGO
Kiedy o tym powiedziałam spowiednikowi, otrzymałam taką odpowiedź: że to się
tyczy duszy twojej. Mówi mi tak: maluj obraz Boży w duszy swojej. Kiedy odeszłam od
konfesjonału usłyszałam znowu takie słowa: Mój obraz w duszy twojej jest. Ja pragnę, aby
było Miłosierdzia święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, żeby był
uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być Świętem
miłosierdzia. (Dz 49)

47.
PAN JEZUS POLECA ŚW. FAUSTYNIE NAMALOWAĆ OBRAZ MIŁOSIERDZIA
BOŻEGO
+ 1931 rok 22 lutego
Wieczorem, kiedy byłam w celi, ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej.
Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z
uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi
blady. W milczeniu wpatrywałam się w Pana, dusza moja była przejęta bojaźnią, ale i
radością wielką. Po chwili powiedział mi Jezus: wymaluj obraz według rysunku, który
widzisz, a podpisem: Jezu ufam Tobie. Pragnę, aby obraz ten czczono najpierw w
kaplicy waszej i na całym świecie. (Dz 47)

45.
PAN JEZUSA POLECA ŚW. FAUSTYNIE POWIADOMIĆ PRZEŁOŻONĄ O
ZŁYCH WYDARZENIACH DZIEJĄCYCH SIĘ W DOMU
W pewnej chwili rzekł do mnie Jezus: Powiedz Matce Generalnej, że w tym domu
... popełnia się rzecz taka..., która Mi się nie podoba i która Mnie bardzo obraża. Nie
powiedziałam o tym zaraz Matce, ale niepokój jaki dopuścił Pan na mnie, nie pozwolił mi ani
chwili czekać i natychmiast napisałam do Matki generalnej, a pokój wstąpił w duszę moją.
(Dz 45)

44.
PAN JEZUS NA PROŚBĘ ŚW. FAUSTYNY POZOSTAJE W KLASZTORZE,
KTÓRY ZAMIERZAŁ OPUŚCIĆ
W pewnej chwili powiedział mi Jezus: opuszczę ten dom . . . ponieważ są w nim
rzeczy, które mi się nie podobają. I wyszła Hostia z Tabernakulum i spoczęła na rękach
moich, a ja z radością włożyłam ją do Tabernakulum. Powtórzyło się to drugi raz, a ja
uczyniłam z nią to samo, jednak powtórzyło się to trzeci raz, ale Hostia przemieniła się w
żywego Pana Jezusa i rzekł do mnie Jezus: Ja dłużej tu nie zostanę, a w duszy mojej nagle
obudziła się moc miłości ku Jezusowi i powiedziałam – a ja nie puszczę Cię, Jezu, z domu
tego. I znowu znikł Jezus, a Hostia spoczęła na rękach moich. Znów włożyłam ją do kielicha i
zamknęłam w Tabernakulum. I pozostał z nami Jezus. Starałam się trzy dni odprawić adoracje
wynagradzającą. (Dz 44)

43.
ŚW. FAUSTYNA UJRZAŁA DWIE ZAKONNICE WSTĘPUJĄCE DO PIEKŁA
W pewnej chwili ujrzałam dwie siostry wstępujące do piekła. Ból niewymowny
ścisnął mi duszę, prosiłam Boga za nimi i rzekł do mnie Jezus: idź do Matki Przełożonej i
powiedz o tym, że te dwie siostry są w okazji popełnienia grzechu ciężkiego. Na drugi
dzień powiedziałam o tym Przełożonej. Jedna z nich już jest w gorliwości, a druga w walce
wielkiej (Dz 43)

42.
ŚW. FAUSTYNA WYJEŻDŻA WBREW WOLI PANA JEZUSA NA „JÓZEFINEK”;
PAN JEZUS ZABIERA ŚW. FAUSTYNIE JEJ SERCE.
+ W pewnej chwili, w dzień Bożego Narodzenia, czuję, że mnie ogarnia wszechmoc –
obecność Boża. I znów unikam wewnętrznie spotkania się z Panem. Prosiłam Matkę
Przełożoną o pozwolenie pojechać na „Józefinek” (dom sióstr w Warszawie na Grochowie),
aby odwiedzić siostry. Matka Przełożona udzieliła nam pozwolenia i zaraz po obiedzie
zaczęłyśmy się szykować. Siostry już na mnie czekały przy furcie. Ja pobiegłam do celi po
pelerynę, kiedy wracałam z celi i przechodząc koło małej kapliczki, ujrzałam w progu Pana
Jezusa, który i rzekł te słowa: idź, ale Ja ci zabieram serce twoje. I nagle uczułam, ze nie
mam serca w piersi swojej. Jednak siostry zwróciły mi uwagę, czemu prędzej nie idę,
ponieważ już godzina późna, więc natychmiast poszłam z nimi. Jednak niezadowolenie
wielkie zaczęło mnie męczyć. Tęsknota jakaś ogarnęła moją duszę, jednak nikt nie wiedział o
tym, jeden tylko Bóg, co zaszło w duszy mojej.
Kiedy chwilę posiedziałyśmy na „Józefinku”, rzekłam do sióstr: wracajmy do domu.
Siostry prosiły żeby chociaż chwilkę odpocząć, jednak duch mój nie mógł się uspokoić.
Tłumaczyłam się, że musimy wrócić wpierw nim się ściemni, a przecież jest spory kawałek
drogi i zaraz wróciłyśmy do domu. Kiedy nas spotkała Matka Przełożona na korytarzu,
zapytała mnie: czy siostry jeszcze nie pojechały, czy już wróciły? Odpowiedziałam, że
jużeśmy wróciły, że nie chciałam wracać wieczorem. Rozebrałam się i zaraz poszłam do
małej kapliczki. Zaledwie weszłam, rzekł do mnie Jezus: idź do Matki Przełożonej i
powiedz, że nie dlatego żeś wróciła, żeby być przed wieczorem w domu, ale dlatego żem
ci zabrał serce. Chociaż mnie to wiele kosztowało, jednak poszłam do przełożonej i
powiedziałam szczerze powód dla którego tak wcześnie wróciłam i przeprosiłam Pana za
wszystko, co Jemu się nie podoba. I w tej chwili Jezus zalał duszę moją wielka radością.
Zrozumiałam, że poza Bogiem nie ma nigdzie zadowolenia. (Dz 42)

41.
ŚW. FAUSTYNA MODLI SIĘ ZA KAPŁANA BĘDĄCEGO W
NIEBEZPIECZEŃSTWIE GRZECHU.
W pewnej chwili ujrzałam pewnego sługę Bożego w niebezpieczeństwie grzechu
ciężkiego, który za chwile miał się dokonać. Zaczęłam prosić Boga, żeby dopuścił za mnie
wszystkie udręki piekła, wszystkie cierpienia jakie zechce, a przez to proszę o uwolnienie i
wyrwanie z okazji popełnienia grzechu przez tego kapłana. Jezus wysłuchał prośby mojej i w
jednej chwili odczulam na głowie koronę cierniową. Kolce tej korony wdzierały mi się aż do
mózgu. Trwało to trzy godziny i uwolniony jest sługa Boży od onego grzechu i umocnił Bóg
jego duszę łaska szczególną. (Dz 41)