70.
WENĘTRZNE UDRĘKI UTRUDNIAJĄ WYPEŁNIANIE OBOWIĄZKÓW
Jezus tylko wie jak ciężko i trudno spełniać obowiązki, kiedy dusza jest w takim stanie
udręk wewnętrznych, siły fizyczne są mniejsze, a umysł przyćmiony. W cichości serca
powtarzałam sobie: O Chryste, dla Ciebie rozkosze i cześć i chwała, a dla mnie cierpienie. –
Nie opóźnię ani jednego kroku w pochodzie za Tobą, chociaż ciernie ranią stopy moje. (Dz
70)

69.
ŚW. FAUSTYNA PROSI PANA JEZUSA O WZMOCNIENIE SIŁ DUCHOWYCH
+ Jezu, Prawdo Wiekuista, wzmocnij me siły słabe. Ty, Panie wszystko możesz.
Wiem, że niczym są wysiłki moje bez Ciebie. O Jezu, nie kryj się przede mną, bo ja żyć nie
mogę bez Ciebie. Usłysz wołanie duszy mojej, nie wyczerpało się, Panie, miłosierdzie Twoje,
a wiec ulituj się nad nędzą moją. Miłosierdzie Twoje przechodzi umyśl Aniołów i ludzi razem
i chociaż mi się zdaje, ze mnie nie słyszysz, jednak ufność moją położyłam w morzu
Miłosierdzia Twego i wiem, że nie będzie zawiedziona nadzieja moja. (Dz 69)

66.
CZYSTA INTENCJA SKARBEM NIEWYCZERPALNYM
O skarbie niewyczerpany czystości intencji, która wszystkie czynności nasze czynisz
doskonałymi i tak bardzo miłymi Bogu. (Dz 66)
66a.
ŚW. FAUSTYNA UZNAJE PRZED PANEM JEZUSEM SWOJĄ NĘDZĘ
O Jezu, Ty wiesz jak słabą jestem, przeto bądź ze mną zawsze, kieruj ,moimi czynami,
moja cała istotą. Ty Mistrzu mój najlepszy! Naprawdę Jezu, lęk mnie ogarnia widząc nędzę
swoją, ale zarazem uspakajam się widząc niezgłębione miłosierdzie Twoje, które o całą
wieczność większe jest od nędzy mojej. I to usposobienie przyobleka mnie w moc Twoją, a
radość jaka płynie z poznania siebie, o Prawdo Niezmienna, trwałość Twa wieczna.(Dz 66)

65.
PAN JEZUS DOPOMAGA ŚW. FAUSTYNIE W PRZENOSZENIU CIĘŻKICH
GARNKÓW KUCHENNYCH – WIZJA RÓŻ
W pewnej chwili w nowicjacie, kiedy mnie Matka Mistrzyni przeznaczyła do kuchni
dziecinnej, ogromnie się tym zmartwiłam, bo nie mogłam poradzić garnków, bo były
ogromnie duże. Najtrudniej mi było odlewać kartofle, czasami mi się polowe wysypało.
Kiedy powiedziałam o tym Matce Mistrzyni, odpowiedziała, że się pomału przyzwyczaję i
nabiorę wprawy. Jednak trudność ta nie ustępowała, ponieważ siły moje zmniejszały się z
dniem każdym i wskutek braku sił odsuwałam się kiedy przychodziło odlewanie kartofli.
Jednak Siostry to zauważyły, że stronię od tej pracy i ogromnie się dziwiły, nie wiedziały o
tym, że nie mogłam pomóc mimo wytężenia całej gorliwości i nieliczenia się z sobą. W
południe przy rachunku sumienia, skarżyłam się Bogu na brak sił. Wtem usłyszałam w duszy
te słowa: od dziś będzie ci to przychodziło z wielką łatwością. Wzmocnię twoje siły.
Wieczorem, kiedy przychodzi czas odlewania kartofli – spieszę pierwsza ufna w słowa Pana.
Z całą swobodą biorę garnek i całkiem dobrze odlałam. Ale kiedy zdjęłam pokrywę, żeby
kartofle odparowały, ujrzałam w garnku zamiast kartofli całe pęki czerwonych róż, tak
pięknych, że trudno o nich zapisać. Nigdy jeszcze takich nie widziałam. Zdziwiło mnie to
bardzo, nie rozumiejąc ich znaczenia, ale w tej chwili usłyszałam głos w duszy: taką ciężką
twoją pracę zamieniam na bukiety najpiękniejszych kwiatów, a woń ich wznosi się do
tronu Mojego. Od tej chwili nie tylko starałam się w swoim tygodniu, które miałam
wyznaczony, gotowania, odlewać te kartofle, ale starałam się w tygodniu innych sióstr
wyręczać je w tej pracy. Ale nie tylko tej pracy, ale w każdej ciężkiej pracy, starałam się
pierwsza przyjść z pomocą, ponieważ doświadczyłam, jak to się bardzo Bogu podoba. (Dz
65)

