Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich. Udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jeruzalem mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi, jeśliby jakichś znalazł. Gdy zbliżał się już w swojej podróży do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba. A gdy upadł na ziemię, usłyszał głos, który mówił: «Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» «Kto jesteś, Panie?» – powiedział. A On: «Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić». Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, a kiedy otworzył oczy, nic nie widział. Zaprowadzili go więc do Damaszku, trzymając za ręce. Przez trzy dni nic nie widział i ani nie jadł, ani nie pił. W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. «Ananiaszu!» – przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: «Jestem, Panie!» A Pan do niego: «Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy o Szawła z Tarsu, bo właśnie się tam modli». (I ujrzał Szaweł w widzeniu, jak człowiek imieniem Ananiasz wszedł i położył na niego ręce, aby przejrzał). «Panie – odpowiedział Ananiasz – słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. I ma on tutaj władzę od arcykapłanów, aby więzić wszystkich, którzy wzywają Twego imienia». «Idź – odpowiedział mu Pan – bo wybrałem sobie tego człowieka jako narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I ukażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia». Wtedy Ananiasz poszedł. Wszedł do domu, położył na niego ręce i powiedział: «Szawle, bracie, Pan Jezus, Ten, co ukazał ci się na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym». Natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu i odzyskał wzrok, i został ochrzczony. A gdy spożył posiłek, wzmocnił się. Jakiś czas spędził z uczniami w Damaszku i zaraz zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym. Wszyscy, którzy go słyszeli, mówili zdumieni: «Czy to nie ten sam, który w Jeruzalem prześladował wyznawców tego imienia i przybył tu po to, aby ich uwięzić i zaprowadzić do arcykapłana?» A Szaweł występował coraz odważniej i szerzył zamieszanie wśród Żydów mieszkających w Damaszku, dowodząc: «Ten jest Mesjaszem».
Oto słowo Boże. Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem, abyście szli i owoc przynosili.
Jezus, ukazawszy się Jedenastu, powiedział do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Te zaś znaki towarzyszyć będą tym, którzy uwierzą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, a ci odzyskają zdrowie».
Oto słowo Pańskie. **** ,,Saga o Zuzannie, spisana po hebrajsku, została osadzona w realiach niewoli babilońskiej (587-539) i dołączona do niektórych greckich przekładów Księgi Daniela ok. 100 roku. Stanowi biblijną wersję motywów baśniowych o pięknej i rycerzu (T. J. Wray), o oczernionej żonie i mądrym chłopcu, który poprawia błędy niezdolnego sędziego,, (...)
,,Konsekwencją wyboru Zuzanny jest proces.
Starcy nie przywykli do sprzeciwu, pragną skazać swoją ofiarę na śmierć.
Zwołują starszyznę, aby osądzić Zuzannę. Zachowują się równocześnie jak prokuratorzy i sędziowie.
Zuzanna wydaje się być całkowicie bezbronna. Nie ma możliwości wypowiedzenia się.
Zaskakujące jest zachowanie rodziny. Autor wcześniej stwierdza, że słudzy na wieść o niemoralnym czynie Zuzanny zmieszali się bardzo; nigdy bowiem nie mówiono takich rzeczy o Zuzannie (Dn 13, 27). Zuzanna miała wiec nieposzlakowaną opinię.
Tymczasem w czasie procesu nikt jej nie wysłuchał, nikt nie stanął w jej obronie. Milczała rodzina.
Najbliższa jej osoba, mąż, był nieobecny.
Nie znamy powodu jego absencji i możemy jedynie spekulować, że być może odmówił on udziału w procesie ze względu na jakieś osobiste związki z obrońcą. A może był zbyt wzburzony, by obserwować proces? Być może jego nieobecność wskazuje na to, że i on uwierzył, iż Zuzanna jest winna? (T. J. Wray).
