Wszystkim, na Dobranoc z modlitwa:

Ave, Maria!
Nawróć duchownych,
którzy na Podniesienie każą ludziom stać.
Nawróć duchownych,
którzy na Komunię każą ludziom stać.
Nawróć duchownych,
którzy na Różaniec każą ludziom siadać.
Nawróć duchownych,
którzy fałszują krystaliczną Prawdę Ewangelii.
Nawróć duchownych,
którzy bardziej ufają polityce niż Panu Bogu.
Nawróć duchownych,
którzy zdetronizowali Boga
i przez ubóstwienie człowieka
uczynili z Kościoła jaskinię zbójców,
albowiem zagubienie ich jest wielkie.

Nawróć!
Ustrzeż nas od pomieszania powszechnego…
Umocnij tych,
którzy na Podniesienie klęczą.
Umocnij tych,
którzy na Komunię klęczą.
Umocnij tych,
którzy podczas Różańca klęczą.
Umocnij duchownych,
którzy głoszą krystaliczną Prawdę Ewangelii.
Umocnij duchownych,
którzy ufają bardziej Panu Bogu niż polityce.
Umocnij duchownych,
którzy intronizowali Boga
i przez pokorę człowieka
uczynili z Kościoła dom modlitwy,
albowiem wierność ich jest wielka.

Umocnij!
Ustrzeż nas od pomieszania powszechnego…
Zegnij kolana tych,
którzy już przed Panem Bogiem nie klękają,
albowiem zagubienie ich jest wielkie.
Wzmocnij kolana tych,
którzy przed Panem Bogiem klękają codziennie,
albowiem wierność ich jest wielka.
Ave, Maria.

Ave, Maria!

Zrodlo: Wieczorna litania troskliwa

Homilia o przyjmowaniu Komunii świętej wygłoszona w kościele rzymsko-katolickim, pod wezwaniem Najświętszego Imienia Maryi
w Rzymie 1 marca 1989 r. przez Papieża Jana Pawła II:

„Porządkowi obyczajowemu” pochodzącemu od Boga powinniśmy podporządkować całe nasze życie. Jego wola –najświętsza wola –powinna obejmować wszystko. Dotyczy to wewnętrznej harmonii życia. Tak naucza nas Jezus. Nikt nie może służyć dwom panom. Nie można służyć równocześnie Bogu i mamonie.
W obecnych czasach ludzkość żyje tak, jakby Bóg w ogóle nie istniał, nie był Stwórcą i Panem wszechświata, jak również właścicielem wszelkiego bogactwa i skarbów w niebie i na ziemi. Człowiek wierzy, że wszystko zawdzięcza swojej pracy oraz że może wszystkiego zażądać. Jest dumny ze zdolności, którymi obdarzył go Nasz Pan, inaczej nie miałby ich!
Powinniśmy w przyszłości spodziewać się nowej chłosty, która będzie silniejsza, niż wszelkie dotychczasowe kary. Nikt się przed nią nie uchroni, chyba, że z miłością ją na siebie przyjmie. Zostanie wtedy zbawiony jak dobry łotr na krzyżu lub zostanie na zawsze stracony, jeśli się buntuje, tak jak drugi łotr, którego zgubiła pycha i bluźnierstwo. Najgorsze są bluźnierstwa w stosunku do pełnych miłości słów Boga, którymi obdarza naszą biedną ziemię poprzez Matkę i umiłowanego Syna.
Dlatego konieczne jest okazanie pokory, gdyż nigdy nie powinniśmy zapomnieć o tym, Kto przed nami stoi!
Tak jak w kontaktach międzyludzkich przyjęte są pewne formy uprzejmości, to w stosunku do Boga chcemy o nich zapomnieć? Dlatego ostrzegam ponownie przed wszelkimi formami braku należnego szacunku, jak np. zakazane w moim biskupstwie podawanie Komunii św. na dłoń oraz postawa stojąca podczas wielu części liturgii Mszy Świętej. Prowadzi to do utraty właściwego poczucia doniosłości tego zgromadzenia. To jest nic innego jak śmierć naszego Pana i Zbawcy, któremu wszystko zawdzięczamy. Zamartwiamy się o ludzką ocenę, boimy się, że zostaniemy wyśmiani, boimy się niekorzystnych dla nas skutków naszej oceny przez innych, a nie boimy się Boga? Nie odwołuję tego, co powiedział jeden z moich poprzedników: „dzieje się to na waszą odpowiedzialność. Drodzy biskupi zagranicznych biskupstw, modlę się za was, abyście na czas zrozumieli, że droga, którą obraliście jest niewłaściwa”. W tym miejscu, moi umiłowani Kapłani, umiłowani Bracia i Siostry, dozwolone jest przyjmowanie komunii na język i w postawie klęczącej. Wszystko, co zostało wprowadzone i jest rozpowszechniane przez obcych jest niedozwolone.