64.
PAN JEZUS WSTRZYMUJE WYCIECZKĘ ŚW. FAUSTYNY NA KAWLARIĘ
1928 rok. Wycieczka na Kalwarię
Kiedy przyjechałam do Wilna na dwa miesiące, na zastępstwo jednej siostry, która
pojechała na trzecią probację, jednak zatrzymałam się trochę dłużej niż dwa miesiące. W
pewnym dniu Matka Przełożona chciała mi zrobić przyjemność i dała pozwolenie, żebym w
towarzystwie pewnej siostry pojechała do Kalwarii, na tak zwane obchodzenie dróżek.
Ucieszyłam się tym bardzo. Miałyśmy podróżować statkiem, chociaż to tak blisko, ale takie
było życzenie Matki Przełożonej. Wieczorem powiedział mi Jezus: Ja życzę sobie, żebyś
pozostała w domu. Odpowiedziałam: Jezu, przecież już wszystko przygotowane, że mamy
rano jechać, co ja teraz zrobię? I odpowiedział mi Pan: Wycieczka ta będzie ze szkodą
twojej duszy. Odpowiedziałam Jezusowi: przecież Ty możesz temu zaradzić, pokieruj tak
okolicznościami, aby się stała wola Twoja. W tej chwili był dzwonek na spoczynek. Jednym
spojrzeniem pożegnałam Jezusa i poszłam do celi.
Rano dzień piękny, moja towarzyszka cieszy się, że będziemy miały wielką
przyjemność, że będziemy mogły zwiedzić wszystko, ale ja byłam pewna, że nie pojedziemy,
chociaż żadnej przeszkody dotychczas nie było, żeby nie pojechać.
Wcześniej miałyśmy przyjąć Komunię św. i zaraz po dziękczynieniu pojechać. Wtem
w czasie Komunii św. z pięknej pogody stał się dzień zupełnie inny. Nie wiadomo skąd
chmury okryły całe niebo i zaczął padać deszcze ulewny. Wszyscy się dziwili, że z takiej
pogody kto by się spodziewał deszczu i to w tak krótkim czasie, żeby tak się zmieniło.
Matka Przełożona mówi do mnie: jak bardzo mi żal, że siostry nie mogą pojechać.
Odpowiedziałam: Mateczko, to nic żeśmy nie pojechały, wolą Bożą jest abyśmy pozostały w
domu. Jednak nikt nie wiedział o tym, że to było wyraźne życzenie Jezusa, abym pozostała w
domu. Dzień cały spędziłam w skupieniu i rozmyślaniu; dziękowałam Panu za to, że mnie
zatrzymał w domu. W tym dniu Bóg mi udzielił wiele pociech niebieskich. (Dz 64)

62.
ŻYCIE SZARE I MONOTONNE JEST PEŁNE SKARBÓW
O życie szare i monotonne, ile w tobie skarbów. Żadna godzina nie jest podobna do
siebie, a więc szarzyzna i monotonia znikają, kiedy patrzę na wszystko okiem wiary. Łaska,
która jest dla mnie w tej godzinie, nie powtórzy się w godzinie drugiej. Będzie mi dana w
godzinie drugiej, ale już nie ta sama. Czas przechodzi, a nigdy nie wraca. Co w sobie zawiera,
nie zmieni się nigdy, pieczętuje pieczęcią na wieki. (Dz 62)

61.
ŚW. FAUSTYNA DZIĘKUJE ZA SWEGO SPOWIEDNIKA
Jezu, dziękuję Ci za tę łaskę wielką, to jest za spowiednika, któregoś mi Sam raczył
wybrać i dałeś mi go wpierw poznać przez widzenie, nim go znałam. Kiedy poszłam do
spowiedzi do Ojca Andrasza, to myślałam, ze będę zwolniona z tych wewnętrznych
natchnień. Odpowiedział mi Ojciec, że mnie nie może zwolnić z tego, ale niech się siostra
modli o kierownika.
Po krótkiej a gorącej modlitwie ujrzałam powtórnie księdza Spoćko w naszej kaplicy
pomiędzy konfesjonałem a ołtarzem. Wówczas byłam w Krakowie. To te dwa widzenia
umocniły mnie w duchu tym bardziej, że zastałam tak, jako go widziałam w widzeniu, jako w
Warszawie na trzeciej probacji, tak samo i w Krakowie. Jezu, dziękuje ci za tę wielką łaskę.
Lęk mnie teraz przejmuje, kiedy nieraz da się słyszeć, jak która dusza owi, że nie ma
spowiednika czyli kierownika. Ponieważ wiem, jak wielkie szkody sama ponosiłam kiedy nie
miałam tej pomocy. Bez kierownika łatwo można zejść na manowce. (Dz 61)