Bezbronna Zuzanna zostaje poddana samowoli zepsutych sędziów i skazana na śmierć. Tradycja chrześcijańska widzi w jej procesie zapowiedź oskarżenia przez fałszywych świadków, sądu i skazania na śmierć niewinnego Jezusa (por. Mk 14, 55nn). Wobec niesprawiedliwego sądu Zuzanna odwołuje się do Boga: Wiekuisty Boże, który poznajesz to, co jest ukryte, i wiesz wszystko, zanim się stanie. Ty wiesz, że złożyli fałszywe oskarżenie przeciw mnie. Oto umieram, chociaż nie uczyniłam nic z tego, o co mię ci złośliwie obwiniają (Dn 13, 42n).
Zuzanna reprezentuje wszystkich „ubogich Jahwe” („anawim”).
Są to ludzie biedni, zapomniani, opuszczeni, uciskani i niesprawiedliwie traktowani przez innych.
Nie mają oni żadnego znaczenia ani wpływu we wspólnocie czy społeczeństwie. Nikt się z nimi nie liczy, nie interesuje, nie poważa. Są lekceważeni, pomijani, niejednokrotnie pogardzani, po ludzku przegrani i bez jakiejkolwiek szansy życiowej. Z drugiej jednak strony wierzą Bogu, zdają się całkowicie na Jego Opatrzność. Wołają do Boga, jak Zuzanna, i wierzą w Jego interwencję i pomoc.
Bóg, Obrońca ubogich, wysłuchał głosu Zuzanny.
Gdy ją prowadzono na śmierć wzbudził świętego ducha w młodzieńcu imieniem Daniel (por. Dn 13, 44nn). Daniel, posługując się duchową mądrością, zaproponował oddzielne przesłuchanie starców i wykazał sprzeczność ich zeznań. Zwrócił również uwagę, że ich postawa wobec Zuzanny nie była wyjątkiem; byli oni sprawcami licznych nadużyć seksualnych i wykorzystywania niewinnych: Tak postępowaliście z córkami izraelskimi, one zaś bojąc się obcowały z wami. Córka judzka jednak nie zgodziła się na waszą nieprawość (Dn 13, 57). Wobec jawnych dowodów, Zuzanna zostaje zrehabilitowana i uwolniona, natomiast niesprawiedliwi sędziowie skazani na śmierć (Dn 13, 60nn).
Daniel jest przeciwieństwem starców. Jest młody, uczciwy, prawowierny i religijny. Swoją osobą i postawą stanowi przeciwieństwo starych, skorumpowanych, zmysłowych i bezbożnych sędziów. Obala tym samym tradycję, która w starcach widziała zawsze dojrzałość i mądrość. Bliższy jest natomiast nurtowi mądrościowemu w Biblii, dla którego kryterium mądrości stanowi życie nieskalane: Starość jest czcigodna nie przez długowieczność i liczbą lat się jej nie mierzy: sędziwością u ludzi jest mądrość, a miarą starości – życie nieskalane (Mdr 4, 8n).,,
Historia Zuzanny ukazuje Boga, który jest zawsze wierny. Jest obecny w ludzkim życiu, nawet gdy nie jesteśmy tego świadomi. Odpowiada na nasze wołania i krzyki bólu i rozpaczy. Nawet w sytuacjach najbardziej beznadziejnych i tragicznych możemy zdać się na Jego wolę i wierzyć, że zostaniemy wysłuchani. Bóg zawsze ocala tych, którzy pokładają w Nim nadzieję (Dn 13, 60).
Opadły ,,maski,,gaci ,- temat zastępczy po to by pleść ,,dyrdymały,, A gra idzie o ważne sprawy ,które dzieją się ,ale ludzie pilnują by był ,,chleb i igrzyska,, i tak wszyscy są zadowolnieni
Słowa twe to jak plewa ja wietrze ... @Marcin Michał Kozera Po pierwsze ,że napisałeś ,że NIE ODEZWIESZ SIE JUZ DO MNIE PO DRUGIE KŁAMIESZ a to jest więcej niż manipulacja poniższy mój komentarz ,do którego odniosła się tylko właścicielka obrazka poniższego Bez pozdrowień. Jota-jotka Zgłoś Zmień komentarz Usuń komentarz 13 lut edytowano obcisłe spodnie typu „rurki” są niebezpieczne dla …Więcej
Słowa twe to jak plewa ja wietrze ... @Marcin Michał Kozera Po pierwsze ,że napisałeś ,że NIE ODEZWIESZ SIE JUZ DO MNIE PO DRUGIE KŁAMIESZ a to jest więcej niż manipulacja poniższy mój komentarz ,do którego odniosła się tylko właścicielka obrazka poniższego Bez pozdrowień.
