Nieomylność Kościoła rozciąga się na ogólną dyscyplinę Kościoła. Teza ta jest teologicznie pewna. Przez termin "ogólna dyscyplina Kościoła" rozumie się prawa kościelne uchwalone dla Kościoła powszechnego w celu kierowania chrześcijańskim kultem i chrześcijańskim życiem. Zwróć uwagę na wyróżnione kursywą słowa: prawa kościelne, uchwalone dla Kościoła powszechnego. Nakładanie poleceń nie należy bezpośrednio do urzędu nauczycielskiego, ale do urzędu rządzącego; prawa dyscyplinarne są jedynie pośrednio przedmiotem nieomylności, tj. tylko z powodu doktrynalnej decyzji w nich zawartej. Kiedy władcy Kościoła sankcjonują prawo, w sposób dorozumiany dokonują dwojakiego osądu: 1. Prawo to jest zgodne z doktryną wiary i moralności Kościoła"; to znaczy, że nie narzuca niczego, co byłoby sprzeczne ze zdrową wiarą i dobrymi obyczajami". Jest to równoznaczne z dekretem doktrynalnym. 2. "To prawo, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, jest najbardziej odpowiednie". Jest to dekret praktycznego osądu. Chociaż pochopne byłoby kwestionowanie aktualności prawa, zwłaszcza w momencie, gdy Kościół je narzuca lub wyraźnie potwierdza, to jednak Kościół nie twierdzi, że jest nieomylny w wydawaniu dekretu praktycznego osądu. Władcom Kościoła nigdy nie obiecywano najwyższego stopnia roztropności w prowadzeniu spraw. Kościół jest jednak nieomylny w wydawaniu dekretów doktrynalnych, jak wspomniano powyżej - i to w takim stopniu, że nigdy nie może usankcjonować powszechnego prawa, które byłoby sprzeczne z wiarą lub moralnością lub ze swej natury sprzyjałoby szkodzeniu duszom. Nieomylność Kościoła w sprawach dyscyplinarnych, rozumiana w ten sposób, pięknie harmonizuje ze zmiennością nawet powszechnych praw. Ponieważ prawo, nawet jeśli jest całkowicie zgodne z prawdą objawioną, może, ze względu na zmianę okoliczności, stać się mniej aktualne, a nawet bezużyteczne, tak że roztropność może dyktować jego uchylenie lub modyfikację