58.
ZMARŁA SIOSTRA Z CHÓRU PIERWSZEGO PROSI ŚW. FAUSTYNĘ O
MODLITWĘ
+ W pewnej chwili w nocy przyszła jedna z naszych sióstr do mnie, która umarła
przed dwoma miesiącami. Była to siostra pierwszego chóru. Ujrzałam ja w strasznym stanie.
Cala w płomieniach, twarz boleśnie wykrzywiona. Trwało to krótką chwile i znikła. Dreszcze
przeszył moją duszę, bo nie wiedząc gdzieżby cierpiała, czy w czyśćcu czy w piekle, jednak
podwoiłam modlitwy moje za nią. Na drugą noc przyszła znowu, ale ujrzałam ja w
straszniejszym stanie, w straszniejszych płomieniach, na twarzy malowała się rozpacz.
Zdziwiło mnie to bardzo, ze po modlitwach, które za nią ofiarowałam, ujrzałam ją w
straszniejszym stanie i zapytałam: czy ci nic nie pomogły modlitwy moje? – i odpowiedziała
mi, że nic jej nie pomogła modlitwa moja i nic nie pomoże. Zapytałam ją – a czy modlitwy,
które cale Zgromadzenie ofiarowało za ciebie, czy też ni nic nie przyniosły pomocy? –
Odpowiedziała, że nic. Modlitwy te poszły na korzyść dusz innych. I odpowiedziałam jej,
jeżeli modlitwy moje nic siostrze nie pomagają, to proszę do mnie nie przychodzić. I znikła
natychmiast. Jednak w modlitwach nie ustawałam. Po jakimś czasie przyszła znowu do mnie
w nocy, ale już w innym stanie. Już nie była w płomieniach, jak przed tym, a twarz jej była
rozpromieniona, oczy błyszczały radością i powiedziała mi, że mam prawdziwą miłość
bliźniego, że wiele dusz innych skorzystało z modli moich i zachęcała mnie, żebym nie
ustawała w modlitwach za duszami w czyśćcu cierpiącymi i powiedziała mi, że ona już
niedługo będzie w czyśćcu pozostawać. Jednak dziwne są wyroki Boże. (Dz 58)

57.
ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE, ŻE PRAGNIE JEDYNIE CHWAŁY PANA JEZUSA,
CIERPIENIA ZAPALAJĄ W NIEJ MIŁOŚĆ KU BOGU
O Jezu mój, Tyś życiem życia mojego. Ty wiesz dobrze, że nie pragnę niczego prócz
chwały Imienia Twego, i aby dusze poznały dobroć Twoją. Czemu stronią dusze od Ciebie
Jezu – nie rozumiem tego. O, gdybym mogła serce moje posiekać na najdrobniejsze części i
w ten sposób ofiarować Ci Jezu, każdą cząstkę jakoby serce całe, aby ci choć w cząstce
wynagrodzić za serca które Cię nie kochają. Kocham Cię Jezu każdą kroplą krwi mojej i
przelałabym chętnie za ciebie, aby Ci dać dowód szczerej swej miłości. O Boże, im więcej
Cię poznaje, tym więcej cię pojąć nie mogę, ale to niepojęcie daje mi poznać, jak wielkim
jesteś Boże. A to niepodjęcie Ciebie zapala nowym płomieniem serce moje ku Tobie, Panie.
Od chwili, w której pozwoliłeś Jezu zatopić wzrok mej duszy w Tobie, odpoczywam i nie
pragnę niczego. Znalazłam przeznaczenie swoje w chwili, w której utonęła dusza moja w
Tobie, w jedynym przedmiocie miłości mojej. Niczym jest wszystko w porównaniu z Tobą.
Cierpienia, przeciwności, upokorzenia, niepowodzenia, posądzania jakie mnie spotykają, są
drzazgami, które rozpalają miłość moja ku Tobie Jezu. (Dz 57)
57a.
ŚW. FAUSTYNA WYZNAJE PANU JEZUSOWI SWOJE PRAGNIENIA
Szalone i nie dościgłe są pragnienia moje. Pragnę zataić przed Tobą, że cierpię. Pragnę
za swoje wysiłki i dobre uczynki nigdy nie być wynagradzana. O Jezu, Ty sam mi jesteś
nagrodą. Ty mi wystarczasz, Skarbie serca mego. Pragnę współczuć z cierpieniami bliźnich,
swoje cierpienia taić w sercu, nie tylko przed bliźnimi, ale i przed Tobą, Jezu. (Dz 57)
57b.
CIERPIENIE JEST ŁASKĄ
Cierpienie jest wielką łaską. Przez cierpienie dusza upadania się do Zbawiciela, w
cierpieniu krystalizuje się miłość. Im większe cierpienie, tym miłość staje się czystsza. (Dz
57)