Mówię to jako wasz Biskup!
Jan Paweł II

dzieckonmp.wordpress.com/…/homilia-ojca-sw…

NAZWY MSZY ŚWIĘTYCH

Historia liturgii przekazała wiele nazw, którymi określano sprawowanie Mszy świętej. Wielość nazw, jakimi jest określany ten sakrament, wyraża jego niewyczerpane bogactwo. Każda z nich ukazuje pewien jego aspekt. Dla chrześcijan Eucharystia jest nieocenionym Darem. Dlatego nadawali Jej wiele imion, aby wyrazić zachwyt i podziw nad tą niepojętą tajemnicą miłości Boga do człowieka.

Zatrzymamy się nad tymi najbardziej powszechnymi nazwami Mszy św.

- „Łamanie chleba” – to najstarsze określenie Mszy św. używane w pierwotnej gminie chrześcijańskiej. Odnajdujemy je na kartach Pisma św., w Dziejach Apostolskich (Dz 2, 42.46). Nawiązywało do czynności, którą wykonał Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy łamał chleb i rozdawał go uczniom. To samo wykonywał kapłan przed Komunią św. łamiąc na małe części przyniesiony w procesji z darami przez wspólnotę chleb przeznaczony do sprawowania Eucharystii. Nazwa ta wyrażała także rzeczywistość udziału w Chrystusie: „Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa?” (zob. 1 Kor 10,16).

- „Uczta Pańska” – określenie to wskazuje na udział w uczcie Ciała i Krwi Chrystusa. Jest zapowiedzią i zadatkiem udziału w wiecznej uczcie, w Niebieskim Jeruzalem, w niebie.

- „Eucharystia” – ta nazwa, powszechnie stosowana także dzisiaj, ma swój źródłosłów w hebrajskim słowie berakah i greckim eucharistein. Można je przetłumaczyć jako „dziękczynienie”. W czasie żydowskiego posiłku, szczególnie paschalnego, ojciec rodziny wypowiadał błogosławieństwa – modlitwę dziękczynną za dar stworzenia, wyzwolenia i uświęcenia ludu izraelskiego. Dla Chrześcijan Eucharystia jest szczególnym dziękczynieniem składanym Bogu, dlatego już od końca I wieku używamy tego określenia Mszy św.

- „Najświętsza Ofiara” (łac. Sacrificium) ponieważ uobecnia jedyną ofiarę Chrystusa Zbawiciela dokonaną na krzyżu i włącza w nią ofiarę Kościoła i każdego wiernego. Dopełnia i przewyższa wszystkie ofiary Starego Przymierza. Jest pamiątką Męki i Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

- „Collecta” – zebranie, zgromadzenie. Tej nazwy używali od IV w. Chrześcijanie w Afryce.

- „Liturgia” (gr. Leiturgia) – nazwy tej używano od IX wieku. Rozumiano ją jako służbę Bożą. Lud wierny gromadzi się, aby oddawać chwałę Panu, aby się modlić i sprawować czynności święte.

- „Msza święta” (łac. Missa) – to określenie pojawia się już w pismach papieża Grzegorza Wielkiego w VI wieku i jest powszechnie stosowane w średniowieczu i po dziś dzień. Nazwa pochodzi od imiesłowu łacińskiego słowa mittere - posyłać. Jedni interpretują nazwę „missa” jako modlitwy wysyłane ku Bogu w czasie sprawowania czynności świętych. Inni nawiązują w interpretacji tego wyrażenia do rzymskiego zwyczaju rozwiązywania zgromadzeń, kończenia obrad słowami – „Ite missa est”. Było to posłanie do pełnienia różnych funkcji i obowiązków. W trydenckiej Mszy św. słowa te zostały przejęte jako zakończenie celebracji i posłanie do świadczenia o Chrystusie w świecie, w codziennym życiu. W posoborowej Mszy św. przetłumaczone na języki nowożytne (w j. polskim – Idźcie w pokoju Chrystusa) zachowują to samo znaczenie – posłanie do świata, aby świadczyć o otrzymanych darach i spotkaniu żywego Boga w celebracji Eucharystii.

Oprócz tych powszechnie znanych i używanych określeń w ciągu wieków pojawiały się także inne, stosowane lokalnie przez poszczególne Kościoły i wspólnoty, m.in.: „Dar” – liturgia syryjska, „Sacrum” – liturgia etiopska, „Dominicum” – liturgia afrykańska, Sanctissimum officium – późne średniowiecze, „Tajemnica” (gr. mysterion) i inne.