Jota-jotka Zgłoś Zmień komentarz Usuń komentarz
13 lut edytowano obcisłe spodnie typu „rurki” są niebezpieczne dla zdrowia. Za ciasne spodnie, uciskając okolice …
,,Takie już kreacje nam szykują na lato... ,,,
Proszę obrazek zobaczyć u właścicielki moje pytanie do @Sławomir Sokołowski ,czy to już dewiacja ,dewiacja czy jeszcze normalne zachowanie ?
PS Kobieta od 2 miesięcy z tymi co jej wturują, zamęcza wszystkich swoimi słowami.
MEDALIK ŚW. BENEDYKTA Zgłoś Zmień komentarz Usuń komentarz 13 lut Nie jestem kobieta tylko NIEWIASTĄ! DUŻA POMYŁKA ,,
Trzeba dziękować a nade wszystko modlić się ,że na mojej drodze napotykam na ludzi ,,trudnych,,do zaakceptowania ... i modlić się powierzając wszystko Bogu . U mnie nikt nie jest już zablokowany. Pozdrawiam wszystkich. Z Panem Bogiem.
,,Zbawiciel dokonuje „upadku i powstania wielu” i że staje się On „znakiem sprzeciwu”. Zbawiciel daje więc szansę powstania, ale w odpowiedzi na Jego przyjście możemy też zareagować sprzeciwem i definitywnym upadkiem. Rola Jezusa jest więc niezwykle trudna. Zbawia wszystkich, ale nie wszyscy to zbawienie przyjmują. To trochę tak, jakby ktoś uratował topielca przed śmiercią, wyciągając go z wody,…Więcej
,,Zbawiciel dokonuje „upadku i powstania wielu” i że staje się On „znakiem sprzeciwu”.
Zbawiciel daje więc szansę powstania, ale w odpowiedzi na Jego przyjście możemy też zareagować sprzeciwem i definitywnym upadkiem. Rola Jezusa jest więc niezwykle trudna. Zbawia wszystkich, ale nie wszyscy to zbawienie przyjmują.
To trochę tak, jakby ktoś uratował topielca przed śmiercią, wyciągając go z wody, a ten wraca do wody i topi się znów. Zbawienie, które przynosi Jezus jest skuteczne i stuprocentowe, ale mimo to może nie uchronić wielu od potępienia. Przykre? Owszem. Ale, niestety, prawdziwe, bo człowiek jest wolny.,, Trudne zadanie Jezusa
,,Liturgia dnia przedstawia odnośnie do tego „uświęcenie Szawła, Pawła”, o którym opowiadają Dzieje Apostolskie (9, 1-20). Nie chodzi tu o odosobniony przypadek, gdyż w Ewangelii jest wiele przykładów świętości. Na przykład, kontynuował Papież, „jest Magdalena — św. Marek w Ewangelii mówi, że Jezus wypędził z niej siedem demonów” i w ten sposób „ją uświęca — od tego, co najgorsze, do świętości!”. …Więcej
,,Liturgia dnia przedstawia odnośnie do tego „uświęcenie Szawła, Pawła”, o którym opowiadają Dzieje Apostolskie (9, 1-20). Nie chodzi tu o odosobniony przypadek, gdyż w Ewangelii jest wiele przykładów świętości. Na przykład, kontynuował Papież, „jest Magdalena — św. Marek w Ewangelii mówi, że Jezus wypędził z niej siedem demonów” i w ten sposób „ją uświęca — od tego, co najgorsze, do świętości!”. „Jest też Mateusz, który był zdrajcą ludu i pobierał pieniądze, żeby je dawać Rzymianom”; ale „Pan zabiera go z jego urzędu” i prowadzi dalej ze sobą. I jest jeszcze „Zacheusz, który chce zobaczyć Jezusa. A On go woła: 'chodź ze mną, chodź!' — i go uświęca”.