56.
PAN JEZUS ŻĄDA OD ŚW. FAUSTYNY POSTAWY DZIECIĘCTWA
DUCHOWEGO
O Boże mój, rozumiem to dobrze, że żądasz ode mnie tego dziecięctwa duchowego,
bo wciąż przez zastępców Swoich żądasz tego ode mnie.(Dz 56)
56a.
PAN JEZUS ŻĄDA, BY KAPŁANI GŁOSILI PRAWDĘ O MIŁOSIERDZIU BOŻYM
+ Pragnę, ażeby kapłani głosili to Wielkie Miłosierdzie Moje względem dusz
grzesznych. Niech się nie lęka zbliżyć do Mnie grzesznik. Pala Mnie płomienie
Miłosierdzia, chcę je wylać na dusze ludzkie. (Dz 50)

55.
RADY UDZIELONE PRZEZ JEZUITĘ OJCA ANDRASZA
1933 + Rada duchowa udzielona mi przez Ojca Andrasza T.J.
Pierwsze: Nie wolno siostrze usuwać się od tych wewnętrznych natchnień, ale o
wszystkim zawsze mówić spowiednikowi. Jeżeli siostra pozna, że te wewnętrzne natchnienia
tyczą się, czyli są z pozytnkiem duszy siostry czy też innych dusz, za tym iść proszę i nie
wolno ich zaniedbywać, jednak zawsze z porozumieniem się we wszystkim ze swoim
spowiednikiem.
Drugie: Jeżeli te natchnienia nie zgadzają się z wiarą i z duchem Kościoła, to trzeba
natychmiast odrzucać, bo to jest od złego ducha.
Trzecie: Jeżeli te natchnienia nie odnoszą się do dusz ogólnie, ani szczególnie do ich
dobra, to niech się siostra nimi niewiele przejmuje i na nie wcale nie zwraca uwagi.
Jednak niech się siostra nie kieruje w tym sama. Czy tak, czy inaczej, bo może zejść
na manowce pomimo tych wielkich łask Bożych. Pokora, pokora i zawsze pokora, bo sami z
siebie nic nie możemy. To wszystko jest tylko łaską Bożą.
Mówisz mi, że Bóg żąda wielkiej ufności od dusz, a więc okaż tę ufność ty właśnie
pierwsza.
Jeszcze jedno słowo – przyjmij to wszystko ze spokojem.
Słowa jednego ze spowiedników: siostro, Bóg przygotowuje siostrze wiele łask
szczególnych, ale niech się siostra stara, ażeby życie siostry było czyste jak łza przed Panem,
nie zważając co kto o siostrze sądził będzie. Niech ci wystarczy Bóg, On Sam jeden.
Pod koniec nowicjatu spowiednik powiedział mi te słowa: idź prze życie czyniąc
dobrze, abym mógł na kartach twego życia napisać: przeszła przez życie czyniąc dobrze,
niech Bóg w siostrze to sprawi.
Innym razem powiedział mi spowiednik: postępuj wobec Boga, jak wdowa
ewangeliczna, która chociaż drobny pieniądz włożyła do skarbony – zaważył więcej u Boga,
niż innych wielkie ofiary.
Innym razem otrzymałam taką naukę: staraj się o to, ażeby ktokolwiek się zetknie z
tobą odchodził uszczęśliwiony. Rozsiewaj wokoło siebie woń szczęścia, boś od Boga wzięła
wiele, a więc i dawaj innym wiele. Niech odchodzą wszyscy szczęśliwi od ciebie, chociażby
się tylko dotknęli skraju szaty twojej. Zapamiętaj te słowa dobrze, które w tej chwili mówię
do ciebie.
Innym razem powiedział mi te słowa: pozwól, niech Bóg odsunie łódź twego życia na
głębię, na toń niezgłębioną życia wewnętrznego.
Parę słów z konfesjonału z Matką Mistrzynią pod koniec nowicjatu. Szczególną cechą
siostry duszy niech będzie prostota i pokora. Niech siostra idzie przez życie jak dziecko,
zawsze ufna, zawsze pełna prostoty i pokory, ze wszystkiego zadowolona, ze wszystkiego
szczęśliwa, tam gdzie inne dusze się trwożą, niech siostra przechodzi spokojnie, dzięki
prostocie i pokorze. Niech siostra sobie na całe życie to zapamięta, że jak wody spływają z
gór w doliny, tak też i łaski Boże spływają tylko na dusze pokorne. (Dz 55)