54:45
chrystusowiec
1485
TOM 25 KSIĘGA NIEBA o Woli Bożej – część trzecia. LUISA PICCARRETA została WITANA w DOMU „WOLI BOŻEJ”, gdzie WSPÓLNOTA ZAKONNYCH KOBIET ZAŁOŻONEGO ZGROMADZENIA ZOSTAŁA PRZYGOTOWAŁA DLA NIEJ OPIEKĘ,…Więcej
TOM 25 KSIĘGA NIEBA o Woli Bożej – część trzecia. LUISA PICCARRETA została WITANA w DOMU „WOLI BOŻEJ”, gdzie WSPÓLNOTA ZAKONNYCH KOBIET ZAŁOŻONEGO ZGROMADZENIA ZOSTAŁA PRZYGOTOWAŁA DLA NIEJ OPIEKĘ, O. Hannibal di Francia, który opuścił ten świat, zanim było to możliwe. W maju 2004 roku O. Hanibal di Francia został kanonizowany; ostatni święty kanonizowany przez Jana Pawła II. Luiza zgodziła się opuścić dom rodzinny i zamieszkać razem w tym DOMU ZAŁOŻONYM PRZEZ ZAKONNE KOBIET! Miała możliwość - otwierając specjalne drzwi - rzucić okiem na TABERNAKULUM KAPLICY tego Domu! SŁOWO Jezusa Chrystusa, że ONA jest jego drugą Matką, POZWOLIŁO JEJ MIEĆ NA MIEJSCU Córki Woli Bożej, KTÓRE ONA TEŻ mogła nazwać SWOIMI CÓRKAMI, ponieważ sam Jezus Chrystus już JEJ to mówił i JEGO SŁOWO MOGŁO BYĆ TYLKO PRAWDĄ ! JEJ DUCHOWA płodność w oczywisty sposób pochodzi z ŻYCIA w Woli Bożej! POMYŚLMY, ŻE MAMY JESZCZE 11 TOMÓW KSIĘGI NIEBA DO OTRZYMANIA za pośrednictwem Jej SŁUŻBY jako drugiej Matki Jezusa Chrystusa, KTÓRĄ ONA TEŻ WCIĄŻ nazywana jest „Swoją CÓRKĄ”. Zatem u Boga wszystko jest MOŻLIWE! JEGO Pierwsza Matka POCZĘŁA GO BEZ ludzkiego Ojca i bez udziału Józefa – swego męża. Nazywała Go Ojcem Jezusa podczas ODNALEZIENIA GO w Świątyni Jerozolimskiej. Biblia Tysiąclecia - Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu - Łk 2 Przez swoją więź z Wolą Bożą, jako Pierworodna JEJ Córka, Luiza w tej Woli Bożej stała się drugą Matką Jezusa. NIECH będzie wiadomo wszystkim, że Luiza, kolejna PANNA, została tak nazwana przez SAMEGO Jezusa Chrystusa za SWOJĄ DRUGĄ Matkę w Woli Bożej WEDŁUG KSIĘGI NIEBIESKIEJ – TO JEST RZECZYWISTOŚĆ, KTÓRA JEST KOLEJNĄ WIELKĄ TAJEMNICĄ WIARY KATOLICKIEJ! W Ewangelii zresztą o tym Pan Jezus ZAPOWIEDZIAŁ. Biblia Tysiąclecia - Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu - Mt 12 PICCARRETA
chrystusowiec
Błogosławieni jesteście, jeżeli złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa,
albowiem Duch Boży na was spoczywa. (Por. 1 P 4, 14)
Alleluja, alleluja, alleluja.
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza (Mt 10, 24-33)Nie bójcie się ludzi
Jezus powiedział do swoich apostołów: «Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa – jak …Więcej
Błogosławieni jesteście, jeżeli złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa,
albowiem Duch Boży na was spoczywa. (Por. 1 P 4, 14)
Alleluja, alleluja, alleluja.
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza (Mt 10, 24-33)Nie bójcie się ludzi
Jezus powiedział do swoich apostołów: «Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa – jak jego pan. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, to o ileż bardziej nazwą tak jego domowników. Nie bójcie się więc ich! Nie ma bowiem nic skrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie w świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach. Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież bez woli Ojca waszego żaden z nich nie spadnie na ziemię. U was zaś policzone są nawet wszystkie włosy na głowie. Dlatego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, kto się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie». Oto słowo Pańskie.
Czytanie z Księgi proroka Izajasza (Iz 6, 1-8)Powołanie proroka Izajasza
W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana zasiadającego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał. I wołał jeden do drugiego: «Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały». Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem. I powiedziałem: «Biada mi! Jestem zgubiony! Wszak jestem mężem o nieczystych wargach i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach, a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!» Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który szczypcami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł: «Oto dotknęło to twoich warg, twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech». I usłyszałem głos Pana mówiącego: «Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?» Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!» Oto słowo Boże.
PSALM RESPONSORYJNY - Ps 93 (92), 1. 2 i 5 (R.: por. 1a)
Pan Bóg króluje, pełen majestatu.
Pan króluje, oblókł się w majestat, *
Pan wdział potęgę i nią się przepasał.
Tak świat utwierdził, *
że się nie zachwieje.
Refren.
Twój tron niewzruszony na wieki, *
istniejesz od wieków, Boże.
Świadectwa Twoje bardzo godne są wiary; †
Twojemu domowi świętość przystoi *
po wszystkie dni, o Panie.
Komentarz :
Musimy być ostrożni robiąc różniące się od siebie komentarze, które mogą zakłócać i wcale nie wzbogacać istotę Dobrej Nowiny. «Powinniśmy wstrzymać się od przysmaków, ale bardziej powinniśmy pozostawać na czczo od błędów», mówi Święty Augustyn. Pewnego razu przekazano mi książkę o Aniołach Stróżach, gdzie pojawiają się doktryny ezoteryczne, jak metempsychoza, niezrozumiała potrzeba odkupienia, która wpłynęłaby negatywnie na te dobre i potwierdzone w dobrze duchy. Dzisiejsza Ewangelia otwiera nam oczy na niezaprzeczalny fakt, że apostołowie czasami są niezrozumiali, napotykają przeszkody lub nawet są prześladowani za zdeklarowanie się jako naśladowcy Chrystusa. Życie Jezusa było nieprzerwaną służbą w obronie prawdy. Jeżeli Jego nazywano “Belzebub”, nie dziwi, że w przypadku sporów, w starciach kulturowych, czy konfrontacjach telewizyjnych, jesteśmy oskarżani o zacofanie. Wierność Chrystusowi Nauczycielowi jest najwyższym uznaniem, którym moglibyśmy się pochwalić: «Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie» (Mt 10:32).