„Dlaczego Pan wybiera te osoby w historii Kościoła? — zastanawiał się Papież, przypominając, że w ciągu dwóch tysięcy lat chrześcijaństwa „jest bardzo wielu świętych, uznawanych za świętych Kościoła”. Pan wybiera te osoby — brzmiała odpowiedź —aby dawały wyraźniejsze świadectwo o pierwszej zasadzie świętości: trzeba, aby Chrystus wzrastał, a my żebyśmy się umniejszali.
Potrzebne jest, krótko mówiąc, „nasze uniżenie, aby Pan wzrastał”.
W tej właśnie perspektywie Pan „wybiera Szawła, wroga Kościoła”, jak opowiadają Dzieje Apostolskie: Szaweł, wygrażając jeszcze uczniom Pana, „udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić skutych do Jeruzalem mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi”.
Są to mocne słowa, świadczące o tym, jak bardzo Szaweł nienawidził Kościoła i go prześladował: tę nienawiść — zauważył Biskup Rzymu — „widzieliśmy” także „przy kamienowaniu Szczepana”, przy którym Szaweł był obecny. Ogarnięty tą nienawiścią,
„idzie on prosić o pozwolenie” na prześladowanie chrześcijan. „Jednak Pan na niego czeka — czeka na niego i daje odczuć swoją moc”, zauważył Papież. I oto Szaweł „zostaje oślepiony i staje się posłuszny”, kiedy na drodze do Damaszku Pan mówi do niego: „Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić”.
I tak „ten człowiek, dla którego wszystko było jasne, który wiedział, co należało robić w stosunku do tej sekty chrześcijan, staje się jak dziecko i okazuje posłuszeństwo: wstaje, idzie i czeka”. Szaweł jednak „nie czeka z telefonem komórkowym w ręce”, mówiąc: „Ależ przyjdź... co mam robić... no powiedz mi... czekam przecież od dwóch dni...”. Nie, on „czeka na swój sposób: modląc się i poszcząc. Jego serce było odmienione”.
Opowiadanie z Dziejów ukazuje następnie ucznia, Ananiasza, który chrzci Pawła. I tak na koniec „Paweł wstaje, bierze pokarm i chodzi od synagogi do synagogi głosząc, że Jezus jest Synem Bożym”. Jego życie staje się „innym życiem”.
W tym miejscu Papież zwrócił uwagę na różnicę między bohaterami i świętymi, powtarzając słowa, które Pan wypowiada do Ananiasza: „Idź, bo wybrałem sobie tego człowieka jako narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I ukażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia”.
Zatem, wyjaśnił Papież, „różnica między bohaterami a świętymi polega na świadectwie, naśladowaniu Jezusa Chrystusa: na chodzeniu drogą Jezusa Chrystusa”. Dlatego „Paweł głosi Ewangelię, jest prześladowany, krytykowany, osądzony, i kończy swoje życie z garstką przyjaciół w Rzymie, jako ofiara swoich uczniów”. Tak
więc Paweł umniejsza się, umniejsza, umniejsza”, właśnie zgodnie z zasadą świętości. I Papież, odnośnie do tego, wskazał także postać Jana Chrzciciela, „największego człowieka, jaki narodził się z kobiety, który zostaje wtrącony do więzienia z powodu kaprysu tancerki i nienawiści kobiety cudzołożnej”.
A zatem „Paweł kończy życie w sposób powszechny. Z pewnością rano przyszło do niego trzech, czterech, pięciu żołnierzy” i rozkazali mu: „Chodź z nami!”. Potem „zabrali go ze sobą i ścięli mu głowę. Po prostu”. Paweł, „ ten wielki, ten, który wędrował po całym świecie, kończy życie w taki sposób”. I „to — powtórzył Papież — jest różnica między bohaterem i świętym: święty to człowiek, który idzie za Jezusem drogą Jezusa, z krzyżem”.
„Bardzo wielu świętych kanonizowanych w Kościele — stwierdził Papież — kończy życie tak pokornie”.
Są „wielkimi świętymi”. I w związku z tym Papież Franciszek przypomniał świadectwo św. Jana Pawła II. Właśnie „taka jest droga świętości ludzi wielkich”.
Ale jest to „także droga naszej świętości”. Ponieważ, wyjaśnił, oczywiście „nie będziemy świętymi, jeżeli nie pozwolimy, by nasze serce nawróciło się na tej drodze Jezusa: trzeba nosić krzyż każdego dnia, krzyż zwykły, krzyż prosty, i pozwolić, aby Jezus wzrastał.
Jeżeli nie pójdziemy tą drogą, nie będziemy święci, ale jeżeli pójdziemy tą drogą, wszyscy damy świadectwo o Jezusie Chrystusie, który tak bardzo nas kocha.
I damy świadectwo, że choć my jesteśmy grzesznikami, Kościół jest święty, jest oblubienicą Jezusa”.
A zatem „dziś — zakończył Papież — może dobrze nam zrobi, jeśli w czasie Mszy poczujemy tę radość: ofiara Jezusa tu na ołtarzu uświęca nas wszystkich, sprawia, że wzrastamy w świętości, powoduje, że stajemy się bardziej autentycznymi dziećmi Jego oblubienicy, Kościoła, naszej matki, który jest święty”.,,
«Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?» «Kto jesteś, Panie?» – powiedział. A On: «Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. Wstań i wejdź do miasta, tam ci powiedzą, co masz czynić».
Całemu światu głoście Ewangelię. Chwalcie Pana, wszystkie narody, * wysławiajcie Go, wszystkie ludy, bo potężna nad nami Jego łaska, * a wierność Pana trwa na wieki.Więcej
Całemu światu głoście Ewangelię.
Chwalcie Pana, wszystkie narody, * wysławiajcie Go, wszystkie ludy, bo potężna nad nami Jego łaska, * a wierność Pana trwa na wieki.
PIERWSZE CZYTANIE Czytanie z Dziejów Apostolskich Paweł powiedział do ludu: «Ja jestem Żydem, urodzonym w Tarsie w Cylicji. Wychowałem się jednak w tym mieście, u stóp Gamaliela otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie ojczystym. Gorliwie służyłem Bogu, jak wy wszyscy dzisiaj służycie. Prześladowałem tę drogę, głosując nawet za karą śmierci, wiążąc i wtrącając do więzienia mężczyzn i kobiety …Więcej
Paweł powiedział do ludu: «Ja jestem Żydem, urodzonym w Tarsie w Cylicji. Wychowałem się jednak w tym mieście, u stóp Gamaliela otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie ojczystym. Gorliwie służyłem Bogu, jak wy wszyscy dzisiaj służycie. Prześladowałem tę drogę, głosując nawet za karą śmierci, wiążąc i wtrącając do więzienia mężczyzn i kobiety, co może poświadczyć zarówno arcykapłan, jak i cała starszyzna. Od nich otrzymałem też listy do braci i odbywałem drogę do Damaszku z zamiarem uwięzienia także tych, którzy tam byli, i przyprowadzenia do Jeruzalem dla wymierzenia kary. W drodze, gdy zbliżałem się do Damaszku, nagle około południa otoczyła mnie wielka jasność z nieba. Upadłem na ziemię i posłyszałem głos, który mówił do mnie: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?” „Kto jesteś, Panie?” – odpowiedziałem. Rzekł do mnie: „Ja jestem Jezus Nazarejczyk, którego ty prześladujesz”. Towarzysze zaś moi widzieli światło, ale głosu, który do mnie mówił, nie słyszeli. Powiedziałem więc: „Co mam czynić, Panie?” A Pan powiedział do mnie: „Wstań, idź do Damaszku, tam ci powiedzą wszystko, co postanowiono, byś uczynił”.
,,Historia Zuzanny ukazuje Boga, który jest zawsze wierny. Jest obecny w ludzkim życiu, nawet gdy nie jesteśmy tego świadomi. Odpowiada na nasze wołania i krzyki bólu i rozpaczy. Nawet w sytuacjach najbardziej beznadziejnych i tragicznych możemy zdać się na Jego wolę i wierzyć, że zostaniemy wysłuchani. Bóg zawsze ocala tych, którzy pokładają w Nim nadzieję (Dn 13, 60).,,
